คือว่าเราอ่ามีเพื่อนคนหนึ่งเค้าเป็นเพื่อนสนิทกับเรา วันหนึ่งเรารุ้สึกว่าเหมือนหัวใจเราเต้นแรงอยู่ตลอดเวลาเค้ามาพูดอะไรกับเรา เค้าชอบพูดเล่นๆกับเราว่า ที่รักอะไรประมานนี้ค่ะ แล้ววันหนึ่งเรารู้สึกชอบเค้าเข้ามา แล้ววันไปเรียนเพื่อนเราลองไปถามเค้ามาได้ชอบมีนไหม(ชื่อเราเองค่ะ)เค้าบอก อย่างกูนี่นะมีนมันจะชอบมีนมันต้องเจอคนที่ดีกว่ากู พอเพื่อนเรามาบอกเรา เรารู้สึกว่าเค้าเป็นห่วงเราหรอ แต่เราไม่อยากคิดไปไกล พอวันหนึ่ง เรารู้สึกแปลกๆคือ เค้ารู้สึกห่างเราไม่คุยกับเราไม่สนิทกว่าเดิม เราก็เฉยๆอยู่นะ เพราะตอนนั้นไม่ได้คิดอะไร วันหนึ่งเป็นวันเข้าค่ายลูกเสือเค้าให้เล่นละคร เราได้เป็นนางเอก(ไม่รู้ว่าสวยหรือเปล่านะ55)คือง่ายเรื่องที่เร่นจะคล้ายๆกับวัยเป้งนะค่ะ แล้วเราก้อรู้สึกแปลกๆคือเพื่อนให้เราคุยกับเค้า โดยที่ไม่ได้คุยกันมา1เดือน เราก็เร่นๆไปตามเพื่อนบอกก้อบอกกับตัวเองว่าเป่นแค่การแสดง วันต่อมาจากจบเข้าค่าย เพื่อนในห้องได้รู้แล้วว่าเราชอบเค้าแต่เราก้ต้องเฉย แล้วมีวันหนึ่งเพื่อนในห้องได้ล้อกันมาเค้าได้คุยกับเพื่อนที่หนึ่งในห้องอื่นตอนแรกก้อไม่ได้คิดอะไรเพราะเพื่อนห้องอื่นมันชอบเค้า พอวันเข้าค่ายคณิต ตอนเย้นเค้าได้ร้องเพลงเพราัะเร่นละคร เพื่อนทุกคนล้อชื่อกัน ตอนแรกเราจะร้องไห้ออกมาเลยนะ แต่ก้อต้องอดทนเพราะไม่อยากให้ใครเห้นน้ำตาเรา พอจบเข้าค่ายจะกลับหอ(อย่หอประจำ)เพื่อนห้องอื่นก้อล้อขื่อกันเค้าเดินมาด้วยกันถ่ายรูปด้วยกันโดยที่เราก้อยืนอยุ่นั้นเห็นกับตา เรารีบเดินไปให้ถึงหอเร้วๆ พอถึงหอเราร้องไห้หนักมากจนตาบวมตอนเช้าเค้าเป็นคนแรกที่ทำให้เราร้องไห้ พอวันหนึ่งเค้าได้ไปแข่งฟุตซอลเรากลับบ้านอยากไปดูอยู่นะแต่เราต้องไปสอบเราไปกดดูสตอรี่ของเพื่อนห้องอื่นเค้าลงรูปที่ไปนั่งด้วยกัน พอจากนั้นเราก้อรู้เลยว่า เราแพ้แล้ว และแล้วเราก้อรู้แล้วว่าที่เค้าไม่คุยกับเรา เพราะว่าเค้าไม่อยากเสียเพื่อนไป เค้าบอกว่าจะคุยกับเราตอนม.3 เรากลัวว่าเราจะไม่เป็นแบบเดิมในแบบเพื่อนสนิทนะค่ะ