สวัสดีค่าาา ขอเข้าเรื่องเลยนะคะ จขกท.ขอแทนตัวเองว่าเรานะ ย้อนกลับไปเดือนนี้เมื่อปีที่แล้ว คือเรามีเพื่อนอยู่คนนึงค่ะ เรียนคนละมหาวิทยาลัยกัน เรากับเขาคุยทางไลน์กันทุกวัน มีคอลคุยกันบ้าง มีนัดไปเที่ยวกันบ้างแต่ไม่บ่อย เรามีอะไรที่คล้ายกัน ชอบอะไรเหมือนๆกัน ซึ่งทำให้คุยกันถูกคอ มันทำให้เรารู้สึกดีกับเขา จนวันนึงเราก็รวบรวมความกล้าบอกความรู้สึกของเรากับเขา แต่เขาบอกกับเราว่า เขาไม่ได้คิดกับเราเกินเพื่อน ขอโทษที่บางครั้งมันทำให้คิดแล้วก็ขอบคุณความรู้สึกดีที่มีให้ ซึ่งมันทำให้เรารู้สึกเฟล เลยเฟดตัวออกมา แล้ววันนึงวันที่เราคิดว่าเราไม่ได้ชอบเขาแล้ว ก็เลยทักเขาไป ทำให้เราได้กลับมาคุยกัน แต่น้อยกว่าครั้งแรก เพราะเรารักษาระยะห่างมากขึ้นค่ะ บางครั้งเขาก็เป็นฝ่ายทักมาก่อน เวลาเราสงสัยเกี่ยวกับเรื่องที่เรียน เราก็จะทักไปถามเขา ซึ่งเราเห็นได้ว่าเขาช่วยเราเต็มที่ ถึงแม้ตอนนั้นเขาไม่ว่างอยู่ แล้ววันนึงเราก็มีคนเข้ามา เราแทบไม่ได้คุยกับเขาเลย ห่างกันไปเลยก็ว่าได้ แต่ไม่นานเราก็อกหักค่ะ โดนทิ้ง ซึ่งเราเศร้ามาก เราก็ได้โทรไประบายกับเขา เล่าเรื่องให้เขาฟัง เขาน่าจะสงสารกลัวเราอยู่คนเดียวแล้วจะคิดมาก เลยชวนเราไปเที่ยวเดินห้างทั่วไป ครั้งนี้เขาก็เทคแคร์เราดีเหมือนเดิม จนเราก็รู้สึกดีกับเขาอีกครั้ง (ตกหลุมรักคนเดิมซ้ำๆมันเป็นแบบนี้นี่เอง) แล้วเราก็ได้กลับมาคุยกันทุกวัน อีกครั้ง เราเคยถามเขาเหมือนกันว่าทำไมถึงไม่มีแฟน เขาบอกว่ากลัวทำได้ไม่ดีพอ บวกกับไม่ค่อยได้เจอใคร (อยากจะบอกว่าแกทำดีกว่าแฟนจริงๆเสียอีก) ล่าสุดไม่กี่วันมานี้เราไปทำธุระแถวมหาวิทยาลัยเขา เลยชวนเขาไปกินข้าว ซึ่งตอนนั้นเขาก็บอกว่าเหมือนจะไม่ว่าง ยังทำแลปไม่เสร็จ แต่สุดท้ายก็เคลียร์งานแล้วมารับเราไปกินข้าว ไปกินขนม ซึ่งเราบอกกับเขาว่า ขอไปกินหลายๆร้าน เพราะคงไม่ได้มาบ่อยๆ แต่เขาบอกกับเราว่าถ้าจะมาอีกก็ขึ้นรถสายนี้นะ เราก็งงเพราะปกติเราจะเป็นฝ่ายชวนไปเที่ยวก่อน แล้วเขาก็ไปส่งเราขึ้นรถเมย์ ตอนนี้เรากลับมาชอบเขาอีกแล้ว แต่ไม่ได้คาดหวังเหมือนครั้งก่อน กลัวจะเสียเพื่อนไปจริงๆ ถ้าวันนึงเขามีแฟนเราก็ยินดีกับเขา แต่ก็คงแอบเสียใจเหมือนกัน เราจะทำยังไงกับความรู้สึกนี้ดี ไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเอง เขาอาจจะเป็นคนแบบนี้อยู่แล้ว แต่เราก็หวังอยู่ลึกๆว่าวันนึงเขาจะมองมาทางเราบ้าง