สวัสดีค่ะ อยากจะขอคำปรึกษาหน่อยค่ะ ไม่ไหวแล้ว อึดอัดจนเครียดปวดหัวมากเลยค่ะ เฮ้อ
ครอบครัวของเรามีทั้งหมด 5 คนค่ะ เราเป็นน้องเล็กสุดในบ้าน มีพี่ชาย 2 คนค่ะ บ้านเราเป็นครอบครัวกึ่งๆจีนค่ะ คือปัญหานี่มันเกิดมานานมากแล้ว เกิดมาตั้งแต่เรายังเด็กๆ คือปัญหาของพ่อแม่ค่ะ แม่เราค่อนข้างใหญ่ในบ้านมีอะไร แม่ก็จะเป็นคนคอยตัดสินใจค่ะ ตอนสมัยเราเด็กๆ แม่เราจ้างแม่นมมาเลี้ยงพวกเราพี่น้อง 3 คนค่ะ เพราะแม่ยุ่งอยู่งานไม่ค่อยได้ดูแลเราเท่าไรนัก แม่นมเราเลี้ยงพี่ชายคนโตเรามาตั้งแต่ 3 ขวบ จนตอนนี้พี่เราเรียนมหาลัยแล้ว ท่านเป็นคนดีมากๆ เรารักท่านมากๆ ท่านเป็นเหมือนแม่ของเราอีกคน
เรายอมรับเลยค่ะว่าเรารักแม่นมของเรามากกว่าแม่เรา 555 เพราะแม่เราไม่ค่อยได้เลี้ยงเราเลยความทรงจำในวัยเด็กก็มีแต่อยู่กับแม่นม ท่านเป็นคนที่ใส่ใจเรามากๆ แม้แต่เรื่องเล็กๆน้อยๆก็รู้หมด ทำให้เราทุกๆอย่าง ตอนที่พี่ชายคนกลางเราเด็กๆพี่เราค่อนข้างขี้โรคแม่นมเรานี่แหละที่ดูแล แม่เราก็ดูแลนะแต่ไม่เท่าแม่นมเรา พี่ชายเราไม่เอาใครเลยยกเว้นแต่แม่นม ให้ใครอุ้มก็ไม่ได้ ถ้าคนอื่นอุ้มจะงอแง และร้องไห้
เราสามารถพูดกับท่านได้ทุกเรื่องโดยไม่ต้องอาย ท่านจะคอยให้คำปรึกษากับเราตลอดๆ ผิดกับแม่ของเราที่เวลาเราพูดอะไร แม่เราก็จะคิดอีกแบบเสมอ และไม่ยอมรับความคิดจากคนอื่นด้วย เราไม่ชอบด้านนี้มากๆ แม่เราชอบคิดว่าตัวเองถูกอยู่เสมอๆ จนเราไม่ค่อยได้คุยกับแม่ของเรา คุยทีไรถ้าขัดหูนิดเดียวก็จะชอบแขวะเรา ประชด ว่าเรา แล้วไปพูดกับพ่อเราว่า เราอย่างนู้นอย่างนี้
คือพี่ชายเรา2คนไปเรียนต่างประเทศก็เลยเหลือแค่เราคนเดียว วันๆนึงเราแทบจะไม่ได้คุยกับแม่เราเลย ปัญหาใหญ่สำหรับเราคือ เรื่องแม่นมของเรา ตอนนี้เราก็โตแล้วเข้าใจปัญหา สามารถเข้าใจอะไรได้ไม่เหมือนตอนเด็กๆที่เราไม่ได้ใส่ใจอะไร การที่แม่ของเราชอบคิดว่าตัวเองถูกเสมอนั่นคือปัญหาที่ใหญ่มาก เพระาเรื่องบ้างเรื่องทั้งทีแม่เราผิด แต่แม่ของเราก็ไม่ยอมรับ จะอ้างนู้นนี้มาให้ตัวเองถูกเสมอๆ จนเราเหนื่อยใจมากๆ คนรอบข้างเรามักจะมาบ่นเรื่องแม่ของเราเสมอ
