แต่ก่อนเราคิดว่าคำว่า เพื่อน ก็คือการพึ่งพาอาศัยกัน ช่วยเหลือกันบ้าง อยู่ด้วยกันแล้วสบายใจ
ตอนนี้สังคมในมหาวิทยาลัยทำให้เราต้องเปลี่ยนแปลงความคิดเกี่ยวกับเพื่อนไปค่อนข้างเยอะพอสมควรค่ะ
คือเราเป็นคนค่อนข้างเรียนได้คะแนนดีดีมาตลอด ไม่ใช่เพราะว่าเราฉลาด แต่เราชอบเลคเชอร์เวลาเรียน แล้วก็อ่านซ้ำเวลาสอบ
ทำให้คะแนนสอบเราได้คะแนนนำเพื่อนมาโดยตลอด และทำให้บางครั้งก็โดนเพื่อนเหน็บตลอดเช่นกัน
ลองสมมุติเหตุการณ์ต่างๆที่เรากลายเป็นคนเรียนเก่งที่เห็นแก่ตัวในสายตาเพื่อนนะคะ
เวลาได้รับมอบหมายให้ทำรายงานเดี่ยว
เรา : พอว่างก็รีบทำ เพราะไม่อยากไปปั่นวันสุดท้าย และไม่กี่วันงานเราก็เสร็จ พอเพื่อนมาถามเราก็ส่งให้เพื่อนดู
เพื่อน : เวลาที่เราใช้ไปกับการทำงาน เพื่อนใช้ไปกับการเที่ยวเล่น ถ่ายรูปลงอินสตาแกรม ไปกินอาหารดีดี
ไปเที่ยวทะเลกับแฟน เข้าผับ กินเหล้า เฮฮาปาจิงโกะ
พอถึงเวลาใกล้ส่ง : เพื่อนเห็นว่าเราทำเสร็จแล้ว ก็ขอให้เรามาช่วยเพื่อนทำงานของเพื่อนบ้าง ...
บางทีเราก็คิดนะว่า แล้วเราไม่ต้องมีเวลาหาความสุขให้ชีวิตเราเลยหรือ ? เราอยากหาหนังดีดีดูซักเรื่อง หาอะไรอร่อย ๆ กิน หรือไม่ก็นอนโง่ ๆ ชดเชยให้เวลาที่เราเสียไปกับการทำงานของเรา พอเราปฏิเสธที่จะให้ความช่วยเหลือ เพื่อนก็เอาไปพูดว่าเราเห็นแก่ตัว / เหรอวะ ?
เวลาสอบ
เรา : สองวันก่อนการสอบ เราใช้ไปกับการอ่านหนังสือ เลคเชอร์ ย่อแล้วย่ออีก ย่อให้ตัวเองจำได้ ย่อเผื่อเพื่อนแม่มไปด้วย เพราะยังไงมันก็ต้องขอดู นอนอ่านแล้วอ่านอีก เอาวางไว้ใต้หมอนเผื่อมันจะซึมเข้าหัวแล้วรีบเข้านอน
เพื่อน : ก่อนสอบมันยังเช็คอินว่าไปเที่ยวร้านเหล้าฉลองก่อนสอบอยู่เลย / เรานี่หัวแทบระเบิดอ่านหนังสือตีหนึ่งตีสอง แถมตอนตีสามเราหลับไปแล้วมันยังโทรมาบอกว่า ' กูยังไม่ได้อ่านเลยว่ะ พรุ่งนี้ขอลอกด้วยนะ '
พอหลังสอบ : มันได้คะแนนน้อย ? หาว่าเรากั๊ก รู้อะไรไม่บอกมัน ไม่ยอมติวให้มัน ขึ้นสเตตัสด่าว่า จะกั๊กไปไหน จะเอาเกียรตินิยมหรือไง แ-กก็ไม่ได้ เห็นแก่ตัว
/ เหรอวะ ?
เวลาทำงานกลุ่ม
ก็จะมีประเภทที่แบบ เห้ย เราทำไม่ได้อะ ทำไม่เป็น สรุปคือมันไม่ได้ทำอะไรเลย
คนที่ทำได้ ทำเป็น ก็กูไงจะใครล่ะ ? เราก็ต้องเป็นคนรับผิดชอบทุกอย่างตั้งแต่หาข้อมูลยันนำเสนอ
พอถึงเวลาอ.ให้คะแนนเราดีกว่า มันก็หาว่าเราตีสนิทอาจารย์ เลียแข้งเลียขาอีก / เหรอวะ ?
เวลาสอบข้อเขียน
เรา : เป็นคนเขียนเยอะ เขียนได้หลายหน้ากระดาษเลย ชอบแถ ออกคนสุดท้ายตลอด เขียนทีหลายหน้า
เพื่อน : ไม่ชอบเขียน คิดไม่ออก .. เวลาเราส่งงานมันก็จะพูดว่า ' เขียนอะไรนักหนาวะ เยอะตลอด คอยดูนะ ถ้าเผลอกูจะฉีกทิ้งให้หมดเลย '
เราเข้าใจนะว่าบางทีเพื่อนก็พูดเล่น ๆ แต่บางทีเราก็คิดนะว่า จะพูดเพื่อ ?
จนหลายๆครั้งก็เกิดคำถามในใจว่า
ตกลงนี่เราผิดใช่ไหมที่เราอยากได้คะแนนดีดี เราผิดที่เราอ่านหนังสือ ผิดที่เราทำงานเสร็จก่อนเพื่อน หรือว่าผิดที่เลือกเพื่อนผิด ?
