ผมเลิกกับแฟนเก่าที่คบกันมา8ปี ตั้งแต่ตอนเรียน ม.ต้น จนจบปริญญา เรารักกันมาก ใช้ชีวิตตอนเรียนมหลัยด้วยกัน วางแผนอนาคตร่วมกัน  แต่สุดท้ายต้องเลิกลากัน สาเหตุไม่ใช่การนอกใจกัน แต่คงเกิดจากความที่ต้องห่างไกลวามไม่เข้าใจกัน และอาจเป็นเพราะความเอาแต่ใจของผมเองด้วย ที่ทำให้เธอมองว่าผมไม่รู้จักโต เธอไม่โอเคกับผมแล้ว ไม่ยอมให้โอกาสผมแกตัวใดๆทั้งสิ้น ทั้งที่ผมพยายามรั้งเธอไว้จนสุดความสามารถแล้ว แต่เธอก็ขอเลิกกับผมอยู่ดี นั้นแหละ ด้วยความทีผมรักเธอและให้เกียรติเธอ ผมก็ยอมถอยออกจากเธอ ให้ในสิ่งที่คนที่ผมรักต้องการ ผมใช้เวลารักใช้เวลารักษาใจตัวเองอยู่7-8เดือน มันก็ยังไม่ช่วยอะไรได้เลย
     จนเปิดใจตัวเองให้คนใหม่เข้ามา (ผมรู้ว่าการให้คนใหม่มาทำให้ลืมคนเก่ามันผิด) แต่ใจผมมันไม่ไหวจริงๆ มันต้องการคนมารักษามันจริงๆ และมันก็ช่วยได้จริงๆแหละ แต่มันได้แค่ระยะแรกๆเท่านั้น คนใหม่ก็ดีสำหรับผมทุกอย่าง เธอดูรักผมมากผมก็รักเธอนะ คบกันมาได้7เดือน แต่ทำไม ผมยิ่งคิดถึงแฟนเก่า คิดถึงคนที่ทิ้งผมไป แต่เธอก็ยังไม่มีคนใหม่นะ 
    ผมเริ่มลังเลกับตัวเองว่าควรทำอย่างไรต่อไป รักคนที่รักเราอยู่ตอนนี้ หรือทำตามเสียงหัวใจตัวเองกลับไปง้อคนเก่าอีกครั้ง (ผมรู้ว่าถ้าทำตามเสียงหัวใจตัวเอง มันจะเป็นการกระทำที่เห็นแก่ตัวมาก) แต่ผมคิดว่ามันจะทำให้ผมสบายใจกว่านี้ ถ้าผมยังหลอกตัวเองต่อไป มันยังเป็นการให้ความหวังกับอีกคนเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ แล้วมันก็จะทำร้ายทั้งตัวผมเองและแฟนใหม่ด้วย
     **ผมควรทำอย่างไร
                                                              #keesao