สวัสดีค่ะนี่เป็นกระทู้เเรกของเราหากมีข้อผิดพลาดต้องขออภัยด้วยนะคะ...
เริ่มเรื่องเลยนะคะ คือเรา อายุ 15 ค่ะ เป็นนักเรียน ม.ต้น ต่างจังหวัดแถบภาคใต้ค่ะ (ขอไม่ระบุนะคะว่าจังหวัดไหน) คือเรื่องมันเกิดอยู่ว่า เมื่อต้นเดือน ก.พ 62 ที่ผ่านมาค่ะ เราได้ไปเข้าค่ายที่ค่ายแห่งนึงค่ะ ค่ายนี้ก็สบายนะคะ ไม่ต้องทำไรมาก กิน ฝึก พักประมาณนี้ค่ะ เเต่เรื่องที่เราจะมาเล่าให้ฟังก็คือ ตลอดเวลาที่เราอยู่ค่ายนี้ค่ะ จะมีครูฝึกคนนึง เราให้นามสมมุติว่า ครูA นะคะ จะมีเด็กๆชอบเยอะค่ะ เพราะเเกอายุน้อยสุด แล้วก็ไม่ได้ขี้เหร่อะไร เรื่องมันเริ่มจากคืนเเรกค่ะ จะเป็นฐานผจญภัยในเวลากลางคืน ก็จะให้จับกลุ่มนี่ละค่ะ เดินทำกิจกรรมตามฐานต่างๆในป่าไปเรื่อยๆ จนไปถึงฐานครูA ค่ะ เป็นฐาน ที่เขาเรียกว่าสกีบกค่ะ ต้องสอดเท้าไปในสายยาง ที่ด้านล่างเป็นไม้ยาวๆ ให้เดินซ้ายขวาซ้ายไป พวกเราก็เล่นค่ะ เดินซ้ายขวาซ้ายไปมา ล้มลุกคลุกคลานบ้าง จนมีตอนนึงเราล้มลงไป ครูA เขาก็ยื่นมาให้จับค่ะ เป็นครั้งเเรกที่โดนตัวเขา เเต่ก็ยังเฉยๆนะคะไม่รู้สึกอะไร พอเล่นเสร็จเขาก็ให้นั่งพักค่ะ เเล้วก็ถามว่าพวกเราไปฐานไหนมาบ้างสนุกมั้ย อะไรทำนองนี้ค่ะ เเล้วก็ถามว่าใครเล่นกีฬาฟุตซอลบ้าง ซึ่งเราเล่นค่ะ เราก็เลยยกมือ พอยกมือ ครูA ก็ส่องไฟฉายมาที่หน้าเราค่ะ เเล้วก็ถามเราว่าเล่นจริงหรอ เเล้วชื่ออะไรละเรา เราก็ตอบไปค่ะ ก็เป็น ครั้งเเรกที่เราได้คุยกับครูเขาค่ะ หลังจากนั้นก็เปลี่ยนฐานค่ะไม่มีอะไร (ขอข้ามไปวันที่2เลยนะคะ) วันที่ 2 ค่ายนี้จะจัดกิจกรรมไต่หน้าผาค่ะ เราเป็นผญ.ที่ลุยๆค่ะ ทำตัวเหมือนผช.เลยอยากทำกิจกรรมไปซะทุกอย่าง เเต่กิจกรรมนี้ดันไม่มีคนเล่นกับเราค่ะ เพราะหน้าผามันสูง เเละ พูดตรงๆนะคะ อุปกรณ์ที่ใช้เวลาปีนผาพอใส่เเล้ว มันจะ ออกมาเเปลกๆค่ะ เลยทำให้ผญ.