คือเราอะ โตมาในบ้านที่ฐานะไม่ค่อยดีเท่าไหร่เรากำลังจะขึ้นม.ต้น แล้วเราคิดว่าเวลาทำดีพวกผู้ใหญ่ไม่สนใจ แต่เวลาไม่ทำอะไรเลยเล่นเกมนอนเล่นชอบมาด่าว่า เล่นแต่เกมหนังสืออ่านบ้างหรือยัง เเล้ววันนี้วันเกิดเราเราก็ชาร์จแบตโน๊ตบุ๊คเอาไว้แล้วลืมปิดเครื่องเพราะมัวแต่มาสนใจอาหารบ้านพี่คนโต น้าของเราก็มาด่าว่า ชาร์จเอาไว้มีเงินหรอถ้ามีทำไมไม่ให้พ่อมาจ่ายหละ เราขอเล่าว่า พ่อกับแม่เราหย่ากันเพราะพ่อมีชู้แต่เรารู้สึกรักพ่อมากกว่าแม่เพราะเเม่ไม่ค่อยฟังเราคิดเองเออเองไปหมด พอน้าพูดคำนี้ใจเราสั่นเลยอะน้ำตาแถบไหลรีบเดินจากบ้านพี่คนโตไปบ้านยายพอเปิดประตูบ้านยายเราน้ำตาไหลไปชักปลั๊กโน๊ตบุ๊คออกเดินขึ้นมาบนห้องหอบของตัวเองเข้าห้องแล้วล็อกห้องนั่งร้องไห้คนเดียวในใจอยากตายอยากทำร้ายตัวเองจนได้แฟนพี่คนกลางมาปลอบใจและพาไปกินวันเกิด แล้วแม่เคยหาว่าเรามีแฟนอย่างนู้นอย่างนี้แล้วบอกคนในบ้านไปหมด เราไม่เคยมีที่ปรึกษาฟังอารมณ์เราเลย คนที่บ้านดีแต่ด่าเราฉอดๆ เราได้แต่เก็บความรู้สึกไว้ เราชอบแอบร้องไห้คนเดียวบ่อยๆ ความรู้สึกไม่ชอบคนในบ้านมันเริ่มมีมากขึ้น เราได้แต่เขียนระบายในไดอารี่แต่ความรู้สึกมันยังไม่หายเลยค่ะ