คือบ้านเราหวงเรามากๆๆๆๆๆ มากแบบมากๆ ไม่มีเหตุผลเลย อะไรที่บอกเหตุผลมันก็คือข้ออ้างนั่นเอง อย่าเราไปต่างจังหวัดกับแฟนก้ไม่ยอมให้ไปเองจะไปส่งตอนกลับบอกให้กลับเองเราก็ขอไปบ้านแฟนก่อนคือข้านแฟนอยู่คนละอำเภอค่อนข้างไกลอยู่ขับรถเกือบ2ชม.แล้วรถที่เข้าบ้านเค้ามันก้ไม่เข้าบ้านเรา แล้วมันก็4ทุ่มแล้วตอนมาถึง ขอแม่ยังไงก้ไม่ให้ทั้งๆที่ตอนเช้าเราก็ไปขึ้นรถกลับเองตั้งแต่รอบแรกก้ได้ ที่บ้านก็ไม่ยอมขับรถมารับตอน5ทุ่มกลับถึงบ้านเที่ยงคืนกว่า  บ้านเราไม่ยอมให้ลูกหลานไปนอนบ้านคนอื่นเลยมีแต่ให้คนอื่นมานอน ให้เหตุผลว่าเป็นห่วงความปลอดภัย แต่บางครั้งก้ลืมคิดกันว่าถ้าเราอยากให้อีกฝ่ายไว้ใจเราก้ต้องไว้ใจด้วย จะให้คนอื่นค่อยทำตามที่เราต้องการตลอดเวลาก้ไม่ได้ ทั้งแฟนทั้งคนที่บ้านแฟนก้อึดอัดกับบ้านเรามาก เราไม่อยากให้เค้ามีอคติกัน แฟนเราก้เคยโมโหจนพูดว่า ไม่น่าคบกับเลยปันหาเยอะ น่าเบื่อน่ารำคาญอึดอัด เราเสียใจมาก แต่เค้าก้มาขอโทดบอกว่าตอนนั้นโมโหแต่พอมีเรื่องเข้ามาอีก เค้าก้บอกว่าไม่อยากยุ่งกับที่บ้านเรา แต่ที่บ้านไม่ไว้ใจเราเลยติดต่อหาแต่แฟนเวลามีอะไร จนแฟนเราเบื่อว่าลูกตัวเองทำไมไม่ถาม บางเรื่องที่เค้าคุยกันเราก้ไมารู้ด้วยซ้ำว่าคุย บางที่เราก้รู้สึกแย่ว่าเราไม่เคยทำอะไรผิดทำไมต้องไม่ไว้ใจขนาดนี้ คนที่อยู่ข้างเรามาปีกว่าก้เกือบจะเลิกกันเพราะคนที่บ้าน มีวิธีไหนพอจะแก้ปัญหาแบบนี้ได้มั้ยคือคนรอบข้างทั้งเพื่อนทั้กแฟนก็อึดอัด ยิ่งเราเป็นคนกลางยิ่งอึดอัด เราเคยพูดไปตรงๆเอาเหตุผลไปพูดก้ไม่ได้อะไร เหนื่อยมากๆเลย อยากบอกใครหลายๆคนที่เลี้ยงลูกว่า ปล่อยให้เค้าได้ทำสิ่งที่เค้าอยากทำอย่าหวงเค้ามากจนคนอื่นว่าเลี้ยงลูกเป็นไข่ในหินเพราะสุดท้ายแล้วผลจากการกระทำมันตกที่ลูกบางครั้งอึดอัดบางครั้งทำอะไรเองไม่เป็น อยากให้ปล่อยให้เค้าได้ทำในสิ่งที่ต้องการ แต่ประคับประคองให้อยู่เส้นทางที่ดีไม่ต้องไปตีกรอบ เด็กบางคนอาจเป้นเด้กเก็บกด เราเองก็เป็น ทนมาตลอดถ้าวันไหนไม่ทนขึ้นมา อาจทะเลาะจนมีคนได้ออกจากบ้านก้ได้....อาจเขียนวนไปวนมาขออภัย เพิ่งทะเลาะกับที่บ้านมา