คือจะขออธิบายหน่อยนะคะ คือแอบคิดอยู่ว่าพ่อเฟงหมื่อนไม่ค่อยรักเราเลยอ่ะค่ะ คือเราโตมาในครอบครัวที่พ่อแม่ทะเลาะกันตลอดไม่ดูแลไม่สนใจเราเลย แม่เราเองไม่เคยดูแลเราเลยขนาดตอนท้องเรายังไม่เคยกินของที่มีประโยชน์เกิดมาเราก็ไม่ได้ดื่มนมแม่เราไม่แข็งแรงตั้งแต่เกิดค่ะเพราะตอนท้องเราแม่กินแต่ชนม หรือของที่ชอบเท่านั้นเรียกว่าไม่สนใจเราเท่าไร เกิดมาปล่อยให้ปู่กับย่าเราเลี้ยงค่ะ สุดท้ายพ่อกับแม่แยกทางกันแล้วเราก็มีแม่เลี้ยง ถึงพ่อแม่เราจะเลิกกันแต่เรายังมีปู่ย่าค่ะ แต่ปู่กับย่าเราก็ไม่ค่อยจะรักเราเท่าไรเพราะเขาไม่ชอบแม่ของเรา เลยเลี้ยงแบบไม่เต็มใจแต่พ่อก็จะส่งเงินค่าเลี้ยงดูเราให้ตลอด เรามีแม่เลี้ยงอีกคนเขาค่อนข้างดีค่ะหาเงินเก่งแต่เขาดูไม่ค่อยชอบเราโดนแม่เลี้ยงด่าเราตลอดทั้งๆที่เราไม่ได้ทำอะไรผิด บางทีเราแค่สอนน้องที่น้องทำผิดแม่เลี้ยงก็ด่าเรา หาว่าเราไปเรื่องของครอบครัวเขาทั้งๆที่เราหวังดี เราไม่เคยใช้คำหยาบกับน้องสาวเลยพูดด้วยดีๆตลอดแต่เรากลับโดนด่าอยู่ฝ่ายเดียว มีเรื่องเยอะจนเราเริ่มกลายเป็นเด็กมีปัญหาเชิงๆใจแตกเราเริ่มไม่สนใจครอบครัวแล้วสนใจแต่เล่นไปวันๆ นอกจากพ่อเราจะมีแม่เลี้ยงแล้วก็ยังมีพวกโสเภณีซุกซ่อนอีกค่ะ คืออ้างว่าไม่มีเงินส่งเป็นค่าเลี้ยงดูเราแต่เอาไปเลี้ยงโสเภณีได้เป็นแสนๆ จนเราเริ่มสงสัยว่าพ่อรักเรามั้ย ครอบครัวรักเรามั้ยเราไม่ได้โดนทำร้ายหรืออะไรถึงตอนเด็กๆเราจะโดนปู่ กับย่าทำร้ายอยู่บ่อยๆเพราแค่ว่าเราเป็นลูกของแม่ แม่เราโดนปู่กับย่าเกลียดอยู่แล้วเพราะแม่ไม่ใช่คนขยันไม่ทำอะไรเอาแต่กินไปวันๆพอเราเริ่มโตเริ่มรู้เรื่อง เขาก็ไม่ค่อยยุ่งกับเราแล้ว ปล่อยเราเราจะกลับบ้านดึกหรืออะไรไม่เคยมีใครสนใจค่ะ เคยป่วยหนัก เป็นแผลเละแต่ไม่มีใครสนใจเราก็คงเป็นเด็กคนหนึ่งที่ไม่รู้ว่าแปลกมั้ย ตอนอายุ4-5ขวบ เคยเป็นแผลที่นิ้วโป้งเท้าจนเดินไม่ได้แต่เราไม่ร้องไห้รู้ว่ามันเจ็บ แต่ถึงเราร้องไปก็ไม่ช่วยอะไร เราเห็นเด็กคนอื่นๆที่รุ่นเดียวกันเจ็บนิดๆหน่อยก็ร้อง แต่เราไม่เคยร้องไห้เลยไม่ว่าจะเป็นอะไรตั้งแต่เล็กค่ะเราก็เสียใจหรือมีความรู้สึก แต่มันไม่เคยแสดงออกมาเราไม่เคยร้องไห้เลย ไม่เคยแสดงการโกรธเลย แล้วเราก็ไม่เคยยิ้มหรือหัวเราะตั้งแต่เด็กค่ะ จะมีแต่เวลาอยู่กับแฟนหรือเพื่อนเราก็จะเหมื่อนคนปกติ แต่ตอนอยู่ที่บ้านเราไม่ได้คุยอะไรกับใครเลย ง่วงก็นอนหิวก็ทำข้าวกินเจ็บป่วยหรืออะไรก็ไปรพ.เอง เราทำทุกๆอย่างเองไม่ค่อยมีใครใส่ใจกับเรา ตอนนี้เราก็ยังเป็นเด็กที่ยังเลี้ยงตัวเองไม่ได้เราก็คงจะพูดว่าอะไรเขาไม่ได้เพราะเขาเป็นคนหาเลี้ยงเรา แต่เราก็คงเป็นเด็กคนหนึ่งที่ต้องการครอบครัวที่อบอุ่น ต้องการความรักความใส่ใจเหมื่อนเด็กคนอื่นๆเหมื่อนกันค่ะ แต่ก็มักจะมีคนพูดเหมื่อนอิจฉาที่เราโดนปล่อยไม่โดนว่าแม้แต่จะกลับบ้านดึกจะเหลวไหลเท่าไรก็ได้ว่าดูมีอิสระ เราไม่รู้ว่าจะดีใจดีมั้ยเพราะไม่มีใครสนใจเราเลยเราแค่ไม่เข้าใจว่าพวกเขารักเรามั้ย เราเหมื่อนเด็กขาดความรักตั้งแต่เด็กเรารู้ตัวดีว่าเราเคยเป็นโรคซึมเศร้า แต่เราไม่ได้เป็นรุนแรงเหมื่อนคนอื่นๆเราไม่ได้ทำร้ายตัวเองสาหัส แต่เมื่อก่อนเราแค่รู้สึกทรมาณตลอดเราเป็นเด็กที่เหมื่อนไม่มีอารมณ์บางทีเราก็ร้องไห้ออกมาเองทั้งๆที่ไม่มีใครทำอะไรเรา นั่งอยู่เฉยๆก็ร้อง ทุกครั้งที่ถึงตอนกลางคืนเรากลัวมากเพราะเมื่อก่อนเราไม่สามารถนอนได้เลยเราร้องไห้ตลอด เราทรมาณไปหมดทั้งหัวใจร้องไห้จนปวดหัวตาบวมสุดท้ายก็เหนื่อยจนหลับไป แล้วต้องตื่นมากับการที่ปวดหัวไม่มีแรง เบื่อทุกอย่าง เบื่ออาหาร แต่ตอนนี้เราก็ดีขึ้นแล้วค่ะเราก็ยังมีเพื่อนมีคนที่รักเราอยู่เยอะแยะ เราเองก็ไม่ได้เสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นเกี่ยวกับครอบครัวของเรามากแล้ว