เราพึ่งจบม6 นะคะพึ่งสอบเสร็จเราก็อยู่บ้านปกติ เพราะเหนื่อยจากการสอบมานานพึ่งได้พักจริงๆจังๆ แล้วพ่อกับแม่ชอบด่าเราว่าไฮโซ ทำตัวคุณนายคือเราไม่ได้ออกไปช่วยแม่ขายของเพราะเราสอบ แม่ก็ไม่ได้อยากให้เราไปเพราะร้านเล็กของเยอะ (ขายเสื้อแบบส่ง) แต่เราไม่เข้าใจว่าทำการที่เราอยู่บ้านคือเราไฮโซหรอ คือที่บ้านมีแม่นม 2 คน พ่อก็บอกแม่นมว่ามีไรก็ใช้เราได้นะ คือดูแบบอยากให้หนูลำบากมาก แต่ถ้ามีใครใช้ทำอะไรเราก็ทำเราช่วยอยู่แล้วอ่ะ คือเราอยู่บ้านเราก็อ่านหนังสือ พัฒนาภาษาอังกฤษของตัวเอง ดูหนังอังกฤษ พยายามฟังแอพ ted ที่คนอังกฤษเค้าพูด content ต่างๆ เราอยากเป็นแอร์แต่เราไม่กล้าพูดกับพ่อแม่เลยว่าอยาก เพราะเรากลัวเค้าดูถูก แต่ที่เราทำทุกวันนี้เราก็ทำเพื่ออนาคตของตัวเองทำไมเค้าต้องมองว่าเราเอาแต่สบาย ทั้งๆที่เราไม่เคยคิด ไฮโซคือต้องใช้ของแบรนเนม ต้องรวย ไม่ใช่หรอ เราก็ไม่ได้รวยไม่ได้ใช้ของแบรนเนมแต่เราแค่แต่งตัวดูดี ให้อยู่ในสังคมได้แบบไม่อายใคร ไม่ให้ใครมาดูถูกเราได้ ทำตัวเองให้มีค่า เราไม่เคยรังเกียจคนจนหรือคนข้างถนนเราไม่ได้สูงส่ง เราไม่ได้ใช้ของแพงแต่ทำตัวให้แพงให้มีคุณค่า ไม่ได้ใช้ของเกินตัว ผู้หญิงก็อยากสวยทุกคน แม่เราไม่แต่งตัวแต่เราแต่งตัวนี่ก็เป็นอีกเหตุผล เราเก็บเงินเอง เก็บเงินตลอดไว้ใ้ช้ในอนาคต เราคุยกับเพื่อนตลอดว่าอยากทำงาน เราว่าจะไปทำสตาบัคแต่ตอนนี้เราขอพักก่อนเราพึ่งสอบเสร็จ เราเข้าใจนะคะว่าพ่อแม่รักน้องชายมากกว่า หรือรักลูกผู้ชายมากกว่า วันแม่เราไปกราบเท้าแม่กอดร้องไห้ เพราะเรากลัวจะไม่มีโอกาสได้ทำ
แต่แม่เราเข้าใจผิดมั้งคะ พูดออกมาว่าแม่รักทุกคนเท่ากันคือคิดว่าเราน้อยใจที่แม่รักน้องแต่เปล่าเลย คือก็งง เราเป็นพี่คนโตตอนเด็กๆยิ่งโตหน้าที่ในบ้านงานบ้านเราก็เพิ่มขึ้นจากแบ่งกัน พ่อแม่เราน้อง กลายเป็นตอนนี้เค้าเหมือนจะให้เราทำทั้งบ้าน บ้านรกก็ด่าเรา ทั้งๆที่เราก็ไม่ได้อยู่คนเดียวบางทีพ่อทำอาหาร แต่ไม่เคยล้างทำเสร็จคาไว้ แต่บางทีมาสอนเราให้ล้างเลยทำอะไร