เราต้องรับฟังปัญหาของแม่ตัวเองทุกๆวัน คิดบ้างไหมว่า เราอยากจะรับรู้รึป่าว เราอึดอัดมาก คือที่คนอื่นเล่าๆมา คือแม่เราเป็นคนผิดไง เราก็ทำอะไรไม่ได้ จะแก้ต่างให้ก็ไม่ได้ เราแก้ต่างให้แม่บ่อยจนเราแก้ให้จนไม่ไหวแล้ว เราเหนื่อยใจมากๆ การที่ลูกต้องมารับฟังปัญหาของแม่มันทำให้เราทุกข์ใจมากๆ เรานอนไม่หลับ ปวดหัว ร้องไห้ เราเคยไปพูดกับแม่นะ ว่าแม่ควรใจกว้างกว่านี้ แต่ไม่เราก็ไม่ค่อยจะรับฟัง ปัญหาที่เราอึดอัดมากที่สุดคือ เรื่องของแม่นมเรา แม่นมเรารักแม่ของเรามากๆนะ ท่านดูแลแม่เราเหมือนที่ดูแลเรา รู้ว่าแม่เราชอบอะไรไม่ชอบอะไรยิ่งกว่าเราซะอีก ใส่ใจแม่เราด้วย แต่เราไม่ร็ว่าแม่ของเราเห็นด้านนี้ของแม่นมเราบ้างไหม
บางทีบางเดือนแม่เราก็ไม่ให้เงินเดือนแม่นมเราทำให้แม่นมเราต้องไปยืมเงินคนอื่น แม่นมเราบางทีได้เงินเดือนก็เอาไปแทงหวย ไม่ใช้อะไรหรอกแม่นมเงินไปพอ บางทีข้าวของเครื่องใช้ในบ้าน น้ำปลา ผัก ของบ้างอย่าง แม่นมใช้เงินตัวเองซื้อ ทั้งที เงินเดือนท่านก็น้อยมากๆอยู่แล้ว เรามักให้เงินแม่นมเราตลอดๆแต่เราก็ยังเป็นเด็กที่ยังไม่ได้ทำงาน เราจะเอาเงินจากไหนมาให้ตลอดๆ
เราก็เป็นคนค่อยไปซื้อของให้บ้านนะ แต่บางทีเราก็ไปโรงเรียนไง เวลาทำกับข้าวบางทีขาดผักอะไรแม่นมเราก็จะเป็นคนไปซื้อตลอด แต่นมเราไม่อยากขอเงินแม่เรา บางทีเวลาแม่เราหิวข้าวก็จะกินซะตอนนั้นเลยไม่รอ บางทีเราเบื่อมาก กับข้าวมันจะไปเสร็จภายใน 1-2 นาทีได้ยังไง เราสงสารแม่นมเรานะ เราพยายามช่วยเหลือเท่าที่เราช่วยได้ ที่ทุกวันนี้ท่านอยู่กลับเรา ไม่กลับบ้านนอกไปเพราะท่านบอกท่านแยกจากเราไปไม่ได้ คิดถึงเรา แค่ตอนสมัยเด็กๆท่านเคยกลับบ้านนอกไปครั้งหนึ่ง ท่านบอกท่านคิดถึงเรามากๆ เลยรีบกลับมาหา กลัวไม่มีคนดูแลเรา เราก็เคยคิดนะว่าเราควรให้แม่นมกลับบ้านเขาได้แล้ว แต่เราก็ทำใจไม่ได้ การที่ไม่มีเขาอยู่มันก็เหมือนการที่ไม่มีแม่ที่คอยดูแลเราอยู่ ใครจะมาให้คำปรึกษาเรา ใครจะคอยยอกล้อกับเรา เวลาเราทะเลาะกับแม่ใครจะรับฟังเรา เรามีแค่เขาคนเดียวที่เราเปิดใจให้ แม่นมเคยบอกว่า เหนื่อยกายไม่เท่าเหนื่อยใจ คำพูดนั่นมันใช่จริงๆ เราบางครั้งอยากหนีออกจากบ้านมากๆ ทนกับปัญหาต่างๆไม่ไหว แม่เราชอบว่าร้ายแม่นมเรา ตำหนินู้นนี่ ทั้งทีแม่นมเราทุ่มเททั้งกายใจทำงานเพื่อแม่เรา
