สวัสดีทุกคนค่ะ ที่วันนี้มาตั้งกระทู้เพราะเรา
อยากให้คนๆนึงได้เห็นถึงแม้เราทั้งคู่จะไม่รู้จักกันเเล้ว
เราทั้ง 2 รู้จักกันมาได้นานมากแล้วค่ะ คุยกันมานานจากกันก็หลายครั้ง กว่าจะได้คบกันก็เกือบครึ่งปีจากที่คุย เราต่างรู้ว่าต่างคนต่างอยู่ไกลกัน แต่สำหรับเราเราไม่มีปัญหาเรื่องนี้ เราคบกันได้สักพักเริ่มมีปัญหาเรื่องระยะทางนี่แหละค่ะไม่มีเวลาเจอกันเท่าไหร่เนื่องจากเวลาว่างไม่ตรงกัน เลยอาศัยวิดีโอคอลกันมากกว่า เป็นแบบนี้มาได้สักพักจนหลังๆไม่ค่อยได้ติดต่อกันเท่าไหร่ เราก็เข้าใจว่าเขาอาจจะไม่ว่าง จนมันหนักขึ้นจนผิดสังเกต สุดท้าย เราทั้งคู่เลิกกัน

เราถามหาเหตุผลว่าเพราะอะไร เขาให้คำตอบเราว่า "คนสองคนคบกันมันต้องมีความสบายใจไหม"

จนตอนนี้เราก็ยังไม่รู้คำตอบของประโยคนี้ว่าเรา

ทำอะไรผิด หรือเพราะเขาอายที่เราเป็นโรคซึมเศร้า
เราไม่อยากรั้งเขาไว้ เลยปล่อยเขาไป 2-3วันต่อมาเราเห็นความเคลื่อนไหวของเขาผ่านFacebookกับผู้หญิงคนใหม่ ใจนึงเราโกรธและแค้นมาก เหมือนถูกหักหลัง จากที่ใกล้จะหายจากโรคซึมเศร้าแต่มันกลับมาอีกครั้ง จนถึงทุกวันนี้เราก็ยังเห็นความเคลื่อนไหวของเขาเกือบทุกอย่าง เขาดูมีความสุขกับคนที่เขารัก
ต่างจากเราที่ยังจมอยู่กับความเศร้าที่หลุดพ้นไม่ได้
ถ้าผ่านมาเห็นกระทู้นี้ เราไม่อยากได้เธอคนนั้นกลับคืน อยากให้เธอมีความสุขกับรักใครใหม่ที่ไม่ใช่เรา
ยินดีกับเธอที่ประสบความสำเร็จในเรื่องต่างๆ
เราก็ยังอยู่ที่เดิม พยายามกินยาให้หายจากโรคต่างๆ
ดีใจที่เธอเริ่มต้นใหม่ได้อย่างมีความสุข

ใกล้จะถึงวันเกิด อยากอวยพรให้เธอมีความสุขกับทุกๆอย่าง สุขภาพร่างกายเเข็งแรง เข้มแข็งสุดท้าย
ขอบคุณสำหรับทุกอย่างที่เราไม่สามารถบอกเธอได้อีก หากเรายังมีชีวิตอยู่เราจะยืนมองเธออยู่ตรงนี้ ขอบคุณ