รู้สึกไร้ตัวตน ไม่สำคัญกับใครเลยแม้กระทั่งคนในครอบครัว ไม่มีแฟน ไม่มีคนมาจีบ ไม่ได้ชอบใคร

เป็นลูกที่ไม่ได้ประสบความสำเร็จอะไร ไม่ได้เรียนเก่ง ไม่ได้ขี้อ้อน ยิ่งโตยิ่งรู้สึกแปลกแยก เหินห่างจากครอบครัว ทั้งที่เรารักเขามากขนาดที่ถ้าไม่มีพ่อแม่เราตายดีกว่า พ่อแม่เป็นแค่สิ่งเดียวที่ยึดเราไว้บนโลกนี้
มีพี่ที่ไม่สนิทเลย แทบไม่เคยคุยกันด้วยซ้ำ เวลาอยู่กับครอบครัวบางครั้งรู้สึกเหมือนเราไร้ตัวตน เรานั่งมองเขานั่งมองลูกเขาแล้วรู้สึกเหมือนเราดูทีวีอ่ะค่ะ5555555555555แบบเหมือนเราไม่ได้อยู่ตรงนั้นด้วยแค่มองจากด้านนอก

ตอนนี้ข้างในเราเหมือนแหลกไปหมดแล้วค่ะ เเต่ภายนอกเรายังทำงาน อยู่ในสังคม ยิ้ม หัวเราะ คุยเรื่องสนุกๆไปตามปกติ ทั้งที่ข้างในเรามันว่างเปล่า ว่างเปล่าจริงๆ บางทีหูวิ้งด้วยซ้ำและคิดว่าภาพเหตุการณ์ตรงหน้าที่เราเห็นไม่ได้เกิดขึ้นจริง เรามองจากข้างนอกไม่ใช่ส่วนหนึ่งของมัน

เราพยายามอย่างหนักที่จะใช้ชีวิตอยู่ต่อไป แม้ไม่มีจุดหมาย ไม่มีความฝัน ไม่มีความสุข ไม่มีความรัก