แม่นมเคยไปพูดกับแม่เรานะว่าอยากกลับแล้วไม่อยากอยู่แล้วคือแม่นมเราชอบพูดว่าอยากกลับเวลาท่านทนไม่ไหว เสียใจมากๆ ทะเลาะกับแม่เรา แม่เราก็จะคอยแฉไฉและไม่ให้กลับ เรารู้นะว่าแม่เราอยากให้แม่นมเราอยู่ดูแลงานบ้าน เพราะแม่นมเราไว้ใจได้และทำงานกับบ้านเรามานานมาก 20 ปีได้ ที่แม่เราทำแบบนี้กับแม่นมเพราะแม่เรารู้ว่ายังไงแม่นมเราก็จะยังอยู่กับเราเพราะท่านรักเรามาก ท่านเคยบอกว่าถ้าเราไปเรียนที่อื่น ท่านก็จะไปแล้วต่อให้จะให้อะไรแม่นมก็จะไปแล้ว ท่านบอกว่าทนอยู่กับคนบ้านเราไม่ไหวแล้ว ท่านมักจะแอบร้องไห้อยู่เสมอๆ
เราเห็นเราก็ไม่สบายใจ แต่เราก็ทำอะไรไม่ได้เราทุกข์ใจมากๆ เราอยากให้แม่เราใจกว้างกว่านี้ เวลาเราไปวัดเรามักจะขอพร ให้แม่เราเป็นคนที่เข้าอกเข้าใจคนอื่นมากขึ้น ใจกว้าง เราขอแบบนี้ตลอดๆ เราเข้าใจว่าแม่เรายุ่งกับงาน บางทีเราก็แอบน้อยใจนะที่แม่ไม่ค่อยมีเวลาให้เรา เวลาเพื่อนเราเล่าเรื่องคนในครอบครัวว่าไปทำนู้นนี่ด้วยกัน ให้ปรึกษากัน เราอดคิดไม่ได้นะว่าทำไมพ่อแม่เราไม่เป็นอย่างนั้นบ้าง
น้าเราเคยบอกว่า อย่าเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับคนที่มีมากกว่าจงเปรียบเทียบกับคนที่ด้อยกว่า เรายังมีพ่อแม่ มีบ้าน มีรถ มีข้าวให้กิน แต่มันอดไม่ได้จริงๆที่จะคิดน้อยเนื้อต่ำใจ เราก็อยากมีพ่อแม่ที่คอยรับฟังปัญหาต่างๆของเราได้ รับฟังปัญหาของเรา ให้กำลังใจเรา มีแต่แม่นมเราก็คอยให้คำปรึกษา เพราะอย่างนี้เราถึงขาดท่านไม่ได้ ถ้าไม่มีท่านอยู่ก็เหมือนเราไม่มีใครอีกแล้ว
ทุกวันนี้ที่เราเถียงแม่ทุกวันนี้เรารู้สึกผิดมากๆ เราเหมือนลูกอกตัญญู ที่ไม่เชื่อฟังพ่อแม่ แต่เรื่องบ้างเรื่องมันก็เกินไปจริงๆ คนงานบ้านเราก็ออกไปเพราะทนนิสัยแม่เราไม่ได้ พี่ก็เคยไปเล่าเรื่องนี้ให้พี่ฟังและให้พี่ช่วยพูดกับแม่ในเรื่องนิสัยของแม่แล้ว แต่พี่ก็บอกว่าทนๆไปเถอะ เขาเป็นอย่างนี้อยู่แล้ว คือ พี่เราไม่ได้เป็นคนที่คอยรับฟังปัญหาต่างๆอากคนอื่นเหมือนเราไง ไม่ได้ทนทุกข์เหมือนเราไง คือเราเป็นคนคิดมากนะ เราไม่ชอบความไม่ยุติธรรมของโลกใบนี้เลย คนดีๆทำไมถึงไม่เห็นค่า แม่เรามักจะชอบดูคนที่ผลงานไม่ดูที่จิตใจเท่าไรเลย
น้าสะใภ้เราเป็นครู เราก็ชอบว่าร้ายเขาว่าเป็นแค่ครูทำอะไรก็ไม่ได้ สอนแค่เด็กประถม ทำผิดนิดหน่อยแม่เราก็ว่าโน่นนี่ แม่เราไม่ได้โว้ยวายนะ แต่จะว่าเป็นเหนบแนมอะ แต่ละคำพูดเจ็บมากๆ เราเคยทะเลาะกับญาติเราที่ว่าช่วยงานแม่เรา ญาิเราอารมณ์ร้อนและไม่มีเหตุผล วันนั้นเราจำได้เลย ว่าพ่อแม่เราไปซื้อของ แล้วเรากินข้าวกับญาติและน้องชายแม่ ญาติเราไปด่าคนงานไงทั้งทีไม่มีเหตุผล และตะโกนด่าดังมากๆ โว้ยวาย ใช่ถ้อยคำรุนแรง จนเราทนไม่ไหวสวนกลับ เราด่าไปเลยว่าเป็นผู้ใหญ่อะไรไม่มีเหตผลบลาๆ คนอื่นเขายังไม่ได้ทำอะไรก็ไปว่าเขาเอาๆ แล้วจากนั่นมันเลยด่าเราว่าไม่มีมารยาท พูดเถียงต่อคำผู้ใหญ่ ด่าเรายกใหญ่ เรานี่มองขวางเลย
