เราเรียนมหาลัย คบกับเพื่อนอยู่กลุ่มหนึ่ง ทุกครั้งที่ทำงานกลุ่มคนอื่นๆชอบบอกว่าทำไม่ได้ แล้วโยนงานหนักๆมาให้เรา เค้าจะแค่พิมปก คำนำสารบัญ จัดหน้า บางครั้งเราก็รู้สึกว่าเราเหนื่อยมาก บางครั้งเราก็คิดในใจว่าไม่มีใครทำได้ตั้งแต่เกิดถ้าไม่ศึกษาทำความเข้าใจ  เราก็ไม่ได้เก่งแต่เราก็พยามไม่รู้อะไรก็ศึกษาข้อมูลเอง จนมีอยู่ครั้งหนึ่งเราเลยบอกให้แบ่งงานชัดเจนไปเลย สุดท้ายเค้าก็ทำสีหน้าไม่พอใจ แบ่งชัดเจนก็จริงแต่เอาแค่นิดหน่อยที่เหลือเราก็ต้องมาตามทั้งหมดอยู่ดี.  
ในช่วงสอบ เราก็ยินดีติวให้เค้านะ แต่เค้าก็ไปติวกับคนอื่น ตอนสอบมาจะขอลอก เราไม่ให้ลอกเพราะเราทำแบบนั่นไม่ได้จริงๆ เพราะถ้าอาจารจับได้ เจอ F แน่นอน.
มีวิชาหนึ่งอาจารคนนั้นจะเข้มงวดมากๆไม่ว่าจะงานอะไรที่ให้ห้ามลอกเพื่อน  เเต่มีเพื่อนคนหนึ่งที่ลอกเพื่อน คนลอกได้คะแนนแต่คนให้ลอกได้ 0 เราเลยเห็นสัจธรรมคำว่าเพื่อนรักก็ทีนี้แหละคนที่ลอกพอรู้ว่าตัวเองได้คะแนนก็เงียบไม่รู้สึกผิดอะไรเลย ทั้งที่ที่ปากบอกว่าเพื่อนรัก ตอนแรกๆไปไหนก็พึ่งเราตลอดแต่พอพึ่งคนอื่นได้ก็ถีบหัวเราส่ง เราช่วยอะไรได้เราก็ช่วย
แต่พอเราหมดประโยชน์เค้าก็ไม่สนใจอะไร
เราเลยพยามถอยห่างออกมา ทำอะไรคนเดียวไปไหนไปเอง เอาตัวรอดเองทุกอย่าง เค้าก็มองว่าเราเห็นแก่ตัว แต่เราก็ทำเฉยๆเราก็อยากเห็นแก่ตัวบ้างถ้าเจอสังคมแบบนี้
บางครั้งก็เหงาบ้างแต่ก็ยังดีกว่าที่เราถูกเอาเปรียบ
การที่เราขี้เกรงใจ ไม่ชอบด่าชอบว่าใคร ไม่ใส่หน้ากากเข้าหาใคร เราก็จะอยู่ในสังคมยาก