ไม่รู้ว่าจะเริ่มยังไง แต่มันรู้สึกอึดอัด รู้สึกเสียใจ น้อยใจ เป็นคนคิดมาก คิดเล็กคิดน้อยมาตลอด บางทีก็คิดว่าตัวเองบ้าที่เป็นแบบนี้ เคยมีปัญหาที่หนักใจจนไม่สามารถพูดกับใครได้ ถึงจะบอกได้ แต่ก็ไม่มีใครเจ้าใจเราเลยสักคน คิดทุกครั้งรู้สึกทุกครั้งว่าเหมือนไม่มีใครรักหรือสนใจ เคยคิดจะฆ่าตัวตายด้วย แต่เราก็ไม่กล้าพอ เราเหมือนตัวคนเดียว เหมือนเป็นแค่อะไรสักอย่างที่คนเขาไม่ได้สนใจหรือมองข้ามไป เราต้องบ้าแน่ๆ เคยคิดน้อยใจในโชคชะตาจนร้องไห้หนักไม่หยุด อยากได้ความรักจากแฟนจนเหมือนคนที่ขาดความอบอุ่น เรียกร้องความใจหลายต่อหลายครั้งไม่เคยสำเร็จสักครั้ง เพื่อนเราก็ไม่มี แต่ถึงจะมีก็น้อยมาก เราต้องใช้ชีวิตอย่างระแวง เพราะเคยเจอเพื่อนหักหลังมาก่อน เราเลยเหมือนปิดกั้นตัวเองตากภายนอก เพราะกลัวเจอคนไม่จริงใจอีก เราเหงา เราเศร้า เราเสียใจ แต่เราคุยกับใครไม่ได้ ระบายกับใครไม่ได้ เพราะเขาไม่ได้มีเวลาว่างมากพอที่จะมาฟังเรื่องบ้าๆของเรา เราแค่อยากจะระบาย แค่อยากมีสักคนที่เราสามารถปรึกษาได้และจริงใจกับเราแค่นั้น แต่มันก็หายากแหละ สมัยนี้ไว้ใจใครไม่ได้สักคน..