ตอนนั้นเราโมโหมาก มันโทรไปบอกแม่เราให้แม่เรากลับมามาเคลียเรื่องนี้ แม่เราก็กลับมาต่อว่าญาติเรานิดหน่อยและแยกยากกลับกันไป และแม่เราบอกเราว่าถ้าเราไม่ผิดก็เฉยๆไว้ คือไอญาติเราเนี่ยมันด่าเราแรงมากๆ และจะตบเราด้วยมันบอกต่อไปจะกูไม่นับญาติ เราก็บอกไปเออก็ดี คิดว่า ตูอยากจะมาญาติทำตัวอย่างนี้หรอ แต่แม่แค่ว่านิดหน่อยคือเราน้อยใจมากๆ
เราไม่คุยกับไอญาติเราเป็นหลายเดือน จนถึงตอนนี้เราก็ไม่คุย เพราะญาติเราช่วยงานแม่เราไงแม่เราถึงไม่ค่อยอะไรกับเขา เอาจริงๆนะเราก็ไม่รู้จะทำไงกับชีวิตต่อ เราเหนื่อยกับชีวิตนี้มากๆ เราอาจผิดวกไปมานะค่ะ เรามันมีเรื่องเยอะไปหมดจนเราเรียงเป็นคำพูดไม่หมด ปัญหาต่างๆที่พิมเป็นเรื่องๆไม่ได้เพราะมันเยอะจนเราจำไม่หมด บ่นเยอะแล้วสุดท้ายนี้ ขอคำปรึกษาหน่อยค่ะ พิมไปก็อยากร้องไห้ไป เหนื่อยมากๆ ค่ะ
ขอคำปรึกษาหน่อยค่ะ อึดอัดมาก ปัญหาพ่อแม่และครอบครัว
ครอบครัวของเรามีทั้งหมด 5 คนค่ะ เราเป็นน้องเล็กสุดในบ้าน มีพี่ชาย 2 คนค่ะ บ้านเราเป็นครอบครัวกึ่งๆจีนค่ะ คือปัญหานี่มันเกิดมานานมากแล้ว เกิดมาตั้งแต่เรายังเด็กๆ คือปัญหาของพ่อแม่ค่ะ แม่เราค่อนข้างใหญ่ในบ้านมีอะไร แม่ก็จะเป็นคนคอยตัดสินใจค่ะ ตอนสมัยเราเด็กๆ แม่เราจ้างแม่นมมาเลี้ยงพวกเราพี่น้อง 3 คนค่ะ เพราะแม่ยุ่งอยู่งานไม่ค่อยได้ดูแลเราเท่าไรนัก แม่นมเราเลี้ยงพี่ชายคนโตเรามาตั้งแต่ 3 ขวบ จนตอนนี้พี่เราเรียนมหาลัยแล้ว ท่านเป็นคนดีมากๆ เรารักท่านมากๆ ท่านเป็นเหมือนแม่ของเราอีกคน
เรายอมรับเลยค่ะว่าเรารักแม่นมของเรามากกว่าแม่เรา 555 เพราะแม่เราไม่ค่อยได้เลี้ยงเราเลยความทรงจำในวัยเด็กก็มีแต่อยู่กับแม่นม ท่านเป็นคนที่ใส่ใจเรามากๆ แม้แต่เรื่องเล็กๆน้อยๆก็รู้หมด ทำให้เราทุกๆอย่าง ตอนที่พี่ชายคนกลางเราเด็กๆพี่เราค่อนข้างขี้โรคแม่นมเรานี่แหละที่ดูแล แม่เราก็ดูแลนะแต่ไม่เท่าแม่นมเรา พี่ชายเราไม่เอาใครเลยยกเว้นแต่แม่นม ให้ใครอุ้มก็ไม่ได้ ถ้าคนอื่นอุ้มจะงอแง และร้องไห้
