สวัสดีครับ
  ก่อนอื่นผมต้องเกริ่นให้ทราบก่อนว่าผมเป็นคนที่คนภายนอกมองว่าผมเป็นคนที่อารมณ์ดี  ยิ้มง่าย  อัธยาศัยดีมากคนนึง  ซึ่งก็ไม่แปลกที่คนอื่นๆ จะคิดแบบนั้น  เพราะผมก็แสดงออกแบบนี้มาโดยตลอด  และเป็นคนที่ไม่ค่อยโกรธใคร 
  ผมคิดว่าตัวเองเป็นโรคประสาท  หรืออาจจะเป็นโรคซึมเศร้า
  อาการของผมคือ  ผมเริ่มนอนไม่หลับ  หรือถ้าหลับผมจะฝัน  พอตื่นผมจะมีอาการเหมือนนอนไม่พอ  แต่ถ้านอนต่อก็จะนอนไม่ได้แล้ว  ทำให้บางวันผมอาจจะนอนแค่ 2-3 ชม. แค่นั้น
  หลังๆ ผมเริ่มมีอาการเหมือนฝันทั้งที่ยังไม่หลับ  เหมือนกับความคิดมันฉุดเราให้ไปอยู่กับมัน  จนเราตัดขาดออกจากโลกตอนนั้นไป  คล้ายๆ อาการเหม่อครับ  ซึ่งเริ่มเป็นบ่อยขึ้น  บางครั้งผมก็ร้องไห้โดยที่สาเหตุมันแค่เล็กน้อย  แต่ร้องไห้ฟูมฟาย   แล้วเศร้าอยู่แบบนั้นพักใหญ่  
  แต่สิ่งที่ผมเริ่มกลัวตัวเองมากที่สุดคือหลังๆ มานี้ผมมีความคิดที่รุนแรงมากขึ้น  คือผมเริ่มคิดที่จะทำร้ายตัวเองก่อนครับ แต่ยังไม่ได้ทำเพราะพอจะทำจริงๆ เหมือนเรามีสติยับยั้งไว้ได้  ซึ่งผมเป็นแบบนี้มานานพักนึงแล้ว  และที่มันทำให้ผมคิดที่จะตั้งกระทู้คือ..ผมเริ่มมีความคิด อยากฆ่าคน มันไม่ใช่แค่นี้  ความคิดพวกนี้มันพาผมดึงลงไปเรื่อยๆ  แรกๆ ก็คิดแค่อยากฆ่าคน  เริ่มหนักขึ้นด้วยการหาวิธีการ  เวลา  สถานที่  วิธีเก็บหลักฐาน  ทุกอย่างเริ่มจากเบาๆ อยากเริ่มกับคนที่ไม่ชอบก่อน  ตามด้วยคนที่ทำให้หงุดหงิด  ตอนนี้ผมเริ่มที่คิดถึงคนที่เพิ่งเจอกันครั้งแรกก็มี  
  ทุกครั้งที่ผมเริ่มทำตามความคิดด้านไม่ดี  ก็จะมีเหมือนด้านดีมาดึงผมไว้เสมอๆ มันเหมือนในหัวผมตีกันไปหมด  มันทำให้ผมปวดหัว  นอนไม่หลับ  แล้วกลับไปเป็นแบบเดิมครับ  เมื่อก่อนอาการแบบนี้มันมีแค่นานๆ ครั้ง  แต่ตอนนี้มันอาการแบบนี้แทบทุกวันเลยครับ  
ขอย้ำว่าทุกอย่างผมแค่คิดนะครับ  ยังไม่เคยทำ
  ผมได้ลองเอาเรื่องนี้ไปปรึกษาคนที่ผมรู้สึกไว้ใจได้  แต่ทุกคนมองเป็นเรื่องตลก  คิดว่าผมพูดเล่น  อย่างที่ฦได้กล่าวข้างต้น  คือเป็นสนุกสนานร่าเริง  คงไม่คิดกันว่าผมจะคิดอะไรแบบนี้

  อย่างผมนี้เข้าข่ายโรคประสาทหรือเปล่าครับ  หรือเป็นแค่ความคิดในช่วงวัยรุ่นเข้าสู่วัยทำงาน (ผมอายุ 28)  แล้วจะทำอย่าไร  หรือแค่ปล่อยไว้มันก็จะหาย  

ขอบคุณครับ