..............ไม่ว่าจะกี่ปี ก็ไม่ยอมลืม พยายามคุยกับใครก็คุยได้ไม่นาน รอแต่เค้า หวังดีแต่กับเค้าทั้งๆที่เค้ามีแฟนใหม่ไป เราเองก็ไม่เคยอยากโสดนะ แต่เราไม่เปิดใจเลย รักคนๆนึงมากไม่รู้ทำไมเหมือนกัน 
              ให้เพื่อนด่าก็แล้ว ร้องไห้จนข้าวปลาไม่กิน จนแทบทำอะไรไม่ได้ก็แล้ว เคยแบบนอนเฉยๆทั้งวันไม่ทำอะไรก็แล้ว ปล่อยตัวเองเมาสุดๆก็แล้ว ทำมันทุกอย่าง เข้าวัด นั่งสมาธิ ออกไปเที่ยว สุดท้ายก็ไม่ลืม
              แล้วช่วงนี้เหมือนเรากับเค้าเจอกันบ่อยขึ้น โครตเจ็บเลยหวะ ทำตัวปกติแต่ใจไปอะ ก็รักไม่รู้จะทำยังไง เค้าเองก็มีแฟนใหม่ไปตั้งนานแล้ว ทุกครั้งที่เจอเราบอกตัวเองเสมอว่า "เออ เก็บไว้เป็ยความทรงจำดีๆพอ" แต่เราไม่คิดจะแย่งเค้าจากแฟนเค้ามานะ แค่เคยรู้สึกว่า ทำไมตรงนั้นไม่เป็นเรา ทำไมเรามาก่อน แต่ก็ต้องจากทั้งๆที่เราไม่ผิด มันผิดตรงที่พ่อกับแม่ไม่ให้คบกัน เราก็ยอมรับนะว่าทุกวันนี้ก้ยังหวังดีเสมอ ไม่เคยจะแย่งหรืออะไรเลย แต่เราไม่ไปไหนสะที เจ็บวะโว้ยย