ในกลุ่มเราไม่มีใครเล่นสักคน เราก็เลยไม่เสนอตัวออกไปเล่นค่ะ เพราะไม่มีพื่อน พอเขาเริ่มกิจกรรมเราก็นั่งมองเพื่อนๆน้องๆ ปีนผากันค่ะ จนสักพักนึง ครูฝึกคนนี้ก็เดินมาค่ะ และก็มาเรียกให้เราไปเล่น เราก็ใจนึงก็อยากเล่นอยู่เเล้วค่ะ ใจนึงก็เขินเพราะอะไรก็ไม่รู้ค่ะเเต่ก็ตัดสินใจเดินออกไปเล่น พอไปถึงค่ะ เขาก็จะให้เรานั่งรอคิว แต่ในระหว่างที่นั่งรอคิว ครูฝึกคนนี้ก็หันมาให้กำลังใจเราตลอดค่ะ บอกว่า สู้ๆนะคะ เราก็เขิลสิค่ะ เขาเป็นคนจับเชือกด้วย เขาบอกเราว่าให้ลงเชือกพี่นะคะ เเต่เราสังหรณ์ใจเเล้วค่ะ ว่าต้องโดนแกล้งเเน่ๆ เลยไปลงเชือกของครูฝึกอีกคนนึง เราก็เล่นค่ะ (พอลงมาเพื่อนเราก็พูดเลยค่ะ ว่าครูฝึกคนนี้ดูเหมือนจะชอบเรานะ ชอบมายุ่งกับเรา ตอนที่เราไต่หน้าผาก็มายืนมองเราตลอด) นี่ละค่ะ เหตุการณ์ที่ทำให้เรารู้สึกหวั่นไหว ว่าเขาจะชอบเราจริงๆ เเต่เราก็คิดนะคะว่าเขาก็คงทำกับนักเรียนคนอื่นๆด้วย เเล้วกิจกรรมก็ผ่านไปค่ะ มาถึงช่วงเย็น ของวันที่ 2 ก็จะมีการซักซ้อม รอบกองไฟค่ะ ก็เเบ่งหน้าที่กันโดยครูฝึกค่ะ  บางคนเป็นซูลู บางคนเป็นนางรำ ส่วนเราได้เป็นนางรำค่ะ ครูฝึกเขาก็นัดนางรำไปซ้อมช่วงที่เพื่อนๆไปหุงข้าวค่ะ เราก็ซ้อมตามปกติ เเต่ก็มีอึดอัดบ้างเพราะมีเพื่อนต่างรร.รำด้วย จนครูA นี่ละค่ะ เขาก็เตรียมสถานที่รอบกองไฟ เขาก็เดินผ่านเรา  เเล้วก็คำเดิมค่ะ น้อง....(ชื่อเรา)สู้ๆนะคะ  เราเขินบิดเลยค่ะ รู้สึกเหมือนได้กำลังใจอย่างมาก  5555 เราก็เลยตั้งใจซ้อมเป็นอย่างดีค่ะ  จนเวลาผ่านไปเป็นเวลาเข้ารอบกองไฟ ก็ตามพิธีการของค่ายค่ะ เปิดกิจกรรม ให้ซูลูออกไปเต้น ระหว่างนั้นเราก็มองหาครูA ตลอดค่ะ เเต่หายังไงก็หาไม่เจอ และเเล้วก็ถึงคิวนางรำค่ะ ตอนที่เราไปตั้งเเถว ก็มีครูฝึกคนนึง เดินมาพูดค่ะ ว่าให้นางรำคนไหนก็ได้ พาครูA ออกไปรำให้ได้ เราก็คิดในใจเเล้วค่ะ  ว่าเราต้องพาครูA ออกไปรำให้ได้ เเต่พอออกไปรำเวียนครบจริงๆ เรามองหาครูA ไม่เจอค่ะ ก็เลยต้องรำคู่กับคุณครูในรร. ก็เสียใจเล็กๆค่ะ เเต่ก็ไม่เป็นไรทำกิจกรรมต่อ เราก็ไปเปลี่ยนชุดรอเเสดงรอบกองไฟค่ะ ก็นั่งดูเพื่อนๆ เเสดงไปเรื่อยๆ ถึงคิวเรา เราก็ออกไปแสดง เเต่ก็ยังไม่เห็นครูA อยู่ดีค่ะ จนถึงเวลาปิดรอบกองไฟ เขาก็จะเปิดเพลง ให้เด็กๆได้เริ่มผ่อนคลายค่ะ กลุ่มพวกเราไม่ได้เต้นค่ะ ค่อนข้างจะอยากนอนซะมากกว่า เลยแอบไปยืนหลบเเถวข้างหลังที่เขาเต้นกันค่ะ ไปยืนดูดาว ดาวที่ค่ายนี้สวยมากค่ะ เห็นชัดมาก...