จะรักนาย เท่าชีวิต – Only You
ตอนที่ 3. ปกป้อง

อาทิตย์หนึ่งผ่านไปไวราวกับโกหก ยิ่งใหญ่ไม่ได้ย้ายไปนั่งที่อื่น เขาพอใจที่จะนั่งตรงนี้กับคนประหลาดชื่อแต้ม ช่วงเจ็ดวันที่ผ่านมามีการเปลี่ยนแปลงไปในทิศทางที่ดีขึ้น แต้มพูดกับเขามากขึ้น แต่ก็ไม่มากพอเหมือนที่เขาส่งคำถามไป

คำถามที่ยังรอคำตอบอยู่ ก็อย่างเช่น นายมาจากอำเภอไหน นายจบจากที่ไหน ทำไมนายเลือกเรียนสายนี้ และอื่นๆอีกมากมายนับไม่ถ้วนที่ไม่ได้รับการตอบรับใดๆ แม้แต่คนถามยังแปลกใจตัวเองเลยว่า ทำไมเขาถึงกลายเป็นคนน่ารำคาญได้ขนาดนี้

อีกแค่สิบนาทีก็จะเริ่มคาบบ่ายที่แสนจะง่วงนอน ยิ่งใหญ่เห็นแต้มนอนนิ่งๆอยู่ที่โต๊ะ ก่อนที่กลุ่มคนจะเข้าไปหา ท่าทางโกรธขึ้งและมีเสียงดัง แต้มมีสีหน้าเคร่งเครียดอย่างเห็นได้ชัด

“มีอะไรกัน” ยิ่งใหญ่รีบเดินเข้าไปยังกลุ่มคนที่ล้อมโต๊ะเรียนเขาไว้

“มือถือเราหาย เราสงสัยว่าแต้มเอาไป” คนในกลุ่มนั้นตอบ

“เห้ย นายมีหลักฐานอะไรมากล่าวหาว่าเค้าทำ” ยิ่งใหญ่โกรธจัด

แต้มได้แต่นิ่งและตอบว่าเขาไม่ได้เอาไป แต่ดูเหมือนไม่มีใครใส่ใจคำตอบนั้น

“เราวางไว้ที่โต๊ะตอนพักเที่ยง พอกลับมามันก็หายไป ทั้งห้องมีแต่นายกอระกิดคนเดียวที่ไม่ออกไปไหน ถ้าไม่ใช่เค้า แล้วจะเป็นใคร” เจ้าของมือถือเสียงสั่นเครือ มีท่าทางเสียใจมากกว่าจะโกรธเกรี้ยว มือถือเครื่องหนึ่งตั้งหลายหมื่น ถ้าพ่อรู้เขาคงโดนด่าไม่น้อยแน่ๆ

“นายหาดีรึยัง” ยิ่งใหญ่ถาม กลุ่มคนสามสี่คนตรงหน้าพยักหน้าตรงกัน

“แต้ม” ยิ่งใหญ่หันมาเผชิญหน้า แต้มจ้องตาเขาอย่างหนักแน่น ราวกับรู้ในคำตอบ ยิ่งใหญ่เชื่อใจคนข้างหน้าอย่างหาเหตุผลรองรับไม่ได้ “ให้เขาค้นโต๊ะนายได้มั้ย เพื่อพิสูจน์” ยิ่งใหญ่ใช้น้ำเสียงขอร้อง แต้มยืนนิ่งไม่นานก็ถอยออกเสียงลากเก้าอี้ครืดพื้นห้องดังสนั่น

เจ้าของมือถือค้นโต๊ะและกระเป๋าของแต้มอย่างบ้าคลั่ง ผ่านไปสองรอบหน้าเขาก็ซีดเผือดยิ่งขึ้น

“ไม่มี”

“เราไม่ได้เอาไป” แต้มพูดสั้นๆด้วยน้ำเสียงที่ดังกว่าทุกครั้ง ก่อนที่จะนั่งลงไปและไม่สนใจคนอื่นๆอีก