เราสามารถพูดกับท่านได้ทุกเรื่องโดยไม่ต้องอาย ท่านจะคอยให้คำปรึกษากับเราตลอดๆ ผิดกับแม่ของเราที่เวลาเราพูดอะไร แม่เราก็จะคิดอีกแบบเสมอ และไม่ยอมรับความคิดจากคนอื่นด้วย เราไม่ชอบด้านนี้มากๆ แม่เราชอบคิดว่าตัวเองถูกอยู่เสมอๆ จนเราไม่ค่อยได้คุยกับแม่ของเรา คุยทีไรถ้าขัดหูนิดเดียวก็จะชอบแขวะเรา ประชด ว่าเรา แล้วไปพูดกับพ่อเราว่า เราอย่างนู้นอย่างนี้
คือพี่ชายเรา2คนไปเรียนต่างประเทศก็เลยเหลือแค่เราคนเดียว วันๆนึงเราแทบจะไม่ได้คุยกับแม่เราเลย ปัญหาใหญ่สำหรับเราคือ เรื่องแม่นมของเรา ตอนนี้เราก็โตแล้วเข้าใจปัญหา สามารถเข้าใจอะไรได้ไม่เหมือนตอนเด็กๆที่เราไม่ได้ใส่ใจอะไร การที่แม่ของเราชอบคิดว่าตัวเองถูกเสมอนั่นคือปัญหาที่ใหญ่มาก เพระาเรื่องบ้างเรื่องทั้งทีแม่เราผิด แต่แม่ของเราก็ไม่ยอมรับ จะอ้างนู้นนี้มาให้ตัวเองถูกเสมอๆ จนเราเหนื่อยใจมากๆ คนรอบข้างเรามักจะมาบ่นเรื่องแม่ของเราเสมอ
เราต้องรับฟังปัญหาของแม่ตัวเองทุกๆวัน คิดบ้างไหมว่า เราอยากจะรับรู้รึป่าว เราอึดอัดมาก คือที่คนอื่นเล่าๆมา คือแม่เราเป็นคนผิดไง เราก็ทำอะไรไม่ได้ จะแก้ต่างให้ก็ไม่ได้ เราแก้ต่างให้แม่บ่อยจนเราแก้ให้จนไม่ไหวแล้ว เราเหนื่อยใจมากๆ การที่ลูกต้องมารับฟังปัญหาของแม่มันทำให้เราทุกข์ใจมากๆ เรานอนไม่หลับ ปวดหัว ร้องไห้ เราเคยไปพูดกับแม่นะ ว่าแม่ควรใจกว้างกว่านี้ แต่ไม่เราก็ไม่ค่อยจะรับฟัง ปัญหาที่เราอึดอัดมากที่สุดคือ เรื่องของแม่นมเรา แม่นมเรารักแม่ของเรามากๆนะ ท่านดูแลแม่เราเหมือนที่ดูแลเรา รู้ว่าแม่เราชอบอะไรไม่ชอบอะไรยิ่งกว่าเราซะอีก ใส่ใจแม่เราด้วย แต่เราไม่ร็ว่าแม่ของเราเห็นด้านนี้ของแม่นมเราบ้างไหม
บางทีบางเดือนแม่เราก็ไม่ให้เงินเดือนแม่นมเราทำให้แม่นมเราต้องไปยืมเงินคนอื่น แม่นมเราบางทีได้เงินเดือนก็เอาไปแทงหวย ไม่ใช้อะไรหรอกแม่นมเงินไปพอ บางทีข้าวของเครื่องใช้ในบ้าน น้ำปลา ผัก ของบ้างอย่าง แม่นมใช้เงินตัวเองซื้อ ทั้งที เงินเดือนท่านก็น้อยมากๆอยู่แล้ว เรามักให้เงินแม่นมเราตลอดๆแต่เราก็ยังเป็นเด็กที่ยังไม่ได้ทำงาน เราจะเอาเงินจากไหนมาให้ตลอดๆ
