เครียดมากเลยตอนนี้ เรียนจบม.6ก็ไปต่อมก.เรียนได้ ปีเดียว แม่ไม่มีเงินส่ง เลยออกมาเรียนราม แล้วก็ไปอบรมบัตรไกด์ แม่บอกว่ายอมสมัครให้ 20000 เพราะไกด์มันได้เงินดี แล้วก็มีโอกาสได้ทำทัวร์กับบริษัทจีน งานเยอะ ได้เงินดีเหมือนแม่พูด ส่วนเรื่องเรียนรามไม่เข้าเรียนไปสอบบ้างไม่ไปบ้าง ดูแววน่าจะหลายปีจบ เพราะไกด์เป็นฟรีแลนซ์ รับงานไม่เป็นเวลา ใจจริงอยากเรียนสูงๆ ไปจนถึงDoctor แต่ด้วยความไม่มีเงินก็ค่อยๆตะเกียกตะกายขึ้นไป
แต่ชีวิตก็พลิกผัน ยายไม่สบาย ไม่มีคนดูแล ส่วนแม่ก็ต้องทำงานหาเลี้ยงน้องอีก2คน ฐานะไม่ได้ลำบากแต่ไม่มีเงินเก็บเงินก้อนเลยได้กลับมาดูแลยายที่ต่างจังหวัด ด้วยความที่ลุงกับป้าฐานะดี มีโรงงานเป็นของตัวเอง เลยส่งให้ยายเดือนละหมื่น เอาไว้ซื้อกับข้าว ซื้อแพมเพิส (ยายนอนติดเตียง) ที่เหลือก็ได้ใช้กับยายบ้าง แม่ก็บอกจะให้เดือนละ5000 แต่แม่ก็จะทยอยให้ อยากได้อะไรก็ให้ขอ แต่ก็อายุ 22แล้ว รู้ว่าแม่ลำบากไม่ขอเงินแม่ใช้ อยากทำงานด้วยตัวเอง แต่มาอยู่แบบนี้มันก็เครียด
และเริ่มเครียดไปใหญ่เมื่อลุงกับป้าอยากเอายายไปอยู่บ้านด้วย เราซึ่งไม่สนิทกับลุงป้าเลยตั้งแต่เด็ก ไม่ได้มีความผูกพันธ์ จะให้ไปอยู่บ้านเค้าเพื่อดูแลยายก็จะอึดอัด ลุงบอกจะจ้างแม่บ้านมาดูแล แต่เรื่องดูดเสมหะ ทำแผลที่คอก็ให้เราช่วยสอนแม่บ้านไปก่อนจนกว่าจะทำเป็น แต่ยายดันไม่เอาใคร ไม่ให้ใครเปลี่ยนแพมเพิส เราไม่อยู่ก็ให้คนโทรตาม ถามหาแต่เรา เข้าใจความรู้สึกยายนะ เลี้ยงเรามาตั้งแต่เด็ก เลยต้องอยู่ดูแลยายต่อไป แต่ในเมื่อยายมาอยู่บ้านลุงกับป้าแล้ว เขาก็ไม่ต้องส่งเงินแล้ว เราเลยไม่ได้รับเงินจากตรงนี้ แต่แม่ก็ยังให้ใช้อยู่ ไว้ซื้อของที่จำเป็น ลุงกับป้าก็ให้บ้าง นานๆที แต่มันก็ไม่สบายใจอยู่ดี ไม่อยากให้รู้สึกว่าต้องจ้างเรามาดูยาย ยายทั้งคน ที่ยายเลี้ยงยังเลี้ยงได้
นอกจากดูแลยายหลังตอนเช้า กลางวัน เย็น เราก็ว่างนอนดูซีรีส์ กินนอน ไม่ได้ออกกำลังกาย เลยอ้วนขึ้นมาก บวกกับโยโย่ มันขึ้นมาเยอะมาก ก็ยิ่งเครียด ไม่มีแรงบันดาลใจในการออก เพราะนน.ตัวเยอะ ทำไรก็ลำบาก เจ็บตัวไปหมด ล่าสุดล้มก็เดินไม่ได้ เราดูไม่มีอนาคต เราดูว่างเปล่า ชีวิตแต่ละวันไม่มีอะไร อยากตายไปซะให้พ้นๆ แต่ก็สงสารยาย บางทีเราเหนื่อยเราก็ไปหงุดหงิดใส่ยาย มันไม่ดีเลย นอนร้องไห้ทุกคืนทำไมชีวิตต้องเป็นแบบนี้ ทะเลาะกับแม่บ่อยมาก แม่ก็บอก ยายคงอยู่กับเราอีกไม่นานหรอก อยากให้เราตอบแทนบุญคุณ แม่ก็มีมาเปลี่ยนเราบ้างเสาร์อาทิตย์ให้เราไปเที่ยวบ้าง แต่เงินก็ยิ่งไม่ค่อยอำนวย
มันไม่ได้หนักหนาสาหัสหรอก การได้ดูแลคนที่เรารักมันก็ดีกว่าจะจ้างคนอื่นมาดู ขนาดเรายังมีโมโห คนอื่นที่เค้าไม่ใช่ลูกหลานก็คงไม่เหลือ แต่มันไม่มีเป้าหมายในชีวิต ไม่มีความสุข อยู่บ้านนี้ก็เกร็ง ไม่มีความเป็นส่วนตัว ทุกคืนไม่เคยได้นอนเต็มอิ่ม เพราะยายจะเรียกเปลี่ยนแพมเพิสบ้าง หายใจไม่ออกบ้าง ก็นั่นแหละ แค่อยากระบาย รู้ว่าไม่มีใครช่วยได้ แต่ช่วยเข้าใจเราก็ยังดี ...
