ขอคำปรึกษาหน่อยนะคะ
คือเมื่อก่อนเราก็เคยรู้สึกแบบนี้นะ แต่ว่าก็ไม่ได้หนักขนาดนี้ เราเริ่มรู้สึกเป็นหนักๆตั้งแต่หลังปีใหม่ที่ผ่านมานี้ อาจจะเพราะด้วยพ่อไม่สบายด้วยรึป่าว
เราเริ่มรู้สึกว่าตัวเองไม่ค่อยมีความสุขกับชีวิตเลยค่ะ เริ่มเฉยชากับทุกสิ่ง ไม่รู้สึกกับอะไร ไม่สนใจกับอะไรรอบตัวเลย
จากเมื่อก่อนที่เป็นคนเวลาเพื่อนชวนไปไหนไปได้หมด แต่ตอนนี้เริ่มไม่ค่อยอยากออกไปไหนอยากอยู่แต่ห้อง เวลาเพื่อนชวนไปไหน เช่นชวนไปกินข้าว ดูหนัง หรือทำอะไรจะปฎิเสธเพื่อตลอด แต่ว่าเมื่อสงกรานต์ี่ผ่านมาเราลองออกไปกับเพื่อนดูนะ ลองไปเต้น(ซึ่งมันก็เต้นไม่ออก) ไปลองทำอะไรดู มันก็ไม่ได้มีความสุขเลยอะ เราเริ่มไม่รู้แล้วว่าความสุขมันเป็นแบบไหนกันแน่ ?
เราเริ่มที่ยิ้ม หัวเราะ และพูดได้น้อยลง บางครั้งเวลาที่ยิ้มหรือหัวเราะก็แบบฝืนๆ
เราเริ่มอยากให้ชีวิตคนเดียว อยู่คนเดียว ไปไหนคนเดียว ทำอะไรคนเดียว เริ่มปิดกั้นตัวเองออกจากทุกสิ่ง
แล้วตอนช่วงแรกๆที่พ่อป่วย เราต้องเข้มแข็งอะตอนนั้น เพราะแม่ก็กลัวพ่อเป็นนู้นนี้นั้น เราก็คอยบอกแม่ว่าพ่อไม่เป็นอะไรหรอก ชวนแม่คุยไปเรื่อยๆไม่อยากให้แม่คิดมาก แล้วตอนนั้น ก็จะมีคนมาให้กำลังเราใช่ป่ะ แต่ว่าเราไม่ชอบให้ใครมาให้กำลังใจหรือปลอบใจเราเลยอะ เรารู้สึกว่าเวลามีคนมาปลอบมันก็ยิ่งทำให้ตัวเองอ่อนแอกว่าเดิมลงไปอีก แต่เราก็บอกเพื่อนไปนะว่าเราไม่เป็นอะไรไม่ต้องให้กำลังใจเราก็ได้(แต่ก็ขอบคุณนะ) เราว่าเราเข้มแข็งได้ด้วยตัวเอง ไม่ต้องมีใครเราก็อยู่ได้
ทำยังไงดี เริ่มรู้สึกว่า กำลังตั้งกำแพงปิดกั้นตัวเองออกจากโลกใบนี้
คือเมื่อก่อนเราก็เคยรู้สึกแบบนี้นะ แต่ว่าก็ไม่ได้หนักขนาดนี้ เราเริ่มรู้สึกเป็นหนักๆตั้งแต่หลังปีใหม่ที่ผ่านมานี้ อาจจะเพราะด้วยพ่อไม่สบายด้วยรึป่าว
เราเริ่มรู้สึกว่าตัวเองไม่ค่อยมีความสุขกับชีวิตเลยค่ะ เริ่มเฉยชากับทุกสิ่ง ไม่รู้สึกกับอะไร ไม่สนใจกับอะไรรอบตัวเลย
จากเมื่อก่อนที่เป็นคนเวลาเพื่อนชวนไปไหนไปได้หมด แต่ตอนนี้เริ่มไม่ค่อยอยากออกไปไหนอยากอยู่แต่ห้อง เวลาเพื่อนชวนไปไหน เช่นชวนไปกินข้าว ดูหนัง หรือทำอะไรจะปฎิเสธเพื่อตลอด แต่ว่าเมื่อสงกรานต์ี่ผ่านมาเราลองออกไปกับเพื่อนดูนะ ลองไปเต้น(ซึ่งมันก็เต้นไม่ออก) ไปลองทำอะไรดู มันก็ไม่ได้มีความสุขเลยอะ เราเริ่มไม่รู้แล้วว่าความสุขมันเป็นแบบไหนกันแน่ ?
เราเริ่มที่ยิ้ม หัวเราะ และพูดได้น้อยลง บางครั้งเวลาที่ยิ้มหรือหัวเราะก็แบบฝืนๆ
เราเริ่มอยากให้ชีวิตคนเดียว อยู่คนเดียว ไปไหนคนเดียว ทำอะไรคนเดียว เริ่มปิดกั้นตัวเองออกจากทุกสิ่ง
แล้วตอนช่วงแรกๆที่พ่อป่วย เราต้องเข้มแข็งอะตอนนั้น เพราะแม่ก็กลัวพ่อเป็นนู้นนี้นั้น เราก็คอยบอกแม่ว่าพ่อไม่เป็นอะไรหรอก ชวนแม่คุยไปเรื่อยๆไม่อยากให้แม่คิดมาก แล้วตอนนั้น ก็จะมีคนมาให้กำลังเราใช่ป่ะ แต่ว่าเราไม่ชอบให้ใครมาให้กำลังใจหรือปลอบใจเราเลยอะ เรารู้สึกว่าเวลามีคนมาปลอบมันก็ยิ่งทำให้ตัวเองอ่อนแอกว่าเดิมลงไปอีก แต่เราก็บอกเพื่อนไปนะว่าเราไม่เป็นอะไรไม่ต้องให้กำลังใจเราก็ได้(แต่ก็ขอบคุณนะ) เราว่าเราเข้มแข็งได้ด้วยตัวเอง ไม่ต้องมีใครเราก็อยู่ได้