เราเป็นคนชอบเก็บกดมาตั้งแต่เด็กๆแล้วค่ะ แม่เราห้ามเราทุกอย่าง
ไม่ให้พูดคำหยาบ ไม่ให้แต่งตัวนุ่งสั้น ไม่ให้แต่งหน้า
ไม่ให้ดี๊ด๊าเวลาอยู่กับเพื่อน ไม่ให้มีแฟน ไม่ให้ออกไปไหน ไม่ให้ขับรถ
เข้าห้ามทุกอย่างที่พ่อแม่คนอื่นเขาไม่ห้ามกันอ่ะค่ะ
เราอึดอัดมากเวลาอยู่กับเพื่อนต่อหน้าแม่ เราจะพูดกูก็ไม่ได้
ขนาดเราพูดว่า เรายังโดนด่าเลย
เราจะหัวเราะหรือดี๊ด๊าแบบที่เพื่อนเขาอยู่ด้วยกันก็ไม่ได้เพราะแม่เรามองตลอด
ถ้าเขาเห็นเราดี๊ด๊าหรืออะไรงี้เขาก็จะมองแรง
เวลาเจอเพื่อนเราแล้วเพื่อนเรายกมือไหว้สวัสดี เขาก็จะมองหัวจรดเท้า
เท้าจรดหัว แล้วเขาก็จะมองแบบหยิ่งๆจนเพื่อนเราไม่กล้าไหว้แม่เราอีกเลย
เวลาเราอยู่กับเพื่อนแล้วเขาเห็นว่าเพื่อนคนไหนดี๊ด๊าเกินไปเขาก็จะมองและ
เราก็อึดอัดมากที่ต้องทำตัวเรียบร้อยอยู่ตลอดเวลาทั้งๆที่เราก็ไม่ได้เรียบร้อยขนาดนั้น
แล้วแม่เราก็จะชอบพูดทำนองว่า อยู่บ้านอีกแบบอยู่โรงเรียนอีกแบบ
เราก็อยากจะถามเขาว่า
แล้วเราทำตัวแบบที่ทำที่โรงเรียนมาทำที่บ้านได้ด้วยหรอ แต่เราไม่ถามหรอก
เขาจะหาว่าเราย้อน เราก็เก็บไว้ตลอด
เราคิดว่าเราต้องใจเย็นเวลาเขาด่าเราแรงๆ บางทีเราก็แอบไปร้องไห้
(ตอนเด็กๆบ่อยมาก เพราะเราเป็นคนที่ร้องไห้ง่ายมาก แต่ตอนโตก็น้อยลง)
เราควรจะทำยังไงดี
ปล.เค้าไม่ใช่แม่แท้ๆค่ะ เขาเป็นแม่เลี้ยง เรามาอยู่กับเขาได้ประมาณ 9 ปีกว่า เราโดนบ่นโดนด่าทุกวัน ทั้งๆที่เรื่องบางเรื่องก็สามารถพูดดีๆได้