บอกอยู่ทุกครั้ง......พูดกับตัวเองในใจตลอดว่าไม่
เป็นไร เหงา เศร้า ไม่มีใครเข้าใจ ไม่เคยได้ปลด
ปล่อยหัวใจที่อ่อนล้า......เหมือนต้นไม้ที่ถูกทิ้งไว้ไม่มีใครสนใจว่ามันเป็นต้นอะไร?......มันอาจจะยืนหยัดได้ด้วยตัวของมันเอง......แต่ก็ไม่แน่ที่มันจะยืนต้นตายไปอย่างโดดเดี่ยว 
แต่บอกกับตัวเองว่าไม่เป็นไร......เรื่องแค่นี้แค่ไหน เราก็ทนได้