คือตอนจบป.6ฉันไปเรียนต่อม.1รร.ประจำก็มีเพื่อนสนิทไปด้วย5-6คนอยู่ไปเดือนแรกเพื่อนก็อยู่ไม่ไหวแล้วเหลือเพื่อน4คนมันจะแบ่งเป็น หอช/ญ มีเพื่อนที่สนิทที่สุดอยู่หอเดียวกันแต่เดือนแรกก็อยู่ไม่ได้เลยออกกลายเป็นว่าทั้งที่มาด้วยกันเหลือเราคนเดียวม.1ก็ผ่านไปนานมากเจอนู้นนี่ให้เสียใจเพราะเพื่อนตลอดเราได้อยู่วงโยด้วยมีเพื่อนหอเดียวกัน9คนได้ก็เหนื่อยกับการซ้อมดนตรีมากคราวนี้เรื่องมันเจอตอนม.2(อยู่หอเดิมจนม.3)มันจะมีเพื่อนประเภทที่ด่าลอยๆและพูดให้คนอื่นเจ็บและนกสองหัวคนที่เอาแต่ใจทุกคนต้องใจใครทำให้ไม่พอใจก็แบนบางคนเป็นเพื่อนรร.เก่าพอมีเพื่อนที่นี้ใหม่ปุปลืมเพื่อนเก่าเราไม่เคยโดนเลยเวลาเพื่อนกลุ่มเดียวกันแบนกันเราจะไปอยู่กับคนที่โดนแบนเวลาเพื่อนถามว่าคุยไรกันเราจะพูดให้ทั้ง2ไม่ต้องทะเลาะกันอีกมันเป็นแบบนี้มา2ครั้งคราวนี้มีกิจจะกรรมเขาแจกข้าวกล่องเราเอามา2ตอนแรกกะกินคนเดียวคราวนี้เพื่อนคนที่ทุกคนต้องเอาใจก็ขอเราเราบอกกินคนเดียวมันก็ด่าเลยว่าไม่กลับไปกินที่บ้านนู้นมิน่าทำไมอ้วนเรารู้สึกเสียใจมากเลยบอกไปว่าล้อเล่นเเล้วเอาข้าวให้แต่มันบอกเล่นพ่องกูไม่กินเราเลยกินเเค่กล่องเดียวอีกกล่องเราก็วทิ้งไว้คราวนี้เราเดินเข้าไปหลังราวไปหยิบเสื้อผ้าไปอาบน้ำคราวนี้เพื่อนคนนั้นก็คุยกับคนอื่นแล้วพูดให้เราได้ยิน มิน่าทำไมอ้วน-เยอะนี้เองกลับไป-ที่บ้านเถอะคนอื่นก็ยังไม่ได้กินข้าวน่ะคราวนี้เพื่อนที่อยู่ด้วยกันก็ด่าหาเรื่องนู้นเรื่องนี้มาด่าเราก็อยู่หลังราวนานมากจนกว่าพวกั้นจะหยุดด่าเราแล้วเราก็รีบไปอาบน้ำเราอยู่ในห้องน้ำนานมากพอออกมาเจอเพื่อนก็บอกอาบนาน
เป็นชม.เลยมั้งเราก็รีบแต่งแล้วมาให้ไกลที่สุดคราวนี้เราคิดแล้วว่าขนาดเพื่อนที่โดนแบนเรื่องนู้นเรื่องนี้เรายังไปอยู่ด้วยพอตาเรากลับไม่มีใครอยู่กลับเราเลยสักคนแต่ยังดีที่มีเพื่อนอีกกลุ่ม.ที่ไม่ยุ่งกับกลุ่มนั้นเราเลยอยู่ด้วยได้เวลากินข้าวก็ดีที่ไม่ได้อยู่โต๊ะเดียวกันแต่คราวนี้เพื่อนที่ทะเลาะด้วยอยู่วงโยหมดเลยพอเซทเครื่องมาเล่นหน้าเสาธงก็ไม่คุยกับใครเลยเลยไปคุยกับเพื่อนหออื่น มีเพื่อนในวงต้องออกเพราะเพื่อนหอเราด่าอ.สอนดนตรีก็เคยร้องเพราะเพื่อนหอเราด้วยหลายคั้งมากพูดบอกกี่ครั้งก็ไม่ฟังเท้าเอวใส่อ.ด้วยคราวนี้เพื่อนที่เราทะเลาะกันอยู่ห้องเดียวกันเราก็ไม่ได้คุยก็คิดกับด้วยเองตลอดว่าทำไมเเค่นี้ต้องแบนกันด้ยวเหรอแล้วคือเราต้องอยู่เล่นให้พี่.3/6คือ ม.1,2, ป.4, 5,6
