สวัสดีค่ะเรามีประสบการณ์หนึ่งที่เผลอทำร้ายคนที่รักเรามากที่สุดห่วงเรามากที่สุดมาเล่าให้ฟังค่ะ พี่ที่เป็นลูกพี่ลูกน้องของเราอยู่คนละจังหวัดช่วงปิดเทอมแม่จะพาเราไปเที่ยวที่จังหวัดของพี่เราตลอดค่ะ เล่นด้วยกันมาตั้งแต่เด็กๆเลยค่ะ เมื่อก่อนบ้านเราจะอยู่ที่จังหวัดเดียวกับพี่ค่ะป้าก็เลยจะพามาหาตอนเย็นๆทุกวันเวลาที่มาหาเราจะหาอะไรเล่นกันสองคนตลอดค่ะเช่นเล่นละครไรงี้อะค่ะ พอพี่เราจะกลับเราก็จะร้องไห้ทุกครั้งเลยค่ะ แล้วพอเราอายุได้8ขวบพ่อกับแม่ก็ย้ายมาอยู่ที่จังหวัดB อย่างที่บอกก่อนหน้านั้นเลยค่ะว่าเราจะไปเที่ยวหาตอนช่วงปิดเทอมแต่พอเราอายุได้12ก็แอดไลน์คุยกันค่ะ จนตอนนี้เราอายุ(?)เราเป็นโรคซึมเศร้าระยะแรกค่ะเนื่องจากเครียด กดดัน พี่เราเลยทักมาบอกเราว่าจะมาเรียนที่นี่มั้ยเราก็ปฏิเสธไปค่ะอ๋อลืมบอกว่าพี่เราเป็นโรคสองบุคลิกค่ะ พี่เราทักมาถามเราหลายครั้งจนเราเริ่มรำคาญเราไม่ชอบคนเซ้าซี้ค่ะเลยพูดด้วยคำที่ไม่ดีใส่พี่เราไป พอเคลียกันเรียบร้อยแล้วไม่กี่อาทิตย์ผ่านไปพี่เราก็ทักมาถามอีกว่าแน่ใจนะว่าจะไม่มาเรียนที่นี่(คือป้าของเราเป็นพี่สาวแท้ๆของพ่อเราค่ะ)เราก็โกรธค่ะเพราะเราปฏิเสธไปหลายครั้งแล้วว่าไม่ไปเราก็เลยเถียงๆด่าไปต่างๆนาๆ แล้วเราก็บอกพี่เราไปค่ะว่าเรา "เครียดเพราะพี่นี่แหละ" เเล้วก็ดราม่าค่ะว่า มันจะมีใครรักหนูบ้างไม่มีเลยบนโลกนี้(คือต้องเข้าใจอารมณ์นะคะเก็บกดมานานก็เลยระเบิดออกมา)พี่เราตอบกลับมาว่า "ถ้าพี่ไม่รักไม่ห่วง(ชื่อเรา)พี่จะมาเซ้าซี้ถามทำไมล่ะ" ในตอนนั้นคือเราสติหลุดมากค่ะเพราะตอนนั้นนั่งร้องไห้หนักมาก เราก็เถียงๆไปแล้วเราก็ปิดไลน์ค่ะไม่อยากรับรู้อะไรแล้ว พอมาเปิดอ่านอีกที พี่เราบอกว่าเป็นห่วงเรากลัวว่าเราจะเรียนไม่ไหวกลัวว่าเราจะเครียดมากจนเกินไป พี่เราบอกว่าอยากดูแลเรา คือเราที่หยุดร้องแล้วน้ำตาไหลออกมาเลยค่ะ เราเผลอทำร้ายคนที่รักและห่วงเรามากที่สุด เราพึ่งมานึกย้อนเรื่องในอดีตที่เรามีคงามสุขกับพี่สาวเรา ไปเที่ยว เล่นด้วยกัน ไปเล่นสวนน้ำด้วยกัน เล่นละครด้วยกัน ตั้งแต่ไหนแต่ไรที่พี่เราช่วยเหลือและตามใจเรามาตลอด ช่วยเป็นที่ปรึกษาให้เราคอยปลอบเวลาที่เราร้องไห้ เรารู้สึกผิดมากค่ะที่ทำแบบนั้นกับพี่เราแบบนั้นทั้งๆที่พี่เราทำดีกับเราขนาดนั้นแท้ๆแต่เรากลับพูดจาแบบนั้นใช้อารมณ์ใส่พี่ทำให้พี่เสียใจทั้งๆที่พี่เราหวังดีด้วย เราเสียใจค่ะ......ทั้งหมดเพราะความอารมณ์ร้อนของเราแท้ๆเลยค่ะ
#ขอบคุณที่ฟังเราระบายนะคะขอบคุณค่ะ