คือเรื่องมีอยู่ว่า เราอาศัยอยู่บ้านแฟน ซึ่งที่บ้านแฟนก็มีพ่อและแม่อาศัยอยู่ ซึ่งผู้ใหญ่ทั้งฝ่ายเราและฝ่ายผู้ชายรับรู้และไม่ปิดกลั้นหรืออคติอะไร ทั้งสองครอบครัวรักกันดี พ่อแม่เรารักแฟนเรา แฟนเราก็รักพ่อแม่เรา คือทุกอย่างแฮปปี้ เหลืออย่างเดียวคือ รอเวลาที่เรา 2 คนแต่งงานกัน แต่..เรื่องมันคือ แฟนเรามีปู่ (ผู้ป่วยติดเตียง ที่เดินไม่ได้ ขยับขาไม่ได้ ขยับแขนได้อย่างเดียว พูดไม่ได้ เพราะเจาะคอ แต่รุ้และเข้าใจทุกไอย่าง แต่ต้องมีคนคอยดูแลตลอด 24 ชม.) และย่า(ผู้สูงอายุที่มีโรคประจำตัวมากมาย) ทั้งสองคนค่อยข้างเอาแต่ใจมาก ปกติมีญาติดูแลอยู่ที่ต่างจังหวัด แต่อยู่ดีๆ เค้าจะย้ายมาอยู่ที่บ้านแฟนเรา ซึ่งเราก็มีงานประจำ ส่วนแฟนเราก็มีงานที่ต้องทำ ส่วนแม่แฟนก็จะไม่ขอมาข้องเกี่ยวเรื่องนี้ พ่อแฟนเราเค้าก็มีงาน คือจะย้ายมาอยู่ สภาพบ้านหรือฐานะอยู่ในระดับที่ดูแลได้ดี แต่ไม่มีใครอยากหรือพร้อมที่จะดูแล สำหรับเราคือ ถ้าปู่กับย่าแฟนมาอยู่ด้วย เอาจริงๆนะ ถึงแม้จะจ้างคนดูแล แต่ก็คงอยุ่ได้ไม่นาน เพราะต้องมานั่งเฝ้า นั่งป้อนข้าวป้อนน้ำ ป้อนยา เช็ดตัว เช็ดอุจจาระ เช็ดปัสสาวะ ไหนจะต้องคอยบีบคอยนวดตลอดเวลา คงไม่มีใครทำได้นาน และคนเฝ้ายิ่งยากต่อการที่จะหาคนที่สะอาด ซื่อสัตย์ มาดูแล อ่ะ พอทีนี้ภาระมันก็ต้องมาอยู่ที่ใคร ถ้าไม่ใช่ที่เรากับที่แฟน ซึ่งเราไม่โอเคมากๆ เรามีงานประจำที่เหนื่อยและเครียดมากพออยู่แล้ว แถมพ่อแม่เราก็มี หากเลิกงานมา เราต้องมานั่งเฝ้า มานั่งคอยดูแลตลอดทั้งคืน ไปไหนมาไหน หรือทำธุระที่ไหนก็ไม่ได้...เหมือนโดนพรากความสุข ความเป็นส่วนตัวของเราไป
>>>เราควรจะทำยังไงดี เราไม่อยากที่จะอยู่ตรงนั้น เราจะกลับไปอยู่บ้านแม่เราเค้าก็คงมองว่าเราแย่มากๆเลย และเราคิดว่าแฟนเราคงจะรับตรงนี้ไม่ได้เหมือนกันหากเราปลีกตัวออกมา
>>>เรารักแฟนนะ รักมากด้วย รักพ่อกับแม่แฟนมากเช่นกัน แต่เรารับไมได้กับเรื่องแบบนี้ จะว่าเราเห็นแก่ตัวก็ได้ แต่เป็นคุณคุณจะอยู่ในจุดๆนั้นมั้ย