เราจะเล่าจากประสบการณ์จริงของเราในชีวิตนักศึกษามาลัยเราต้องเจอกับผู้คนมากมาย หลายความคิด หลายชนชั้น หลายเชื้อชาติ  ในรั้วมหาลัยนั้นมันจะมีคนอยู่หลายประเภทคือที่ว่าคนที่เรียนเก่งกับคนที่โง่ และปลานกลาง เรามีเพื่อนแบบนี้ทุกอย่าง เราเป็นคนที่ไม่ได้วิชาภาษาอังกฤษเราโง่มากวิชานี้ เวลาสอบพวกเราจะสอบไม่ได้แต่ในกลุ่มเรามันจะมีคนที่เรียนเก่งวิชานี้ เราไม่ได้ขอลอกมันนะแต่เพื่อนคนอื่นมันให้เราลอกอยู่..แล้วมันนั่งอยู่จ้างหน้าบังอาจารย์พอดี เราจึงบอกมันว่าอย่าพึ่งลุกบังอาจารให้ก่อน ด้วยความเหนแก่ตัวนางกัวเพื่อนได้คะแนนเยอะกว่า นางจึงลุกไปคือแบบเห็นแก่ตัวอะ..มันเปนคนที่เห็นแก่ตัวมากๆเรื่องเรียนมันต้องได้คะแนนเยอะสุดในกลุ่ม  อาจารย์ต้องจำชื่อมันได้มันทำตัวเด่นทำเหมือนรักเพื่อนแต่ที่จิงแล้วมันนั้นแหละเห็นแก่ตัว เพื่อนมีปัญหามันก็ไม่ช่วยเบี่ยงเลยตลอดมันจะช่วยก็ต่อเมื่อมันได้ผลประโยน์ มันเอาแต่ความคิดตัวเอง จึงทำให้ตอนนี้มันไม่มีเพื่อน เราแบนมันออกจากกลุ่ม คือนางไม่มีเพื่อนเลยเพราะเก่งมากจนเพื่อนไม่อยากคบ. กับเพื่อนอีกกลุ่มนึงเรียนใช้ได้ช่วยเหลือเพื่อนทุกอย่างไปไหนไปกัน ลอกข้อสอบกันอาจารย์จับได้ก็ตกไม่เป็นไรเพราะเราเพื่อนกัน คำว่าเพื่อนเราให้เกินร้อยเราจึงตัดเพื่อนคนที่เห็นแก่ตัวออกไปเราไม่คุยไม่อะไรกับมันเลย ตอนนี้มันก็ไม่มีเพื่อนไม่มีใครให้ปรึกษา. มันไปไหนมาไหนคนเดียว ซึ่งเมื่อก่อนมันอยู่กับเราไปไหนมาไหนกับเรา แต่มันเห็นแก่ตัวเกินไปเราไม่ชอบ ทั่งเรื่องเรียน เรื่องเงิน
เราไม่รู้ว่าทำถูกรึเปล่าเราตัดมันออกจากดลุ่มเราทะ้ลาะดันแต่เพื่อนๆก็เข้าข้างเราเพราะไม่ชอบมันเหมือนกัน  เรามาเรียนมหาลัย #เราเลือกมิตรภาพมากกว่า ปริญญา ยังไงเราก็ต้องเรียนให้จบแล้วเพื่อนๆเราก็ต้องจบเช่นกันถึงแม้จะจบช้าก็ไม่เป็นไร. เราเลือกถูกต้องหรือเปล่าบางครั้งเราก็สับสน เราทำถูกรึเปล่า.....บอกเราที
ปล.อย่าโลกสวยนะค่ะ คนที่เรียนในวัยนี้จะรู้ว่ามันเป็นแบบนี้จริงๆ