มันคือความเจ็บปวดที่หนักหนาที่สุดในชีวิตฉัน...การถูกหักหลังเป็นครั้งที่สองมันเป็นเรื่องที่หยาบคายจริงๆ ฉันอยากถามเขาว่าทำกับฉันแบบนี้ได้ยังไง แต่ใครๆก็บอกให้ฉันนิ่งไว้ก่อน

23 พฤษภา (1 อาทิตย์ก่อนทีเดินทาง/ ครบรอบ 1 ปี 9 เดือน)
"ไม่ไปไม่ได้หรอ เราไม่อยากให้เธอไป เธอก็รูเว่าเราไม่อยากอยู่คนเดียว"
"มันแค่3เดือนเองลิน แฟนเพื่อนเราก็ไม่เห็นจะเป็นขนาดเธอเลย โตๆกันแล้วอะ แยกแยะหน่อยสิที่รัก เราไปแปบเดียวไม่ได้ไปเป็นปีนะ"
ในวันครบรอบที่ไร้ซึ่งความสุขของทั้งทีและลิน ทั้งสองนั่งเถียงกันอยู่บนรถที่ติดเป็นห่างว่าวบนถนนจกลางเมืองในช่วงหัวค่ำ บรรยากาศอึมครึมจนทั้งสองรู้สึกตรึงเครียดหนักกว่าเดิม
"เธออย่าเอาเราไปเปรียบเทียบกับแฟนเพื่อนเธอสิ ก็เพื่อนเธอไม่เคยนอกใจแฟนหนิ "
"เอ้า เห้ยไม่ไว้ใจกันหนิแบบนี้"
ทีเริ่มขึ้นเสียงเพื่อตอบโต้ให้ลินรู้ว่าเขาเองก็กำลังจะระเบิดลงเหมือนกันที่เธอกำลังขุดเรื่องในอดีตที่เขาเคยนอกใจเธอไปครังนึง
"เธอไม่เป็นเรา เธอไม่เข้าใจหรอก"
ลินตัดบทด้วยน้ำเสียงเศร้าๆก่อนที่ทั้งสองจะนั่งเงียบไปสักพักใหญ่ๆ  เมื่อทัเงสองรับรู้ได้ว่าสถานการที่อึดอัดมันเริ่มผ่อนคลายลง ทีก็เอามือข้างซ้ายละจากพวกมาลัยรถมาจับมือลินก่อนที่จะพูดอย่างถนอมความรู้สึกเธอ
"เขาสัญญาว่าเขาจะไม่นอกใจ เขาเองก็ไม่อยากมีปัญหาอีกแล้ว  เขาจะคุยกับเธอทุกวันเลยนะ เธอตื่นมาคุยกันทุหเช้า โอเคไหม เขาจะวิดิโอคอลหาเธอด้วย เขาสํญญา"
ลินน้ำตาไหล ... เธอไม่ได้รู้สึกกังวลว่าคนรักจะนอกใจ แต่จริงๆเธอแค่ไม่อยากห่างจากเขา เพราะตลอดเวลาที่คบกันทั้งลินและทัก็ไม่เคยห่างกันเกินสามวัน เธอคงคิดถึงเขามากและคงรู้สึกเคว้งเมิ่อไม่มีเขาอยู่ข้างๆ
"สํญญาได้ปะ ว่าไม่ว่ายังไงก็จะไม่เปลั่ยนไป เรารอเธออยู่นะ"
"เขาสัญญา"
ทีจับมือลินมาจูบและละสายตาจากถนนมามองที่ตาเธอเป็นระยะ ในขณะที่ลินก็มองฟน้าทีอยู่ตลอดทั้งน้ำตา....

นั้นคือประโยคส่งท้าย มันคือครั้งสุดท้ายที่เขาและเธอจับมือกันและมองตากันด้วยความจริงใจ.....