ใครคนนึงคือรักเเรกของฉันตอนอายุสิบสี่ เราคบกับมา3ปี เขาเป็นนักกีฬาโรงเรียนฉันมีหน้าที่รอเขามาตลอด มันก็เป็นความทรงจำที่น่ารักของเด็กวัยรุ่น  เราเลิกลากันเพราะเรื่องคำโกหกต่อหน้า ตอนนั้นแบบเสียใจมากช่วงมอ5เเละเราก็เปลี่ยนตัวเองไม่รับรู้ปล่อยวางเรื่องต่างๆหันมารักตัวเอง จนลดน้ำหนักตัวเองได้เกือบ10โลฉันกลายเป็นคนใหม่ในตอนมอห้าเทอมสอง เเละเขาก็มีแฟนใหม่อยู่ห้องเดียวกันก็แอบเจ็บนะค่ะโกรธด้วยตอนนั้นแบบสัญญาทำไมอย่างนั้นอย่างนี้ เราก็อยู่ของเรา เขาก็คบกับแฟนเขาอย่างมีความสุข เราอยู่คนละห้องกันนะค่ะ เเละช่วงมอหกกิจกรรมโรงเรียนเยอะทำให้ได้ส่วนมากอยู่กับเพื่อนสนุกทำให้ลืมความเจ็บไปเลยค่ะ เราไม่มีโอกาสได้ลากันแม้เเต่หน้าเราเขายังไม่กล้ามองเลย เรามองนะค่ะยิ้มให้ด้วยทำให้เขารู้ว่าเรามีความสุขดีที่ไม่มีเขาในวันนี้ เเละก็เข้าปีหนึ่ง ปีสอง ปีสามช่วงปีสามปีที่เเล้วญาติของฉันเขาบวชซึ่งญาติเป็นเพื่อนกับเขา เราเจอหน้ากันเรายิ้มให้เขาเเต่เราไม่กล้ามองตาเขาเรากลัวความเจ็บมันกลับมาเเต่สุดท้ายพอเจอเขาความรู้สึกความทรงจำเก่าก็หวนคืนมาทั้งหมด ฉันพยายามเดินเเวบยิ้มทุกครั้งให้เจอเขานิดหน่อย พอฉันเดินกลับบ้านหลังเลิกงานช่วงกลางคืนอยู่น้ำตาก็ไหล แบบไม่รู้สาเหตุ ตั้งเเต่วันนั้นที่เราได้กลับมาเจอกันก็ทำให้ความทรงจำเรื่องอดีตลอยเข้ามาให้หัวของฉันตลอด ถ้าให้พูดความจริง คงเป็นเพราะฉันคิดถึงเขาเเต่ฉันก็ไม่อยากดึงความเจ็บมันขึ้นมาอีกฉันไม่เคยโกรธเขา เเละฉันก็รู้ว่าเขาจะพูดกับฉันว่าให้ฉันลืมเขาส่ะเถอะ เขาเปลี่ยนแฟนไปหลายคนเเล้วเเต่กลับเป็นฉันที่ยังไม่อยากสร้างความทรงจำใหม่สักที ฉันอยากให้เขารุ่ ว่าเรื่องของเราต่อให้เราคิดถึงเขามากเเค่ไหนเรื่องของเรามันก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมไม่ได้ รักของเรามันเป็นเส้นขนาน เป้นความรักเด็กๆ เราไม่เคยโกรธที่เขาเริ่มต้นใหม่