(นอกเรื่องนิดนึง) จนกลุ่มเราก็ยืนกันอยู่ค่ะ เราก็มองไปเห็นครูA ยืนอยู่ใกล้ๆ เราดีใจมากค่ะ หามาตั้งนาน เเต่ก็ไม่ได้ทักนะคะ เพราะไม่กล้าค่ะ แกก็เดินไปเดินมาคุมเด็กอยู่เเถวนั้น เดินผ่านเราไป แกก็พูดว่า ทำไมน้อง...(ชื่อเรา)ไม่ไปเต้นละ เราก็ยิ้มเจื่อนๆ ทำนองว่าไม่เอาดีกว่าค่ะ แล้วก็เดินผ่านไป เราก็ยืนเขิลดีใจอยู่ค่ะ เเล้วครูA ก็เดินวนมาอีก แล้วก็สะกิดไหล่เราค่ะ บอกว่า ไม่ไปเต้นจริงๆหรอ เราก็ตอบไปว่าไม่ค่ะ เเล้วก็ยิ้มให้แกไป ละมันก็กลายเป็น โมเมนต์เล็กๆที่ทำให้เราเก็บไปเขินค่ะ (ติ๊งต๋องมากเเต่ช่วงนั้นเเค่ได้ยินชื่อเขาก็มีความสุขมากๆๆค่ะ) มาต่อค่ะ จนพิธีรอบกองไฟเสร็จสิ้น เขาก็ปล่อยให้ทำภารกิจส่วนตัวก่อนขึ้นนอนค่ะ อาบน้ำ ล้างหน้า หาของกิน ก็ว่ากันไปค่ะ ส่วนพวกเรา ก็ไปหาของกินเเล้วก็นั่งอยู่เเถวๆร้านค้าค่ะ เเถวร้านค้าก็จะมีครูฝึกที่มีอายุมากๆนั่งอยู่ค่ะ เเต่ก็ไม่มากเท่าไหร่นะคะ... 555 เราก็เลยลองพูดกับเพื่อนค่ะ ว่าเราอยากได้เฟส ครูA มากๆ จะทำยังไงดีนี่ก็คืน2 แล้ว เพื่อนก็เลยเเนะนำให้หันไปขอครูฝึกที่อยู่ข้างๆค่ะ เราก็หันไปหาครูฝึกคนที่1(นามสมมุติ)เเล้วก็ถามตรงๆเลยค่ะ ครูคะ ครูมีเฟส  ครูA มั้ยค่ะ ครูเขาก็บอกว่าครูเขาไม่มีค่ะ ให้ลองไปถามครู2ดู(นามสมมุติ)ครูฝึกคนที่2 จะเป็นเเนวๆคนดำเนินงานประจำค่ายค่ะ พวกถือไมค์เป็นพิธีกรอะไรเเบบนี้ค่ะ เราก็เลยคิดว่าแกน่าจะพอมีเเน่ๆเราก็เลยหันไปถามครูฝึกคนที่2 ครูคะ ครูมีเฟส ครูA มั้ยค่ะ ผลที่ได้คือ แกบอกว่ามีค่ะ เราโคตรดีใจแกก็บอกชื่อเฟสมาค่ะ เรากับเพื่อน ก็ช่วยกันจำอย่างดีเลยค่ะ กะว่าถ้าได้ โทรศัพท์ คืนเมื่อไหร่ก็ค้นหาเลย(ค่ายนี้ยึดโทรศัพท์ค่ะ) แล้วก็ถึงเวลาขึ้นนอนค่ะ พวกเราก็ขึ้นนอนตามปกติ  วันที่3 วันสุดท้ายของการอยู่ค่าย ตื่นมาก็ทำกิจกรรมต่างๆไปเรื่อยค่ะ เราก็ยังคงมองหาครูA เช่นเดิมครูA ได้รับหน้าที่ให้ไปฝึกระเบียบเเถวผช.