ผมกับแฟนคบกันมาหลายเดือนแล้วครับ ซึ่งนิสัยผมคือจะเป็นคนคิดมาก ขี้หวงมาก (เพราะรักแฟนมาก) ผมเคยสั่งห้ามแฟนผมไปคุยหรือไปเล่นกับผู้ชายคนอื่น เพราะผมไม่ชอบ ผมหวง แต่แล้วเรื่องก็มีอยู่ว่าแฟนผมเขาไปคุยกับผู้ชาย แล้วไปเล่นเกมด้วยกัน ซึ่งผมก็แอบจับได้มาสักพักแล้ว แต่ผมแกล้งทำเป็นไม่รู้ ผมเลยแกล้งถามไปว่าไปคุยกับใครหรือเปล่า ไปเล่นกับใครหรือเปล่า แต่แฟนผมก็ยังโกหกว่าไม่ได้คุย ไม่ได้เล่น ผมเลยต้องถามซ้ำ ๆ เพื่อกดดันแฟนตัวเอง แต่เขาก็ยังยืนกรานที่จะโกหกผม พร้อมน้ำเสียงที่ดูเลิ่กลั่ก จนในที่สุดผมเลยถามไปว่าเขาไปคุยกับผู้ชาย ไปเล่นกับผู้ชายมาใช่ไหม แฟนผมเลยเลยยอมสารภาพออกมาพร้อมกับอ้างว่าที่เขาโกหกผมเพราะเขารักและเป็นห่วงผมมาก กลัวผมคิดมาก เลยต้องโกหก แต่ในใจผมตอนนั้นคือรู้สึกเฟลมากที่ทำไมเขาต้องมาโกหกเราด้วย ถ้าแฟนผมยอมบอกความจริงออกมาตั้งแต่แรกมันคงไม่เสียความรู้สึกเท่ากับการที่ผมมารู้ทีหลังหรือจับได้ด้วยตัวเองหรอก ในความคิดของผมตอนนี้มันมีคำถามอยู่เต็มไปหมด

1.ถ้าแฟนรักเราจริง เขาจำเป็นต้องโกหกเพียงเพราะเป็นห่วงเรา กลัวเราคิดมากด้วยหรอ ?
2.ที่เขาไปคุย ไปเล่นกับผู้ชาย นั่นหมายความว่าเขารู้สึกอึดอัดในสิ่งที่ผมห้ามหรอ เขาทนไม่ได้หรอ จึงต้องทำแบบนี้ ? ผมควรเลิกห้ามใช่ไหม ?
3."ถ้า"ในอนาคต แฟนผมไปแอบมีคนอื่น แล้วโกหกเราโดยใช้เหตุผลเดิมล่ะ ? (ข้อนี้ระแวงมาก)
4.ผมควรไว้ใจและให้โอกาสเขาไหมหรือว่าผมควรเลิกเป็นคนคิดมาก เลิกนิสัยขี้หวงไปเลย ? (แต่ก็เลิกยากน่ะ)

ผมคิดมากจนผมกลายเป็นคนขี้ระแวงไปหมดแล้วครับ 😫😫 คือผมรักแฟนผมมากนะ ความซื่อสัตย์มันควรเป็นพื้นฐานของชีวิตคู่ไม่ใช่หรอ 😫😫