คือครอบครัวเรามีลูกสามคนเราเป็นน้องสุด พี่คนโตสองคนเป็นผญ เมื่อก่อนเราสามคนไม่ได้อยู่ด้วย เราเพิ่งจะมาอยู่ด้วยกันประมานปีกว่าๆ ช่วงๆแรกก้ดีนะได้อยู่พร้อมหน้ากันทั้งครอบครัว เราสามคนทะเลาะกันบ่อย แล้วทุกครั้งเราเองที่ผิดแม่จะว่าเราตลอดเลย ไม่ถามเหตุผลบางครั้งชอบพูดว่า ไม่ต้องเรียน บางทีเราอยากจะออกจากบ้านไปด้วยซ้ำ แต่เราเรียนอยู่ม.5เราเป็นคนที่ร่าเริงคนหนึ่งเลย เเต่เราชอบน้อยใจพ่อแม่ เขาดูเหมือนรักพี่คนกลางมากจัดวันเกิดให้พี่ทุกปี มีเค้กให้ตลอด ส่วนวันเกิดฉันต้องนั่งกินมาม่าคนเดียวด้วยซ้ำ ไม่เคยมีเค้กวันเกิดจากพ่อแม่ปีที่แล้ววันเกิดฉันตรงกับวันเผาศพทวด มีลูกพี่ลูกน้องซื้อเค้กมาให้พ่อถามพวกเขาไปว่าซื้อมาทำไม ฉันไม่เคยได้รับคำอวยพรจากพ่อแม่ แม่ทำทุกอย่างให้พี่ซักผ้ารีดผ้า พี่ไม่เคยทำงานบ้านเลยด้วยซ้ำ แต่กลับดูเหมือนว่าแม่รักเขามาก อยากกินอะไรแม่ทำให้ทันที ส่วนฉันแม่กลับพูดว่าทำเองสิ ไม่ก็บอกว่าเดี๋ยวพรุ่งนี้ละกัน จนเขาลืม พี่คนกลางทำอะไรไม่เคยผิด  เขาจะว่าด่าฉันยังไง เล่าให้แม่ฟังแม่ก็เฉยๆ แต่พอเขาเอาฉันไปเล่าให้แม่ฟัง แม่กลับมาด่าว่าฉัน ด่าพี่คนโตประชดฉัน คำที่ฉันฟังแล้วร้องคือคำว่าเลวจากปากเขา มันจุกมากสำหรับฉัน พี่คนกลางทำอะไรก็ถูกไปหมด เวลาฉันพูดก็เหมือนการไปใส่ร้ายแม่แก้ตัวแทนตลอด ทำไมลูกเล็กอย่างฉันไม่เหมือนบ้านคนอื่นเลย ค่าเทอมก้ทำงานจ่ายเองทั้งคอมทั้งโทรศัพท์ มันกดดันฉันมาก