กลับบ้านไปหมดวงโยก็ต้องเล่นคราวนี้วันสุดท้ายวันที่ชั้นอื่นกลับบ้านปิดเทอม แต่วงโยต้องอยู่พออ.ปล่อยแถวเราก็เดินอยู่ข้างหลังคนเดียวคราวนี้เพื่อนที่เราทะเลาะด้วยก็เรียกเราทำไมไม่เดินมาล่ะตอนนั้นเราดีใจมากเลยรีบตามไปเราคิดในใจว่าจะไม่ต้องอยู่คนเดียวแล้วเพราะที่หอมีวงโยกับม.3เราก็ไม่กล้ากับม.3ด้วยคราวนี้กลายเป็นว่าทุกคนกลับมาคุยกับเราเราเลยคิดว่าแค่คนๆเดียวทำให้เราต้องโดนแบนพอคืนปุบคุยดีกับเราเชียวขนาดคนที่คิดว่าจะไม่ด่าเรายังด่าได้เพื่อนในหอทุกคนไม่มีใครเชื่อได้สักคนเราดสียน้ำตากับเพื่อนหอนี้มามากแล้วตั้งแตม.1ยันม.2 ม.3ยังไม่รู้เลยจะเกินเรื่องแบบนี้อีกหรือปาวแต่เราคิดต่อไปนี้เราควรทำยังไงกลับเพื่อนขนาดตอนที่เพื่อนในกลุ่มโดนแบนเราก็ไปอยู่ด้วยเเล้วเราไปอาบน้ำเพื่อนที่โดนแบนก็บอกว่าเพื่อนที่อยู่วงโยด้วยกันมันว่าเราว่าเป็นเด็กอาจารย์ทั้งๆที่เราก้อแค่ไปซ้อมทุกครั้งที่อาจารย์เรียกไม่ไปร้านที่ผิดกฎรร.อ.สั่งอะไรเราทำหมดไม่เคยอ้างไม่เคยบ่นแต่คนที่มันยืนเท้าเอวใส่อ.เถียงอ.ไม่พอใจก็ชักสีหน้าใส่คนแบบนี้เหรอที่คิดว่าเราเป็นเด็กเส้นเราก้อเข้าพร้อมกันซ้อมด้วยกันมาเป็นปีเรามันเป็นเด็กเส้นตรงไหนเราเคยติดว่าไม่ชอบเพื่อนคนนี้เพราะมันทำให้อ.เสียน้ำตาและเพื่อนคนนี้ยังด่ารุ่นพี่ม.5ที่สนิทอ.ด้วยเราไม่เคยคิดว่าพี่เขายุ่งกับเรามากไปแต่พี่เขาคอยช่วย อ.ด้วยด่าน้องแต่เพื่อนเราก้อยังจะด่าลอยๆแต่อ.ก็รู้หมดว่าด่าเพราะอ.ก้อเคยเป็นศิษย์เก่าเขารู้หมดแหละอ.เคยบอกจะกลับไปสนที่เก่าเพราะเด็กดื้อแล้วเอาอ.คนอื่นมาสอนแทนเพื่อนก็บอกไม่เอาอ.ก็บอกว่าก็พวกเราดื้อไม่ยอมฟังเถียงเอาๆด่าพี่ด่าน้องด่าเพื่อนอ.บอกที่รร.เก่าไม่เคยมีเด็กด่ากันว่ากันตีกันอาจารย์อยู่นู้นสบายก็อีกเราก็ไม่ได้ค้านอาจารย์เพราะมันคือความจริงเพื่อนเราทำให้อาจารย์เสียน้ำตามาหลายครั้งมากบอกจะไม่ทำแล้วๆแต่ก็ทำอยู่ดีเรารู้สึกไว้ใจใครไม่ได้เลยในหอจะบอกเพื่อนนอกหอก็ไม่ได้เพราะเป็นเรื่องในหอคนนอกห้ามบอกเพื่อนที่มาด้วยกันอยู่คนล่ะหอคนล่ะห้องเราก็ไม่รู้จะบอกใครได้เลยได้แต่ร้องไห้คนเดียวแต่ก็ต้องแกล้งยิ้มกับเพื่อนในใจก้อคิดที่ตอนนั้นด่ากูอยู่เลยคราวนี้มาทำดีด้วยพอมีอะไรก็ขอยืมเงินไปบอกจะคืนจะขึ้นม.3แล้วยังไม่คืนพอปิดเทอมกลับมาบ้านก้อคิดแต่เรื่องนี้ตลอดร้องไห้ตลอดกับเรื่องแบบนี้พอกับบ้านตากับยายก้ออยากให้เรียนพยาบาลบอกลูกคนนู้นคนนี้เรียกจบมามีงานทำแต่เราชอบศิลปะมากอยากเรียนศิลปะเราไม่ชอบพยาบาลถึงเรียนจบมามีงานแต่มันก้อไม่ใช่เราอยู่เราไม่อยากฝืนเรียนในสิ่งที่เราไม่ชอบขนาดรร.