ในมหาวิทยาลัยคนเรียนเก่งคือคนเห็นแก่ตัวหรือคะ ?
ตอนนี้สังคมในมหาวิทยาลัยทำให้เราต้องเปลี่ยนแปลงความคิดเกี่ยวกับเพื่อนไปค่อนข้างเยอะพอสมควรค่ะ
คือเราเป็นคนค่อนข้างเรียนได้คะแนนดีดีมาตลอด ไม่ใช่เพราะว่าเราฉลาด แต่เราชอบเลคเชอร์เวลาเรียน แล้วก็อ่านซ้ำเวลาสอบ
ทำให้คะแนนสอบเราได้คะแนนนำเพื่อนมาโดยตลอด และทำให้บางครั้งก็โดนเพื่อนเหน็บตลอดเช่นกัน
ลองสมมุติเหตุการณ์ต่างๆที่เรากลายเป็นคนเรียนเก่งที่เห็นแก่ตัวในสายตาเพื่อนนะคะ
เวลาได้รับมอบหมายให้ทำรายงานเดี่ยว
เรา : พอว่างก็รีบทำ เพราะไม่อยากไปปั่นวันสุดท้าย และไม่กี่วันงานเราก็เสร็จ พอเพื่อนมาถามเราก็ส่งให้เพื่อนดู
เพื่อน : เวลาที่เราใช้ไปกับการทำงาน เพื่อนใช้ไปกับการเที่ยวเล่น ถ่ายรูปลงอินสตาแกรม ไปกินอาหารดีดี
ไปเที่ยวทะเลกับแฟน เข้าผับ กินเหล้า เฮฮาปาจิงโกะ
พอถึงเวลาใกล้ส่ง : เพื่อนเห็นว่าเราทำเสร็จแล้ว ก็ขอให้เรามาช่วยเพื่อนทำงานของเพื่อนบ้าง ...
บางทีเราก็คิดนะว่า แล้วเราไม่ต้องมีเวลาหาความสุขให้ชีวิตเราเลยหรือ ? เราอยากหาหนังดีดีดูซักเรื่อง หาอะไรอร่อย ๆ กิน หรือไม่ก็นอนโง่ ๆ ชดเชยให้เวลาที่เราเสียไปกับการทำงานของเรา พอเราปฏิเสธที่จะให้ความช่วยเหลือ เพื่อนก็เอาไปพูดว่าเราเห็นแก่ตัว / เหรอวะ ?
เวลาสอบ
เรา : สองวันก่อนการสอบ เราใช้ไปกับการอ่านหนังสือ เลคเชอร์ ย่อแล้วย่ออีก ย่อให้ตัวเองจำได้ ย่อเผื่อเพื่อนแม่มไปด้วย เพราะยังไงมันก็ต้องขอดู นอนอ่านแล้วอ่านอีก เอาวางไว้ใต้หมอนเผื่อมันจะซึมเข้าหัวแล้วรีบเข้านอน
เพื่อน : ก่อนสอบมันยังเช็คอินว่าไปเที่ยวร้านเหล้าฉลองก่อนสอบอยู่เลย / เรานี่หัวแทบระเบิดอ่านหนังสือตีหนึ่งตีสอง แถมตอนตีสามเราหลับไปแล้วมันยังโทรมาบอกว่า ' กูยังไม่ได้อ่านเลยว่ะ พรุ่งนี้ขอลอกด้วยนะ '
พอหลังสอบ : มันได้คะแนนน้อย ? หาว่าเรากั๊ก รู้อะไรไม่บอกมัน ไม่ยอมติวให้มัน ขึ้นสเตตัสด่าว่า จะกั๊กไปไหน จะเอาเกียรตินิยมหรือไง แ-กก็ไม่ได้ เห็นแก่ตัว
เวลาทำงานกลุ่ม
ก็จะมีประเภทที่แบบ เห้ย เราทำไม่ได้อะ ทำไม่เป็น สรุปคือมันไม่ได้ทำอะไรเลย
คนที่ทำได้ ทำเป็น ก็กูไงจะใครล่ะ ? เราก็ต้องเป็นคนรับผิดชอบทุกอย่างตั้งแต่หาข้อมูลยันนำเสนอ
พอถึงเวลาอ.ให้คะแนนเราดีกว่า มันก็หาว่าเราตีสนิทอาจารย์ เลียแข้งเลียขาอีก / เหรอวะ ?
เวลาสอบข้อเขียน
เรา : เป็นคนเขียนเยอะ เขียนได้หลายหน้ากระดาษเลย ชอบแถ ออกคนสุดท้ายตลอด เขียนทีหลายหน้า
เพื่อน : ไม่ชอบเขียน คิดไม่ออก .. เวลาเราส่งงานมันก็จะพูดว่า ' เขียนอะไรนักหนาวะ เยอะตลอด คอยดูนะ ถ้าเผลอกูจะฉีกทิ้งให้หมดเลย '
เราเข้าใจนะว่าบางทีเพื่อนก็พูดเล่น ๆ แต่บางทีเราก็คิดนะว่า จะพูดเพื่อ ?
จนหลายๆครั้งก็เกิดคำถามในใจว่า
ตกลงนี่เราผิดใช่ไหมที่เราอยากได้คะแนนดีดี เราผิดที่เราอ่านหนังสือ ผิดที่เราทำงานเสร็จก่อนเพื่อน หรือว่าผิดที่เลือกเพื่อนผิด ?