เราก็เป็นคนค่อยไปซื้อของให้บ้านนะ แต่บางทีเราก็ไปโรงเรียนไง เวลาทำกับข้าวบางทีขาดผักอะไรแม่นมเราก็จะเป็นคนไปซื้อตลอด แต่นมเราไม่อยากขอเงินแม่เรา บางทีเวลาแม่เราหิวข้าวก็จะกินซะตอนนั้นเลยไม่รอ บางทีเราเบื่อมาก กับข้าวมันจะไปเสร็จภายใน 1-2 นาทีได้ยังไง เราสงสารแม่นมเรานะ เราพยายามช่วยเหลือเท่าที่เราช่วยได้ ที่ทุกวันนี้ท่านอยู่กลับเรา ไม่กลับบ้านนอกไปเพราะท่านบอกท่านแยกจากเราไปไม่ได้ คิดถึงเรา แค่ตอนสมัยเด็กๆท่านเคยกลับบ้านนอกไปครั้งหนึ่ง ท่านบอกท่านคิดถึงเรามากๆ เลยรีบกลับมาหา กลัวไม่มีคนดูแลเรา เราก็เคยคิดนะว่าเราควรให้แม่นมกลับบ้านเขาได้แล้ว แต่เราก็ทำใจไม่ได้ การที่ไม่มีเขาอยู่มันก็เหมือนการที่ไม่มีแม่ที่คอยดูแลเราอยู่ ใครจะมาให้คำปรึกษาเรา ใครจะคอยยอกล้อกับเรา เวลาเราทะเลาะกับแม่ใครจะรับฟังเรา เรามีแค่เขาคนเดียวที่เราเปิดใจให้ แม่นมเคยบอกว่า เหนื่อยกายไม่เท่าเหนื่อยใจ คำพูดนั่นมันใช่จริงๆ เราบางครั้งอยากหนีออกจากบ้านมากๆ ทนกับปัญหาต่างๆไม่ไหว แม่เราชอบว่าร้ายแม่นมเรา ตำหนินู้นนี่ ทั้งทีแม่นมเราทุ่มเททั้งกายใจทำงานเพื่อแม่เรา
แม่นมเคยไปพูดกับแม่เรานะว่าอยากกลับแล้วไม่อยากอยู่แล้วคือแม่นมเราชอบพูดว่าอยากกลับเวลาท่านทนไม่ไหว เสียใจมากๆ ทะเลาะกับแม่เรา แม่เราก็จะคอยแฉไฉและไม่ให้กลับ เรารู้นะว่าแม่เราอยากให้แม่นมเราอยู่ดูแลงานบ้าน เพราะแม่นมเราไว้ใจได้และทำงานกับบ้านเรามานานมาก 20 ปีได้ ที่แม่เราทำแบบนี้กับแม่นมเพราะแม่เรารู้ว่ายังไงแม่นมเราก็จะยังอยู่กับเราเพราะท่านรักเรามาก ท่านเคยบอกว่าถ้าเราไปเรียนที่อื่น ท่านก็จะไปแล้วต่อให้จะให้อะไรแม่นมก็จะไปแล้ว ท่านบอกว่าทนอยู่กับคนบ้านเราไม่ไหวแล้ว ท่านมักจะแอบร้องไห้อยู่เสมอๆ
เราเห็นเราก็ไม่สบายใจ แต่เราก็ทำอะไรไม่ได้เราทุกข์ใจมากๆ เราอยากให้แม่เราใจกว้างกว่านี้ เวลาเราไปวัดเรามักจะขอพร ให้แม่เราเป็นคนที่เข้าอกเข้าใจคนอื่นมากขึ้น ใจกว้าง เราขอแบบนี้ตลอดๆ เราเข้าใจว่าแม่เรายุ่งกับงาน บางทีเราก็แอบน้อยใจนะที่แม่ไม่ค่อยมีเวลาให้เรา เวลาเพื่อนเราเล่าเรื่องคนในครอบครัวว่าไปทำนู้นนี่ด้วยกัน ให้ปรึกษากัน เราอดคิดไม่ได้นะว่าทำไมพ่อแม่เราไม่เป็นอย่างนั้นบ้าง
น้าเราเคยบอกว่า อย่าเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับคนที่มีมากกว่าจงเปรียบเทียบกับคนที่ด้อยกว่า เรายังมีพ่อแม่ มีบ้าน มีรถ มีข้าวให้กิน แต่มันอดไม่ได้จริงๆที่จะคิดน้อยเนื้อต่ำใจ เราก็อยากมีพ่อแม่ที่คอยรับฟังปัญหาต่างๆของเราได้ รับฟังปัญหาของเรา ให้กำลังใจเรา มีแต่แม่นมเราก็คอยให้คำปรึกษา เพราะอย่างนี้เราถึงขาดท่านไม่ได้ ถ้าไม่มีท่านอยู่ก็เหมือนเราไม่มีใครอีกแล้ว
