บอกไปว้ก่อนว่าเป็น #กระทู้ระบาย #กระทู้ครอบครัว  #เป็นลูกคนหนึ่ง #ประสบการณ์สอนลูก #สอนลูก

ครอบครัวเรามีแค่4คน พ่อแม่ น้องและเราที่เป็นพี่คนโต ห่างจากน้อง8ปี จำความได้ก็อยู่กับยายแล้ว พอม.3 ก็มาอยู่กับพ่อแม่ที่กทม. ปัญหาเราไม่รู้ว่าเป็นเพราะเราหรือพ่อแม่(พ่อแม่มีเราตอนอายุ20กว่าๆ อาจเป็นปัญหาหนึ่งที่เค้าเป็นวัยรุ่น ไม่สามารถเลี้ยงเราได้) เพราะตอนเด็กๆ(ป.1) พ่อแม่เราจะตี หยิกเราเพราะบังคับเราในสิ่งที่เค้าต้องการ(ข้างบ้านเลี้ยงลูกแบบมีเหตุมีผล ถ้าผิดก็ดี ) แต่พ่อแม่เราตรงข้าม อยากเลี้ยงแบบเค้าแต่พ่อแม่เราไม่มีคำว่าอดทนในการเลี้ยง ชอบขู่ชอบบังคับชอบตี แต่อยากได้ในสิ่งที่ยิ่งใหญ่ ตอนเด็กพ่อแม่เราใช้วิธีเลี้ยงแบบ...สอบได้1-20ให้ของที่อยากได้(พ่อแม่เราโทรมา ตอนนั้นอยู่กับตายาย) (ตอนนั้นอ.3- ป.1นี้แหละ)เราไม่อวยตัวเองนะ แต่ได้ที่14-15 การเรียนคือแบบก็ได้อยู่555 (ตอนนั้นขอตุ๊กตาบาบี้ ตุ๊กตาที่ถอดชุดเปลี่ยนชุดได้อะ) เราขอพ่อแม่ไม่ซื้อให้ ตอนนั้นแบบปล่อยทางไม่อะ คิดว่าพ่อแม่คงไม่มีเงินซื้อให้ พอป.2-4 มั่ง เค้าใช้วิธีเดิม 1-10จะให้ของ เราได้6-7นี้แหละจำไม่ผิด ขอโน๊ตบุค เพื่อนมีเลยอยากมี อยากอวดเพื่อน แต่ไม่ได้  พอ ป.5-6 ได้ที่3-4มั่ง อยากได้โน๊ตบุคให้จะขึ้นม.1แลเวเพื่อมีเงินจะได้ทำแบบสบาย เด็กคิดงั้นจริงๆ เลยขอแล้วถามด้วยว่า ''ขอโน๊ตบุค มีเงินซื้อใช่ไหม" แต่แม่เราตอบว่า "ถ้าเกรดออกแล้วได้เดียวซื้อให้เลย" เด็กอะก็ดีใจไงจะได้ พอเกรดออกแต่ละปีแต่ละของที่คิดว่าจะได้ แต่มันไม่ได้ เราเฟล เฟลมาก ทำไมไม่ให้เราทำไรผิดว่ะ ต้องได้ที่เท่าไรว่ะถึงจะได้ของที่เคยขอ พูดแบบนี้ทุกๆปี แต่น้องเราอะ แค่วันเกิด ขออะไรก็ได้หมด อยากได้อะไรก็ได้หมด เพราะน้องเป็นผช.หร่อถึงได้ คือคำถามแบบนี้ตีในหัว จนแบบพอ ไม่เอาแล้ว ทำไปก็ไม่ได้ในสิ้งที่ทำ ไม่เอาแล้วที่1 ที่2 ไม่สนแล้ว เหนื่อย ทำไปก็ปล่าวประโยชน์ พอม.1-3 เราปล่อย เราติดเกม ไปคบเพื่อน ไม่สนอนาคต โดดเรียน  ติดร. ติด0 แบบเอิ่มม~ แต่ไม่ถึงไปยุ่งกับสิ่งเสพติดนะ มีสมองอยู่ตอนนั้น555 หนักสุดก็ไปอยู่บ้านเพื่อน2สันไม่ติดต่อหาคนในครอบครัว จนพ่อแม่ขึ้นมารับไปกทม.ไปเรียนม.4ที่กทม. เราเริ่มให้ เริ่มคิดอะไรใหม่ๆ เริ่มคิดแบบผู้ใหญ่มากขึ้น แต่สมองเราที่ไม่สนใจเรียนเลย พอจะมาตั้งใจเรียนม.4มันลำบาค แต่ก๋ลอดผ่านมาได้ แต่มีสิ่งหนึ่งที่พ่อแม่เราทำกลับเรา เค้าชอบสั่งชอบสอนแบบว่า จะทำะไรต้องทำให้สมบูรณ์ ถามผิดพลาด เราเลยเป็นคนหนึ่งที่ตัดสินใจอะไรไม่เป็น ทำอะไรไม่สำเร็จพอจะทำก็เหมือนสันดานตังเองบอกง้าทำผิดๆไปเถอะ พอทำผิดนิดผิดหน่อยก็จะหยิก ด่าว่า ทำไมโง่จะว่ะ ทำแค่นี้ก็ไม่ได้โง่ๆๆๆๆๆๆ พูดแต่คำนี้อะ มันเป็นคำที่บั่นทอนจิตใจมาก จนเราเป็นคำที่ไม่ประสบความสำเร็จในด้านการเรียนสักเท่าไร มีประสบการณ์แย่ๆ พอเรามีประสบการณ์แย่ๆ เราก็เป็นห่วงน้องกลัวน้องเป็นแบบเรา เราอยากพูดตักเตือน หรือห้ามไว้ก่อน ที่จะเกิดขึ้น พอเราเล่าหรือพูด(เลือกว่าสอนประสบการณ์แย่ๆเพื่อผลดีในอนาคตดีกว่า) เราจะโดนแม่กับพ่อด่าทันที จะมาสอนทำไม ตัวเองก็เอาตัวเองมารอด อารมณ์คือแบบอย่ามาสอนลูกกูเดียวกูสอนของกูเอง พอเราบอกเเราห้ามน้องพ่อแม่เราก็แบบจะมาเตือนทำไมเอาตัวเองให้รอดก่อนไหม ละด่าบลาๆ ~ คือสอนให้น้องไม่ฟังคำพี่ จนปัจจุบันน้องจะขึ้นม.1เรากลัว ดลัวว่าน้องจะเสียคน ทำไงดี นิสัยน้องอ
หนูแย่มากๆ ทำไมให้นิดให้หน่อย สัตว์มาเต็ม พูดเตือนอะไรไม่ฟังเลย เราไม่อยากให้น้องเสียคน คือแบบ...เห็นอนาคตน้องลอยมาเลย
***เจอคำสอนแปลกๆ แต่ใช่ว่าจะไม่ดี***
***คนเราสันดาน นิสัย เกิดจากตัวของคนนั้นเอง ที่อยากจะเป็นแบบไหน***
#ครอบครับคุณเป็นยังไง??!! #ระบายได้นะ
#ปัญหาครอบครัว #ดราม่า