แต่คุณยังทำตัวแย่กว่าเราไม่เป็นตัวอย่างที่ดีแต่ต้องการให้ทุกอย่างเป็นดั่งใจ ตอนเด็กๆเราไม่เคยได้ตื่นเที่ยง ไม่เคยเลยเช้ามาพ่อก็มาปลุกให้ไปตากผ้า แต่พอน้องเราอยู่ม2 ขอพ่อแม่นอนตื่นเที่ยงได้โดยเค้าไม่ว่าอะไรสักคำ แต่กลายเป็นเราที่ทุกวันนี้คอยด่าคอยเตือนน้องว่าตื่นเที่ยงเลยหรอจะไม่ทำอะไรเลยหรอ เราโดนสอนมายังไงเราก็คิดแบบนั้น จนมันบอกว่าเรายิ่งกว่าแม่บ่นด่ามันยิ่งกว่าแม่
น้องเราชอบพูดคำหยาบในบ้าน เราก็พูดแต่เราพูดกับเพื่อนเท่านั้น แต่มันพูดกับเรา บางทีมันพูดต่อหน้าเราเสียงดัง เราอายคนรอบตัวมากๆ เป็นกิริยาที่ไม่สุภาพบางทีมาชี้หน้าด่าเรา คือน้องเราเข้าม1 รร.วัดสังคมไม่ดี เราก็พอเข้าใจได้ คือแม่เราเห็นว่าไม่ต้องเสียค่าเทอมก็เลยเรียนไหนก็เรียน แต่เราอยากให้น้องเราเรียนโรงเรียนที่มีชื่อแต่มันสอบเข้าไม่ได้ เราไม่ได้ต้องการให้น้องเราไฮโซหรืออะไรแต่เรากลัวว่าน้องเราจะทำตัวแบบ แย่ๆ ไม่เอาเรียน ซึ่งก็เป็นแบบที่เราคิดทุกวันนี้ เราไม่รู้จะทำยังไงจริงๆวัยรุ่นพูดยากแต่เรากลัวว่าไม่สอนมันก็จะยิ่งไปกันใหญ่ จริงๆทุกรร.มันก็มีเด็กที่ไม่เรียนแต่สังคมมันก็ไม่ได้แบบเละเทะ เราก็เป็นห่วงอนาคตมันเข้าใจเวลาพ่อแม่ด่าสั่งสอนแล้วเหนื่อยปากจริงๆ นี่ขนาดน้องยังไม่ฟังเราเลย ตอนม2 เราก็เรียนตกแต่เราไม่ได้เรียนแย่ เราชอบเที่ยว ซึ่งหลังๆก็นานๆทีแต่ตอนเด็กๆก็เที่ยวเยอะหน่อยช่วงนั้นก็โดนด่าทุกวันจนเป็นโรคซึมเศร้า แบบทำอะไรก็ผิด พ่อกับแม่เหมือนไม่รู้จักเราเลยสักนิด ชอบคิดว่าเราสบาย คือออกไปข้างนอกก็เสียตังเสียเวลาอยู่บ้านอ่านหนังสือก็ดีกว่ารึป่าวทำไมเค้าไม่คิดบ้าง ชอบเอาเราไปเปรียบเทียบ คือญาติเรามาจากต่างจังหวัด เป็นน้องสองคน เราโดนเปรียบเทียบกับเด็กว่า น้องเก่งกว่า ขายของได้ใช้ได้ คือเรามีปมตอนเด็กๆ เรายังเด็กมากๆแล้วเราขายของไม่เป็น เราไม่ชอบ เด็กกรุงเทพอ่ะนะทำไรไม่ค่อยเป็นสู้เด็กต่างจังหวัดไม่ได้เรายอมรับ คือเราพับเสื้อนานแล้วเราไม่เคยพับลูกค้าก็ไม่รู้ไปโกรธใครมา หงุดหงิดเราดึงเสื้อไปพับเองแล้วบอกว่า ทีหลังก็หัดขายของบ้างนะ แล้วมองเราแรงมาก เราเลยเป็นคนที่ขายของก็จะไม่ค่อยยิ้มพูดไรหวานๆไม่ค่อยเป็น แต่ตอนนี้ก็ดีขึ้นแล้วปรับตัวเอง คือเราคิดว่าถ้าเราเปิดร้านของตัวเองเราจะขายได้อ่ะ แต่ถ้าเราไปช่วยแม่หรือป้าเราขายเราทำไม่ชอบอ่ะ เรื่องสุดท้ายคือปีที่แล้วเราอยู่บ้านน้องญาติเราก็มาก็กินหมูทะกันเราก็กำลังเล่นเกม อาโอวีอยู่ละคือมันออกไม่ได้ พ่อใช้จ้าไปเก็บจาน เราก็เล่นเกมยังไม่เสร็จน้องมันก็เก็บละก็มองแต่คือมันไม่ได้มองแรงอะไร สักพักพ่อเราตวาดเรา ด่าเราประมานว่าน้องมันมองทำไรไม่อายน้องบ้าง ไม่อายบ้างหรอน้องมองดูถูก น้องเราสะดุ้งเลยหลบหน้าไม่ยอมมองคือมันเข้าใจเราเอาจริงๆ มันไม่ได้คิดแบบที่พ่อเราคิด พ่อเราคิดไปเองอ่ะ คือน้องมันก็เข้าใจว่าเราเล่นเกมมันก็คงกลัวเราโดนว่าแต่ก็โดนจนได้ เอาจริงๆคนรอบตัวครูอาจารย์เพื่อนไม่มีใครมองเราแย่เท่าพ่อแม่เราอีกแล้ว เค้าชอบด่าเราต่อหน้าน้องถามว่าอายไหมรู้สึกอะไรไหม ก็ไม่อ่ะ เราเกิดมาเราก็สบายกว่าคนอื่นก็จริงแต่ก็ไม่ได้ไม่รู้ว่าความลำบากเป็นยังไงป่ะ ทำไมเค้าไม่คลอดเราที่ต่างจังหวัดให้เราติดดินตามที่เค้าต้องการคะงงค่ะ
พ่อกับแม่ชอบบอกว่าเราไฮโซ ทำตัวคุณนาย
แต่แม่เราเข้าใจผิดมั้งคะ พูดออกมาว่าแม่รักทุกคนเท่ากันคือคิดว่าเราน้อยใจที่แม่รักน้องแต่เปล่าเลย คือก็งง เราเป็นพี่คนโตตอนเด็กๆยิ่งโตหน้าที่ในบ้านงานบ้านเราก็เพิ่มขึ้นจากแบ่งกัน พ่อแม่เราน้อง กลายเป็นตอนนี้เค้าเหมือนจะให้เราทำทั้งบ้าน บ้านรกก็ด่าเรา ทั้งๆที่เราก็ไม่ได้อยู่คนเดียวบางทีพ่อทำอาหาร แต่ไม่เคยล้างทำเสร็จคาไว้ แต่บางทีมาสอนเราให้ล้างเลยทำอะไร แต่คุณยังทำตัวแย่กว่าเราไม่เป็นตัวอย่างที่ดีแต่ต้องการให้ทุกอย่างเป็นดั่งใจ ตอนเด็กๆเราไม่เคยได้ตื่นเที่ยง ไม่เคยเลยเช้ามาพ่อก็มาปลุกให้ไปตากผ้า แต่พอน้องเราอยู่ม2 ขอพ่อแม่นอนตื่นเที่ยงได้โดยเค้าไม่ว่าอะไรสักคำ แต่กลายเป็นเราที่ทุกวันนี้คอยด่าคอยเตือนน้องว่าตื่นเที่ยงเลยหรอจะไม่ทำอะไรเลยหรอ เราโดนสอนมายังไงเราก็คิดแบบนั้น จนมันบอกว่าเรายิ่งกว่าแม่บ่นด่ามันยิ่งกว่าแม่