ทุกวันนี้ที่เราเถียงแม่ทุกวันนี้เรารู้สึกผิดมากๆ เราเหมือนลูกอกตัญญู ที่ไม่เชื่อฟังพ่อแม่ แต่เรื่องบ้างเรื่องมันก็เกินไปจริงๆ คนงานบ้านเราก็ออกไปเพราะทนนิสัยแม่เราไม่ได้ พี่ก็เคยไปเล่าเรื่องนี้ให้พี่ฟังและให้พี่ช่วยพูดกับแม่ในเรื่องนิสัยของแม่แล้ว แต่พี่ก็บอกว่าทนๆไปเถอะ เขาเป็นอย่างนี้อยู่แล้ว คือ พี่เราไม่ได้เป็นคนที่คอยรับฟังปัญหาต่างๆอากคนอื่นเหมือนเราไง ไม่ได้ทนทุกข์เหมือนเราไง คือเราเป็นคนคิดมากนะ เราไม่ชอบความไม่ยุติธรรมของโลกใบนี้เลย คนดีๆทำไมถึงไม่เห็นค่า แม่เรามักจะชอบดูคนที่ผลงานไม่ดูที่จิตใจเท่าไรเลย
น้าสะใภ้เราเป็นครู เราก็ชอบว่าร้ายเขาว่าเป็นแค่ครูทำอะไรก็ไม่ได้ สอนแค่เด็กประถม ทำผิดนิดหน่อยแม่เราก็ว่าโน่นนี่ แม่เราไม่ได้โว้ยวายนะ แต่จะว่าเป็นเหนบแนมอะ แต่ละคำพูดเจ็บมากๆ เราเคยทะเลาะกับญาติเราที่ว่าช่วยงานแม่เรา ญาิเราอารมณ์ร้อนและไม่มีเหตุผล วันนั้นเราจำได้เลย ว่าพ่อแม่เราไปซื้อของ แล้วเรากินข้าวกับญาติและน้องชายแม่ ญาติเราไปด่าคนงานไงทั้งทีไม่มีเหตุผล และตะโกนด่าดังมากๆ โว้ยวาย ใช่ถ้อยคำรุนแรง จนเราทนไม่ไหวสวนกลับ เราด่าไปเลยว่าเป็นผู้ใหญ่อะไรไม่มีเหตผลบลาๆ คนอื่นเขายังไม่ได้ทำอะไรก็ไปว่าเขาเอาๆ แล้วจากนั่นมันเลยด่าเราว่าไม่มีมารยาท พูดเถียงต่อคำผู้ใหญ่ ด่าเรายกใหญ่ เรานี่มองขวางเลย
ตอนนั้นเราโมโหมาก มันโทรไปบอกแม่เราให้แม่เรากลับมามาเคลียเรื่องนี้ แม่เราก็กลับมาต่อว่าญาติเรานิดหน่อยและแยกยากกลับกันไป และแม่เราบอกเราว่าถ้าเราไม่ผิดก็เฉยๆไว้ คือไอญาติเราเนี่ยมันด่าเราแรงมากๆ และจะตบเราด้วยมันบอกต่อไปจะกูไม่นับญาติ เราก็บอกไปเออก็ดี คิดว่า ตูอยากจะมาญาติทำตัวอย่างนี้หรอ แต่แม่แค่ว่านิดหน่อยคือเราน้อยใจมากๆ
เราไม่คุยกับไอญาติเราเป็นหลายเดือน จนถึงตอนนี้เราก็ไม่คุย เพราะญาติเราช่วยงานแม่เราไงแม่เราถึงไม่ค่อยอะไรกับเขา เอาจริงๆนะเราก็ไม่รู้จะทำไงกับชีวิตต่อ เราเหนื่อยกับชีวิตนี้มากๆ เราอาจผิดวกไปมานะค่ะ เรามันมีเรื่องเยอะไปหมดจนเราเรียงเป็นคำพูดไม่หมด ปัญหาต่างๆที่พิมเป็นเรื่องๆไม่ได้เพราะมันเยอะจนเราจำไม่หมด บ่นเยอะแล้วสุดท้ายนี้ ขอคำปรึกษาหน่อยค่ะ พิมไปก็อยากร้องไห้ไป เหนื่อยมากๆ ค่ะ