สวัสดีค่ะ วันนี้อยากมาระบายความรู้สึกค่ะ เรารู้สึกรำคาญแม่ในบางเรื่อง อย่างเช่น วันนี้ตอนเย็นแม่เราเรียก มาถูบ้านหน่อย เราก็เดินลงไปนะตามคำเรียกเลย แต่แม่กับบ่นเราว่า งานบ้านแค่นี้ก็ไม่ช่วย งานแค่นี้ก็ทำไม่เป็นโตไปจะทำอะไรกิน เราก็ไม่เข้าใจเพราะเราถูบ้านเป็น กวาดบ้านได้ รีดผ้าเป็น เช็ดถูได้ ล้างจานได้ (แต่ไม่ล้างเพราะห้องครัวมีกลิ่นเน่ามากพอเราอยู่นานๆเหมือนจะอวกหลายครั้ง) แล้วก็ทำอาหารไม่เป็นค่ะ แต่แม่ก็บ่นทั้งที่ก็เคยเห็นเราถูบ้านหลายรอบแล้ว
  เราเป็นคนที่อยู่ร. ร. แล้วยิ้มแย้ม ใจดี ช่วยงานเพื่อน (ไม่ได้อวยตัวเองนะ) แต่พออยู่บ้านเรามักจะห่อเหี่ยวบ่อย ชอบอยู่คนเดียว กินข้าวน้อยหรือไม่กินเลย ร้องไห้บ่อย เครียด เราชอบนอนดึกเพราะตอนกลางคืนแม่พ่อจะหลับทำให้รู้สึกสบายใจเนื่องจากไม่ต้องโดนบ่น     แม่ชอบจับไปเรียนพิเศษแต่เราก็ไม่เข้าใจเนื้อหาเลย พอลองมาอ่านหนังสือเรียนกรือฟังคริปสอนมันเข้าใจกว่ากันเยอะ
  แม่เราไม่ค่อยฟังเราเราบอกปวดท้องไม่สบายแม่ก็ใก้เราไปเรียน พอแข่งแชร์บอลแล้วอีกทีมทำผิดกฎกรรมการก็นิ่ง บอกแม่แม่ก็เฉยไม่เห็นเป็นไรเลย เราไม่เข้าใจทั้งที่ผิดกฏไม่ใช่เเค่เรารู้พี่ที่สอนเราเล่นเเชร์ก็รู้
   แม่ชอบบ่นว่าเราไม่ทำงานบ้านอะไรเลย แต่เราทำนะ ทั้งที่ก็เห็นก็ถามทำยังแต่ก็บ่น ไม่เข้าใจ
เรายังไม่มั่นใจเรื่องนี้นะแต่จะบอกให้ฟัง เราคิดว่าเราอาจเป็นโรคซึมเศร้าเนื่องจากยิ่งโตเรายิ่งกินข้าวน้อยลง (อาจเป็นโรคเบื่ออาหาร) ร้องไห้บ่อยขึ้น บางที่เราก็เหมือนเย็นชากับเพื่อน โกรธง่ายขึ้นปกติเราค่อนข้างใจเย็นนะ  เราเริ่มพูดน้อยลงเรื่อยๆเมื่ออยู่บ้าน รู้สึกไม่มีความสุข  หลายครั้งรู้สึกอยากตาย  เคยหาผ่านเน็ตวิธีตายให้ไม่เจ็บ เคยคิดถึงซาตาน เคยดูวิธีขอสิ่งที่ต้องการจากซาตาน  อยากขอให้ความโศกเศร้าออกไปจากตัวทุกคน ถึงเราเป็นหรือไม่เป็นโรคซึมเศร้าแม่ก็ไม่พาไปหาหมอหรอกจะถามมากมายมากกว่า ไม่เชื่ออยู่ดี
  ที่เราพูดมาคือความจริง อยากให้มีคนรับฟัง มีคนให่กำลังใจ ไม่ได้เรียกร้องความสนใจ
แค่อยากระบาย...