สวัสดีค่ะ เราได้มีช่วงเวลาที่ดีในชีวิต ด้วยการไปใช้ชีวิตที่อเมริกา เป็นเวลา4เดือนในฐานะนักเรียน ไปเรียนภาษาค่ะ ปัจจุบันอายุ28 ไม่เคยมีแฟนมาก่อนค่ะ เพราะชีวิตไม่ค่อยเจอคนที่ถูกใจ ประเด็นที่มาที่นี่ก็เพราะอยากลองมาใช้ชีวิตที่เมืองนอกดูค่ะ เข้าเรื่องค่ะ

เราเจอผู้ชายอเมริกันคนนึง ที่ร้านกาแฟคุยกันถูกคอมากๆ ก็เลยแลกcontactกันค่ะ เราก็ต้องการเพื่อนที่เป็นเจ้าของภาษาด้วยค่ะทุกอย่างดำเนินไปด้วยดีแลกเปลี่ยนเรื่องราวในชีวิตประจำวันของกันและกัน เราคุยกันถูกคอมากวิดีโอคอลกันอาทิตละ3วัน จนตัวเราเองเริ่มรู้สึกแปลกๆและเค้าก็ชอบพูดชมเราบ่อยๆ เค้าอายุ30ค่ะ แต่ว่าเขาอยู่ต่างเมือง จึงทำให้เราคุยกันผ่านวิดีโอคอลมากกว่า. แล้วมาถึงวันที่เราใกล้จะกลับไทยเราก็เลยตัดสินใจตีตั๋วไปเมืองเค้าโดยไปนอนบ้านเขาค่ะ เกิดมาในชีวิตถ้าไม่ได้มาอยู่เมืองนอกคงไม่ได้ทำอะไรแบบนี้ เป็นประสบการณ์ที่ดีมากค่ะ ตลอดเวลาที่ใช้ร่วมกันเค้าไม่เคยล่วงเกินหรือเกินเลยอะไรเลยทำกับข้าวให้กิน ทุกเช้าจัดห้องจัดที่นอนให้อย่างดี เตรียมกิจกรรมให้ทำ มันยิ่งทำให้ประทับใจในตัวผู้ชายคนนี้มากขึ้น ทำให้ความรู้สึกมันล้นออกมา จนก่อนกลับเราได้เขียนการ์ดให้เขา เขาเปิดอ่านตรงหน้าเลยค่ะ. เค้าน้ำตาซึมแล้วก็บอกเราว่า”เค้าก็รู้สึกเหมือนกับเรา เค้าชอบเรา แต่เค้าทำอะไรมากไม่ได้เพราะยังไงเราก็ต้องไป ต้องอยู่ห่างกัน ถ้าเธออยู่ใกล้ๆฉัน ฉันจะจีบเธอแน่” “แต่เมื่อเป็นแบบนี้แล้ว เป็นเพื่อนกันน่าจะดีกว่า”

มันเป็นความรู้สึกหน่วงๆ จะดีใจสุดก็ไม่ได้ จะเศร้าก็ไม่เศร้า ใจเราอยากไปต่อเพราะเราชอบเขามาก หรือยังอยู่ในช่วงหลง ประสบการณ์ด้านนี้น้อยมากๆ
สำหรับเราเราโอเคที่จะบินไปหาเขา ซึ่งก็สับสนมากๆตอนนี้ เพราะเวลาเราห่างกัน แล้วเรารู้สึกใจหายมากเพราะคิดถึงเขามากๆ
ในเมื่อเจอคนที่รู้สึกตรงกันแล้วทำไมถึงต้องมาเจอระยะทางด้วย