เหนื่อยใจมากคะ ไม่มีจิตใจจะทำอะไรเลย งานที่ไปสมัครไว้ก็ดูท่าแล้วไม่เวิร์ค​เรียกไปทำบ้างไม่เรียกบ้าง เงินก็ไม่ค่อยมี นี่ก็พึ่งออกจากเรียนมา เสียใจคะแต่ไม่ได้อยากไห้มันเป็นแบบนี้ เสียใจที่ตัวเองทำได้ไม่เท่าคนอื่นเขา เสียใจที่ทำไห้พ่อแม่ผิดหวัง เรื่องทั้งหมดก่อนจะกลายมาเป็นแบบนี้รู้ตัวว่าทำไม่ดีที่ไม่ห่วงอนาคต​ตัวเอง ผิดเองที่แคร์​คนอื่นมากไป แล้วตัวเองก็ใจไม่แข็ง​พอที่จะไปเจอคนเหล่านั้น เพราะแต่ก่อนคนเหล่านั้นคือแหล่งกำลังใจที่สำคัญที่คอยช่วยเหลือคอยรับฟังเรามาตลอดที่มีปัญหา ไม่ว่าเรื่องไหนแล้วอยู่​ๆเรามาทะเลาะกันกับเรื่องที่ไม่น่าจะทำไห้ความสัมพันธ์​เราแย่ลงขนาดนี้ ปัญหา​มันเกิดจากการไม่หันหน้าเข้ามาคุยกัน เสียใจมากคะ ทำใจไม่ได้มันถึงส่งผลไห้ตัวเองตกต่ำในทุกวันนี้

 ระหว่างนี้คือรอเปิดเทอมใหม่ รอเรียนใหม่ เสียดายมากคะ เรียนจนมาถึงปีสามเทอมสองแล้วแล้วมาออกเพราะความแคร์​คนอื่นมากเกินไป