“นักเรียน นั่งโต๊ะค่ะ คุณครูจะมาแล้ว” เสียงหัวหน้าชั้นพูดขึ้น เพื่อนร่วมชั้นกรูไปนั่งโต๊ะอย่างรีบร้อน “อ่อ อาร์ท นายลืมมือถือไว้ที่โต๊ะปะ เรากลัวหายเลยเก็บไว้ให้” หัวหน้าห้องยื่นมือถือให้คนชื่ออาร์ท ที่ตอนนี้ใบหน้ากำลังดีใจสุดขีด

ทั้งสี่คนกำลังเดินไป

“เดี๋ยว” เสียงหนึ่งทัก “นายจะไม่ขอโทษเพื่อนหน่อยเหรอ”

แต้มหันไปมองคนข้างๆ เขาไม่ต้องการให้เป็นเรื่องใหญ่ ชีวิตของเขาต้องการแค่ความเงียบและความสงบ “ไม่เป็นไรหรอก”

“ไม่เป็นไรได้ไง พวกนั้นกล่าวหานายนะ” ยิ่งใหญ่เน้นคำว่า “กล่าวหา” ราวกับว่ามันเป็นเรื่องคอขาดบาดตาย

“ไม่เป็นไรน่า” แต้มยืนกราน ก่อนที่ทั้งสี่คนจะก้าวขา

“เห้ย” ยิ่งใหญ่คว้าแขนอาร์ทไว้ อีกฝ่ายที่กำลังดีใจที่ได้มือถือคืนสะดุ้งจนมันเกือบจะร่วงลงพื้น

“ก็กอระกิดบอกว่าไม่เป็นไรไง นายจะเดือดร้อนทำไม” หนึ่งในสี่พูดขึ้น

“ใช่ๆ” สองสามคนที่เหลือตอบรับ “เรื่องแค่นี้เอง”

สิ้นคำพูดนั้น ยิ่งใหญ่เหมือนคนสติหลุด เขาเหวี่ยงตัวอาร์ทจนล้มลงกับพื้นดังโครม

จังหวะเดียวกับที่ครูเข้ามาในห้องพอดี....

***********************************************************************

กว่าที่พวกเขาจะออกมาจากห้องปกครองก็เป็นเวลาเลิกเรียนแล้ว โชคยังดีที่อาจารย์ฝ่ายปกครองรับฟังเรื่องราวอย่างดีและไม่เข้าข้างฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง อาร์ทต้องขอโทษแต้มและโดนริบมือถือหนึ่งเดือนเต็ม ส่วนยิ่งใหญ่ โดนตักเตือนด้วยวาจา และต้องทำงานสาธารณะประโยชน์ให้โรงเรียน 18 ชั่วโมง

ส่วนแต้ม ไม่ถูกลงโทษอะไรทั้งนั้น

“บ้าชิบ” อาร์ทบ่น “เพราะนายคนเดียว” เขาโบ้ยความผิดมาที่ยิ่งใหญ่

“เชี่ยอะไรของ” อาร์ทตกตะลึง ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะเรียกเขาแบบนี้ ถึงแม้จะเปิดเทอมมาครึ่งเดือนแล้ว แต่พวกเขาไม่ได้สนิทสนมถึงขั้นนี้ อีกอย่าง ด้วยใบหน้าท่าทางราวกับราชนิกูลของยิ่งใหญ่ด้วยแล้ว ยิ่งไม่น่าเป็นไปได้ที่จะหลุดพูดคำไม่ดีออกมา

“ใจเย็นๆน่าใหญ่” เสียงหนึ่งพูดเรียบๆ ก่อนเดินจากไป อาร์ทมองยิ่งใหญ่ที่ลดความบ้าคลั่งลง และเดินตามไปอย่างเงียบๆด้วยความสงสัย ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ทำท่าทางราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ แค่ประโยคสั้นๆประโยคเดียว ทำให้อีกฝ่ายเปลี่ยนไปถึงขนาดนี้ได้เชียวหรือ

 ‘กอระกิดมันมีอะไรดี ถึงได้ปราบนายยิ่งใหญ่อยู่หมัดขนาดนี้นะ’

 ***********************************************************************
จบตอน...