สวัสดีครับ ผมมีเรื่องที่กวนใจมากครับวันนึงผมได้นั่งรถไฟจากสุรินทร์ไปกรุงเทพไปพร้อมกับลูกชายวัย1ขวบ8เดือนพอดีเจอคนๆนึงเป็นผู้หญิงไม่สวยมากแต่น่ารักครับลูกชายผมติดงอมแงมจนเผลอหลับในอกของผู้หญิงคนนั้นไปเราสบตากันประมาณ1วิผมรู้สึกเขินมากและดูเขากูน่าจะเขินเหมือนกันก่อนหน้านั้นที่นั่นด้วยกันมาผมไม่ได้คิดไรมากคิดแค่ว่าถึงชอบเขาไปเขาคงไม่สนหรอกผมมีลูกแล้วถึงจะไม่มีแฟนก็เหอะแต่หลังจากสบตากันแบบเขินอายแล้วใจผมมันเต้นรัวๆคิดในใจ(เฮ้ยนี้กูชอบเขาหรอว่ะ)แต่ไม่นานความสุขก็หายไปเขาจะลงจากรถไฟป้ายถัดไปแล้วเขาบอกผมว่าลงป้ายหน้าละนะในใจผมมีคำถามมากมายอยากจะถามมากแต่ไม่กล้าถามออกไปได้แค่ตอบครับแค่นั้นในใจลึกๆผมอยากขอเบอร์หรือขออะไรก็ได้ที่ติดต่อได้แต่ไม่กล้าพอผมกลัวเขาตอบปฏิเสธผมเลยคิดว่าปล่อยให้มันไปตามวาสนาดีกว่าคนเราอะนะถ้ามันจะได้เจอกันได้พบกันมันก็ต้องได้พบได้เจอกันผมคิดแค่นั้นแต่ผมก็เสียดายที่ไม่กล้าพูดออกไปและตอนนี้มันออกอารหนักมากไปอีกผมคิดถึงเขาเสียงที่ไพเราะผิวที่นุ่มนิ่มน่าสัมผัสแววตาที่ไม่ได้รังเกียจลูกผมเลยเล่นกับลูกผมอย่างกับเป็นแม่แท้ๆเขาทำให้ผมรู้สึกดีตั้งแต่แรกเจอหลังจากนั้นผมพยายามหาวิธีที่จะติดต่อด้วยตัวเองทั้งดูว่ามีใครเชคอินที่สถานีไหมในFacebookทั้งป้ายที่เขาลงและสถานีที่ขึ้นแต่ไม่เป็นผลไม่เจออะไรที่บงบอกว่าเป็นเธอเลยตั้งแต่นั้นผมก็คิดถึงมาดวยตลอดผมแค่อยากรุ้ว่าใครพอจะมีทางที่ทำให้ผมได้เจอกับเธอไหมผมแค่อยากรุ้จักเธอมากขึ้นถึงแม้ว่าเธออาจจะลืมผมไปแล้วก็ตาม