ตามหัวของค่ะ คือเราเป็นลูกคนกลาง เราเป็นคนที่รู้สึกว่าถูกครอบครัวมองข้ามตลอด ทุกครั้งที่ไม่ว่าครอบครัวจะไปไหน เวลาซื้อของจะซื่อให้แต่น้องและพี่เราตลอด พอเราถามของเราก็บอกลืม พอวันเกิดเราเราไม่เคยได้อะไรเลย คำอวยพรเค้กวันเกิด คริบครัวเราไม่เคยให้อะไรเลย เราก็จะพูดตลอดว่าวันนี้วันเกิดเรานะ แต่ก็ไม่มีใครสนใจเลย ปล่อยผ่าน ไม่มีกินเลี้ยง ไม่มีเซอร์ไพร์ ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยมี แต่มันกลับกันกับพี่ของเราและน้องของเรา พอวันเกิดพี่เรามีทั้งของขวัญเค้กงานเลี้ยง มีทุกอย่าง เราก็เคยถามนะ แต่ครอบครัวก็บอกว่า ก็วันเกิดพี่ไงจะไม่จัดได้ไง เอ้า!!แล้วเราล่ะพอถามก็ไม่มีคำตอบ คือพี่เราก็ใช่ว่าจะสมบรูณ์แบบนะเว้ยย พี่เราพึ้งเรียนจบงานก็ยังไม่มีทำแต่พ่อกะแม่ก็ยังช่วยตลอดแอบส่งเงินให้ใช้ตลอดตามใจตลอด ซึ่งต่างจากเราที่ยังเรียนอยู่ม.6แต่พยายามทำงานPart timeจนมีเงินส่งคัวเองเรียนมหาลัย เงินทุกเดือนที่เราได้เราให้ครอบครัวตลอดเราแถบไม่เหลือใช้ เราขอซื้อเสื้อซักตัวยังไม่ให้เราเลย บางครั้งเราก็ท้อนะเอาจริง เราเหนื่อยกะชีวิตที่คนในครอบครัวไม่สนใจเราเลย แม่ก็รักน้องมากกว่า พ่อก็รักพี่มากกว่า ไม่ว่าพี่หรือน้องเราจะทำผิดอะไร เราคือคนที่โดนด่าตลอด ผิดตลอด เราเหนื่อยเว้ย บางครั้งเราก็คิดนะว่าอยากจบๆชีวิตไปซักที แต่เราก็ทำไม่ได้เพร่ะเรายังรักครอบครัวเราอยู่
ปล.แค่อย่กระบายเฉยๆเราอึดอัด
วันเกิดลูกคนกลางก็ไม่ได้สำคัญมากใช่ไหม?
ปล.แค่อย่กระบายเฉยๆเราอึดอัด