ตัวหัวข้อเลย  ตอนเราเด้ก ๆ เคยโดนรถชน สลบเลยน่ะ  ตอนโดนชนไม่เจ็บหรอกมันหลับไปเลย  มีคนลอกว่าเห็นเราโดนชนกลางถนนกระเด็นกลับมาที่ฟุตบาท (จริงป่าวไม่รู้จำไม่ได้  ไม่รู้สึกตัว)  แต่ตอนนั้น (ปี 2541) เรากำลังจะข้ามถนนพอดี พอดดนชนก็มีคนพาไปส่งโรงพยาบาล  หมอบอกว่าไม่เป็นไรกลับบ้านได้  แต่ก้ปวดตัวไปหมด  แขนบวมมาก พ่อเลยพาไปหาพระที่เป็นหมอเค้าจับแขนแล้วบอกว่ากระดูกหัก  แต่ก็รักษาไม่หายน่ะ  ที่บ้านเลยพาไปส่งโรงพยาบาล(ที่เดิม)  อีกรอบ  ครั้งนี้ได้เอ็กซเรย์  แผ่นฟิล์มบอกว่าแขนเราหัก  ก็ใส่เฝือก จนแขนหายก็ใช้ชีวิตปกติ 
     เราก้ไม่ได้สังเกตุตัวเองหรอก  แต่มีอยู่วันนึงเราไปถ่ายรูปติดบัตรสมัครเรียน  ตากล้องเค้าบอกว่าให้เรานั่งตรง ๆ เราเองก็ว่าเรานั่งตรงแล้วน่ะ  ทำไมตากล้องว่าเอียง  แต่ก็ช่างมันเหอะ  และทุก ๆ ครั้งที่ถ่ายรูปก็มีแต่คนทักว่าเราทำไหล่เอียง ผ่านพ้นไปหลายปี  เห้ย  เราเพิ่งรู้ตัวว่ากระดูกสันหลังเราคด  หลังเราไม่เท่ากัน  ข้างนึงมันปูด  เห้ยยยยยยยยยยยย  คือแบบ  เราไม่รู้ได้ไงว่ะ  คนรอบข้างก็ไม่มีใครบอก  เราเคยเลิกกับแฟนเพราะเรื่องหลังเราด้วยน่ะ  เค้ามาทักว่าทำไมเรานั่งหลังเป็นแบบนี้  ซึ่งตอนนั้นเราก็ไม่รู้หรอกว่าหลังเราเป็นอะไร    หลังจากนั้นเราสังเกตุตัวเองเห้ยยยย  อายหว่ะ  เราต้องใส่เสื้อหลวม ๆ ผ้าก็ต้องเลือกไม่ให้มันเป็นผ้าพริ้ว ๆ อ่ะ  กลัวมันติดหลัง เวลานั่งเก้าอี้เราก็ต้องเลือกที่มีพนัก 

   เราไม่ค่อยชอบออกไปเที่ยว  ถ้าจำเป้นต้องออกไปข้างนอกก็จะใส่เสื้อสองชั้น  ทุกวันนี้ก็ใช้ชีวิตปกติแหละ  แต่วันนี้มีพี่ที่ทำงานแกชอบทักเรื่องหลังเรา ซึ่งเราก็ทำเป็นหูตึงไม่ตอบแก  แกก้อชอบทักบ่อย ๆ ว่าหลังเป็นอะไร  จนวันนี้  แกก็ทักเหมือนเดิมอีก  "เห้ย  หลังเป้นอะไร  ทำไมมันปูดข้างนึง  ไปทำอะไรมา        ทำไมหลังเป็นแบบนี้" บลา บลา  บลา  เราเดินหนีแล้วน่ะ  แต่เค้าก็ยังตะโกนตามหลังมา  ไม่รู้ว่าตะโกนเเพื่อให้เรากลับมาคุยด้วย  หรือตะโกนเพื่อให้คนอื่นมองเรา    เราอายหว่ะ  ไม่รู้จะทำยังไง  จะรักษาหลังก็ใช้เงินเป็นแสนเราคงไม่มีเงินพอที่จะรักษา  เรากลัวเจ็บด้วย  เราใช้ชีวิตอยู่ได้น่ะกับหลังโก่งข้างเดียวอ่ะ  แต่ทุกครั้งที่คนอื่นถามเรื่องหลังเรา  หรือล้อ  เราน้ำตาตกในอ่ะ  มันจุก  ทำไมต้องมองว่าเราเป็นตัวตลกด้วยอ่ะ 
เวลาที่เราเจอคนขาเป่  หรืออะไรก็แล้วแต่เราไม่เคยหัวเราะ  หรือว่ามองเป็นเรื่องตลกเลยน่ะ  มีใครอยากเลือกเป็นแบบนี้อ่ะ  เวลาเราไปกินข้าวกับเพื่อนที่ออฟฟิตเจอคนที่เค้าไม่เหมือนคนอื่น  เพื่อนชอบหัวเราะ  เอามาล้อเลียนบ้างหล่ะ  เรานี่อยากลุกกระชากคอเสื้อแล้วชกเลยน่ะ  แต่ก็ทำได้แค่คิด  คนอื่นหัวเราะแต่เรานั่งร้องไห้  มีใครเป็นคล้าย ๆ เราไม๊  ทำหน้ายังไงเวลาใครมาล้อเลียนปมตัวเอง  เห้ออออออออออออออออออ   
เราเข้ามาในพันทิพทีไรก็เหมือนมาเล่าเรื่องไร้สาระให้คนอื่นฟังเลย  แต่พันทิพคือที่เดียวที่เราสามารถจะเล่าความรู้สึกในใจเราได้