ที่อยู่ตอนนี้อยากออกก้อออกไม่ได้ตา
บอกต้องเรียนจบม.6ทุกวันนี้ยังอยากย้อนเวลากลับไปตอนเลือกเรียนต่อม.1กลับไปได้เราก็ไม่ต้องเสียใจและเจออะไรแบบนี้ด้วยแต่ก้อต้องบอกตัวเองว่าเราเป็รคนเลือกมาเองเราต้องอยู่ให้ได้แต่เราแค่คิดถึงเพื่อนที่นู้นเราก็ไม่อยากเรียนร้องไห้ตลอดเวลาคิดเราเลยได้แต่คิดถึงเพื่อนรร.เก่าสนิทอยู่คนเดียวแต่ดันออกมาตอนเดือนแรกพออยู่คิดถูกแล้วล่ะที่เพื่อนสนิทเราออกมาไม่อย่างนั้นเราคงไม่มีเพื่อนสนิทเลยเราจะต้องทำยังไงกับเพื่อนรร.ประจำเราควรต้องใส่หน้ากากเข้าหาและนึกถึงตอนที่คนรุมด่าเราตลอดเวลาที่เรียนที่นู้นเลยเหรอ? ต่อไปเราคงต้องอยู่คนเดียวดีกว่าไปไหนมาไหนไม่ต้องรอใครไม่ต้องโดนใครแบนดีหรือปาวแม่ก้อถามยายก้อถามอยู่รร.มีเพื่อนเยอะไหม? เราก้อตอบตลอดเยอะ.. ..เเต่เเค่ไม่มีใครจริงใจกับเราเลยสักคน
ฉันควรทำยังไง?
กลับบ้านไปหมดวงโยก็ต้องเล่นคราวนี้วันสุดท้ายวันที่ชั้นอื่นกลับบ้านปิดเทอม แต่วงโยต้องอยู่พออ.ปล่อยแถวเราก็เดินอยู่ข้างหลังคนเดียวคราวนี้เพื่อนที่เราทะเลาะด้วยก็เรียกเราทำไมไม่เดินมาล่ะตอนนั้นเราดีใจมากเลยรีบตามไปเราคิดในใจว่าจะไม่ต้องอยู่คนเดียวแล้วเพราะที่หอมีวงโยกับม.3เราก็ไม่กล้ากับม.3ด้วยคราวนี้กลายเป็นว่าทุกคนกลับมาคุยกับเราเราเลยคิดว่าแค่คนๆเดียวทำให้เราต้องโดนแบนพอคืนปุบคุยดีกับเราเชียวขนาดคนที่คิดว่าจะไม่ด่าเรายังด่าได้เพื่อนในหอทุกคนไม่มีใครเชื่อได้สักคนเราดสียน้ำตากับเพื่อนหอนี้มามากแล้วตั้งแตม.1ยันม.2 ม.3ยังไม่รู้เลยจะเกินเรื่องแบบนี้อีกหรือปาวแต่เราคิดต่อไปนี้เราควรทำยังไงกลับเพื่อนขนาดตอนที่เพื่อนในกลุ่มโดนแบนเราก็ไปอยู่ด้วยเเล้วเราไปอาบน้ำเพื่อนที่โดนแบนก็บอกว่าเพื่อนที่อยู่วงโยด้วยกันมันว่าเราว่าเป็นเด็กอาจารย์ทั้งๆที่เราก้อแค่ไปซ้อมทุกครั้งที่อาจารย์เรียกไม่ไปร้านที่ผิดกฎรร.อ.สั่งอะไรเราทำหมดไม่เคยอ้างไม่เคยบ่นแต่คนที่มันยืนเท้าเอวใส่อ.เถียงอ.