ผมเป็นคนกลัวที่จะมีแฟน ไม่รู้ทำไมผมคิดว่าความรักมันไร้สาระและผมเป็นคนไม่มั่นใจในตัวเองด้วย เพื่อนๆผมมันก็เห็นสาวนู้นสาวนี้ก็ทักไปคุยหม้อไปเรื่อย ใจอ่ะใจมันเห็นคนนู้นก็อยากได้คนนี้ก็อยากได้
มันความรู้สึกที่แบบอิจฉาริษยาที่อยากจะได้เขามาเป็นแฟนแต่ทำไม่ได้ อยากจะเจอคนที่ใช่ อยากที่จะได้คุยได้เรียนไปด้วยกันในช่วงมหาลัย(อารมณ์แบบเหมือนชีวิตวัยเรียนในอนิเมะ) ทุกอย่างมันทำให้ผมมองเรื่องความรักเป็นเรื่องในแง่ลบตลอด เพื่อนปรึกษาเรื่องจะจีบญ ผมก็แนะนำแนวจิตวิทยาตามความเข้าใจของผม เพื่อนผมคนนี้มันก็อึนๆหน่อย บ้าๆบอๆอยากจะคุยแต่ไม่กล้ากลัว ไม่รู้จะคุยยังไงแต่คือมันอยากมีแฟนแต่มันทำตัวไม่ถูก แต่ผมน่ะเข้าใจคิดตามหลักจิตวิทยาความเข้าใจของผม ซึ่งมันเป็นแง่ลบไงผมก็มองว่า ถ้ามีไปมันจะช่วยอะไร?ตัวเองยังเอาตัวไม่รอดจะไปมีทำไม?พอมีก็กลัวที่จะไม่มีเวลาให้ กลัวที่จะต้องใช้ตังเยอะต้องไปเที่ยวนู้นเที่ยวนี้กินนั้นกินนี้ กลัวนู้นกลัวนี้ บราบราบรา... ผมคิดว่ามันเสียเวลา จะหาคนดีๆก็ยาก
ใจผมอ่ะอยากมีแฟนแต่พูดออกมาไม่ได้ ผมเคยชอบเพื่อนคนนึ่ง ชอบที่นิสัยความน่ารักของเขากล้าแสดงทำนู้นทำนี้แต่ผมชอบอยู่มุมมืดเหมือนเขาเป็นธาตุแสงแต่ผมเป็นธาตุนิกก้าอ่ะ แต่ตอนนี้ก็ยังชอบอยู่ได้ก็ดี ตอนนี้ผมก็จะขึ้นมหาวิทยาลัยแล้ว อยากมีแฟนแต่ก็ยังมีความคิดด้านลบกับความรักอยู่ เคยบอกกับตัวเองไว้ขึ้นมหาวิทยาลัยแล้วจะมีแฟนให้ได้ แต่ก็ยังไม่มั่นใจในตัวเองว่าจะมีได้มั้ย ผมควรทำอย่างไรดีแก้ยังไงดีเกี่ยวกับตัวเอง(ขอโทษที่เรียงลำดับการเล่าบ่นระบายอะไรไม่ค่อยรู้เรื่องด้วยคับ)อยากได้แฟนแบบชอบ orgasm จะได้คุยรู้เรื่องbu62.