ความสบายใจ คือความสุขที่อยากมีมากๆในตอนนี้
แต่ชีวิตก็พลิกผัน ยายไม่สบาย ไม่มีคนดูแล ส่วนแม่ก็ต้องทำงานหาเลี้ยงน้องอีก2คน ฐานะไม่ได้ลำบากแต่ไม่มีเงินเก็บเงินก้อนเลยได้กลับมาดูแลยายที่ต่างจังหวัด ด้วยความที่ลุงกับป้าฐานะดี มีโรงงานเป็นของตัวเอง เลยส่งให้ยายเดือนละหมื่น เอาไว้ซื้อกับข้าว ซื้อแพมเพิส (ยายนอนติดเตียง) ที่เหลือก็ได้ใช้กับยายบ้าง แม่ก็บอกจะให้เดือนละ5000 แต่แม่ก็จะทยอยให้ อยากได้อะไรก็ให้ขอ แต่ก็อายุ 22แล้ว รู้ว่าแม่ลำบากไม่ขอเงินแม่ใช้ อยากทำงานด้วยตัวเอง แต่มาอยู่แบบนี้มันก็เครียด
และเริ่มเครียดไปใหญ่เมื่อลุงกับป้าอยากเอายายไปอยู่บ้านด้วย เราซึ่งไม่สนิทกับลุงป้าเลยตั้งแต่เด็ก ไม่ได้มีความผูกพันธ์ จะให้ไปอยู่บ้านเค้าเพื่อดูแลยายก็จะอึดอัด ลุงบอกจะจ้างแม่บ้านมาดูแล แต่เรื่องดูดเสมหะ ทำแผลที่คอก็ให้เราช่วยสอนแม่บ้านไปก่อนจนกว่าจะทำเป็น แต่ยายดันไม่เอาใคร ไม่ให้ใครเปลี่ยนแพมเพิส เราไม่อยู่ก็ให้คนโทรตาม ถามหาแต่เรา เข้าใจความรู้สึกยายนะ เลี้ยงเรามาตั้งแต่เด็ก เลยต้องอยู่ดูแลยายต่อไป แต่ในเมื่อยายมาอยู่บ้านลุงกับป้าแล้ว เขาก็ไม่ต้องส่งเงินแล้ว เราเลยไม่ได้รับเงินจากตรงนี้ แต่แม่ก็ยังให้ใช้อยู่ ไว้ซื้อของที่จำเป็น ลุงกับป้าก็ให้บ้าง นานๆที แต่มันก็ไม่สบายใจอยู่ดี ไม่อยากให้รู้สึกว่าต้องจ้างเรามาดูยาย ยายทั้งคน ที่ยายเลี้ยงยังเลี้ยงได้
นอกจากดูแลยายหลังตอนเช้า กลางวัน เย็น เราก็ว่างนอนดูซีรีส์ กินนอน ไม่ได้ออกกำลังกาย เลยอ้วนขึ้นมาก บวกกับโยโย่ มันขึ้นมาเยอะมาก ก็ยิ่งเครียด ไม่มีแรงบันดาลใจในการออก เพราะนน.ตัวเยอะ ทำไรก็ลำบาก เจ็บตัวไปหมด ล่าสุดล้มก็เดินไม่ได้ เราดูไม่มีอนาคต เราดูว่างเปล่า ชีวิตแต่ละวันไม่มีอะไร อยากตายไปซะให้พ้นๆ แต่ก็สงสารยาย บางทีเราเหนื่อยเราก็ไปหงุดหงิดใส่ยาย มันไม่ดีเลย นอนร้องไห้ทุกคืนทำไมชีวิตต้องเป็นแบบนี้ ทะเลาะกับแม่บ่อยมาก แม่ก็บอก ยายคงอยู่กับเราอีกไม่นานหรอก อยากให้เราตอบแทนบุญคุณ แม่ก็มีมาเปลี่ยนเราบ้างเสาร์อาทิตย์ให้เราไปเที่ยวบ้าง แต่เงินก็ยิ่งไม่ค่อยอำนวย
มันไม่ได้หนักหนาสาหัสหรอก การได้ดูแลคนที่เรารักมันก็ดีกว่าจะจ้างคนอื่นมาดู ขนาดเรายังมีโมโห คนอื่นที่เค้าไม่ใช่ลูกหลานก็คงไม่เหลือ แต่มันไม่มีเป้าหมายในชีวิต ไม่มีความสุข อยู่บ้านนี้ก็เกร็ง ไม่มีความเป็นส่วนตัว ทุกคืนไม่เคยได้นอนเต็มอิ่ม เพราะยายจะเรียกเปลี่ยนแพมเพิสบ้าง หายใจไม่ออกบ้าง ก็นั่นแหละ แค่อยากระบาย รู้ว่าไม่มีใครช่วยได้ แต่ช่วยเข้าใจเราก็ยังดี ...