ไม่พอใจก็ชักสีหน้าใส่คนแบบนี้เหรอที่คิดว่าเราเป็นเด็กเส้นเราก้อเข้าพร้อมกันซ้อมด้วยกันมาเป็นปีเรามันเป็นเด็กเส้นตรงไหนเราเคยติดว่าไม่ชอบเพื่อนคนนี้เพราะมันทำให้อ.เสียน้ำตาและเพื่อนคนนี้ยังด่ารุ่นพี่ม.5ที่สนิทอ.ด้วยเราไม่เคยคิดว่าพี่เขายุ่งกับเรามากไปแต่พี่เขาคอยช่วย อ.ด้วยด่าน้องแต่เพื่อนเราก้อยังจะด่าลอยๆแต่อ.ก็รู้หมดว่าด่าเพราะอ.ก้อเคยเป็นศิษย์เก่าเขารู้หมดแหละอ.เคยบอกจะกลับไปสนที่เก่าเพราะเด็กดื้อแล้วเอาอ.คนอื่นมาสอนแทนเพื่อนก็บอกไม่เอาอ.ก็บอกว่าก็พวกเราดื้อไม่ยอมฟังเถียงเอาๆด่าพี่ด่าน้องด่าเพื่อนอ.บอกที่รร.เก่าไม่เคยมีเด็กด่ากันว่ากันตีกันอาจารย์อยู่นู้นสบายก็อีกเราก็ไม่ได้ค้านอาจารย์เพราะมันคือความจริงเพื่อนเราทำให้อาจารย์เสียน้ำตามาหลายครั้งมากบอกจะไม่ทำแล้วๆแต่ก็ทำอยู่ดีเรารู้สึกไว้ใจใครไม่ได้เลยในหอจะบอกเพื่อนนอกหอก็ไม่ได้เพราะเป็นเรื่องในหอคนนอกห้ามบอกเพื่อนที่มาด้วยกันอยู่คนล่ะหอคนล่ะห้องเราก็ไม่รู้จะบอกใครได้เลยได้แต่ร้องไห้คนเดียวแต่ก็ต้องแกล้งยิ้มกับเพื่อนในใจก้อคิดที่ตอนนั้นด่ากูอยู่เลยคราวนี้มาทำดีด้วยพอมีอะไรก็ขอยืมเงินไปบอกจะคืนจะขึ้นม.3แล้วยังไม่คืนพอปิดเทอมกลับมาบ้านก้อคิดแต่เรื่องนี้ตลอดร้องไห้ตลอดกับเรื่องแบบนี้พอกับบ้านตากับยายก้ออยากให้เรียนพยาบาลบอกลูกคนนู้นคนนี้เรียกจบมามีงานทำแต่เราชอบศิลปะมากอยากเรียนศิลปะเราไม่ชอบพยาบาลถึงเรียนจบมามีงานแต่มันก้อไม่ใช่เราอยู่เราไม่อยากฝืนเรียนในสิ่งที่เราไม่ชอบขนาดรร.ที่อยู่ตอนนี้อยากออกก้อออกไม่ได้ตา
บอกต้องเรียนจบม.6ทุกวันนี้ยังอยากย้อนเวลากลับไปตอนเลือกเรียนต่อม.1กลับไปได้เราก็ไม่ต้องเสียใจและเจออะไรแบบนี้ด้วยแต่ก้อต้องบอกตัวเองว่าเราเป็รคนเลือกมาเองเราต้องอยู่ให้ได้แต่เราแค่คิดถึงเพื่อนที่นู้นเราก็ไม่อยากเรียนร้องไห้ตลอดเวลาคิดเราเลยได้แต่คิดถึงเพื่อนรร.เก่าสนิทอยู่คนเดียวแต่ดันออกมาตอนเดือนแรกพออยู่คิดถูกแล้วล่ะที่เพื่อนสนิทเราออกมาไม่อย่างนั้นเราคงไม่มีเพื่อนสนิทเลยเราจะต้องทำยังไงกับเพื่อนรร.ประจำเราควรต้องใส่หน้ากากเข้าหาและนึกถึงตอนที่คนรุมด่าเราตลอดเวลาที่เรียนที่นู้นเลยเหรอ? ต่อไปเราคงต้องอยู่คนเดียวดีกว่าไปไหนมาไหนไม่ต้องรอใครไม่ต้องโดนใครแบนดีหรือปาวแม่ก้อถามยายก้อถามอยู่รร.มีเพื่อนเยอะไหม? เราก้อตอบตลอดเยอะ.. ..เเต่เเค่ไม่มีใครจริงใจกับเราเลยสักคน