เมื่อปีที่แล้วผมเพิ่งเสียพี่สาวไปอย่างไม่มีวันกลับ ทั้งที่ดูปกติทุกอย่างแท้ๆ จนกระทั่งมาตรวจพบว่าเป็นโรคทางพันธุกรรม ซึ่งผมที่เป็นน้องอาจจะเป็นด้วย โดยตามปกติโรคนี้จะไม่แสดงอาการใดๆ ตราบเท่าที่เรายังดูแลสุขภาพร่างกายให้สมบรูณ์ จึงยากที่จะตรวจพบ
ตอนที่รู้เรื่องผมจิตตกมาก ผมมีพี่สาวแค่คนเดียว พอต้องมาเสียไปกะทันหันไปแบบนี้มันเกินกว่าจะรับได้จริงๆ 
ผมกังวลในเรื่องนี้มากจนไปถึงขั้นขอเลิกกับคู่หมั้นของผมด้วยสาเหตุผมไม่ต้องให้เธอมาลำบากด้วย ผมเห็นสภาพของพี่ต้องนอนติดเตียง หายใจเองยังแทบไม่ได้บอกตรงๆมันทรมานใจมาก ต้องคอยดูแลตลอดไม่ได้หลัยไม้ได้นอน ตั้งแต่กลับมาพักฟื้นที่บ้านพ่อแม่และผมไม่เคยหลับสนิทได้เลย จนบัดนี้บางคร้งแล้วหลับฝันเห็นพี่ แต่พอต้องตื่นพบความจริงว่าพี่ไม่อยู่อีกแล้ว ผมก็ร้องไห้ทุกครั้งไป การเสียคนในครอบครัวที่อยู่มาด้วยตลอดมันเจ็บปวดมากจริงๆ
"ขอโทษ แต่พี่ทนไม่ได้แน่ถ้าให้เธอต้องมาเห็นและคอยดูแลพี่ในสภาพนั้น"
ผมบอกกับเธอตรงๆ ทั้งๆที่ผมเคยคิดว่าไอ้ผู้ชายที่เคยบอกเลิกผู้หญิงด้วยคำว่าเธอดีเกินมันพวกห่วยแตก แต่ตอนนี้ผมกลับตกอยู่ในสภาพแบบเดียวกัน ผมรักเธอมากชนิดยอมแลกได้ทุกอย่าง แต่ไม่ยอมให้เธอลำบากเพราะผมแน่
"แต่พี่เองก็ยังไม่เป็นนี่"
"แต่มันมีอะไรรับประกันได้พี่จะไม่เป็นจริงๆอาจจะอีกสามสี่ปี สิบปี หรือทั้งๆชีวิต พี่ก็ไม่รู้" ผมระบายออกมาทั้งหมด 
"แต่พี่ไม่อยากให้เธอต้องมาเสียโอกาสที่เจอคนที่ดีกว่าคนสามวันดีสี่วันไข้อย่างพี่"
จบคำแฟนผมก็ร้องไห้ออกมา ทั้งที่ปกติเธอเป็นเข้มแข็งยิ่งกว่าผมเสียด้วยซ้ำ
ตอนนี้ผมเกลียดตัวเองมากจนอยากจะชกหน้าตัวเองหรือหัวโขกกำแพงตายให้รู้แล้วรอดที่ทำให้คนที่รักต้องเจ็บปวดขนาดนี้
"และที่สำคัญพี่คงอาจไม่มีลูกกับเธอเพราะพี่เคยเห็นความเศร้าของพ่อแม่ที่ต้องเสียลูกไปก่อนตัวเองแล้ว แค่กับพี่สาวพี่ก็เจ็บมากเกินทน ถ้าเกิดพี่มีลูกแล้วต้องมากเจอเหตุการณ์พีคงขาดใจตายแน่ พี่รู้ดีว่าทุกคนเกิดมาก็ต้องตาย แต่ใจพี่มันไม่เข้มแข็งมากจะรับสูญเสียก่อนวัยอันควรได้"
มาต่อตอนเย็น