ค่ะ เราก็เลยนั่งมองอยู่ห่างๆ จนเวลาล่วงเลยก่อนถึงเวลากลับบ้านค่ะเขาก็จะปล่อยให้เด็กๆนั่งพักรอรถมารับไปสถานีรถไฟเพื่อขึ้นรถไฟกลับค่ะ เราก็เลยถือโอกาส เอาโทรศัพท์ ที่พึ่งจะได้คืน ขึ้นมาค้นหาเฟสครูA ค่ะ ก็พิมพ์ตามที่ครู2 บอกทุกประการ เเต่!!....ไม่มีค่ะ ไม่มีแม้เเต่วี่เเวว เราโดนหลอกค่ะ เราโคตรเซ็งได้เเต่นั่งมึนๆอยู่จนหันไปเห็นครูA เดินผ่าน เราเลยตัดสินใจขอให้เพื่อนช่วยไปขอเฟสที่ครูA ให้หน่อยค่ะโดยใช้ชื่อเราไปเลย เเล้วเพื่อนเราก็ใจดีเข้าไปขอให้ค่ะ และเเล้วเราก็ได้ชื่อเฟสมาค่ะ  เป็นอะไรที่ดีมากกกก เเต่ในตอนที่เพื่อนเราไปขอก็มีเพื่อนผญ.ต่างรร. เข้าไปขอเหมือนกันค่ะ เลยไม่ค่อยดีใจอะไรมากเพราะแกก็ให้ทุกคน   จนถึงเวลากลับบ้านค่ะ ก็นำสำภาระ ขึ้นรถเเต่ละรร. เเต่ตอนขึ้นรถกลับเนี่ย เราต้องนั่งรถของที่ค่ายไปลงที่สถานีรถไฟค่ะ ก็จะมีพวกครูฝึกนี่ละค่ะ เป็นคนขับรถไปส่ง เราก็ขึ้นรถตามปกติค่ะ ระหว่างนั่งรอรถออกก็@เฟสครูA ไปเลยค่ะ เเล้วก็ทักไปด่วยนะคะ... (แฮร่ ไม่ทักรักก็ไม่เกิดนะคะ) เราก็ทักไปทำนองว่า  ครูค่ะ ได้โปรดรับ@หนูด้วยค่ะ พอทักไปเสร็จก็นั่งรอรถไปเรื่อยค่ะ คิดว่าจะโบกมือลาครูA ซักหน่อย แต่แกก็ไม่เห็นเราค่ะ เราก็เลยได้เเต่นั่งมอง เพราะเห็นว่าแกไม่ขึ้นรถก็คงอยู่ที่ค่าย ไม่ได้ไปส่งพวกเด็กๆที่สถานีรถไฟ เมื่อเราไปถึงสถานีรถไฟก็เอากระเป๋าลงจากรถของทางค่ายค่ะ จะมีรถขนกระเป๋าอยู่ และคุณครูรร.เราก็เรียกเช็คชื่อค่ะ ก็ทำตามปกติ เเต่เราหันไปเจอครูA ค่ะ แกมาที่นี้ด้วยเราโคตรดีใจ จะได้เจอแกก่อนกลับบ้าน แล้วแกก็ช่วยเด็กขนของลงจากรถ พอเสร็จแกก็ขึ้นรถเตรียมกลับค่ายค่ะ เราก็เลยหันไปโบกมือ ให้เเกแล้วแกก็โบกมือกลับค่ะ หลังจากนั้นเราก็นั่งยิ้มตลอดค่ะ เป็นความรู้สึกดีที่บอกไม่ถูก  (เราไม่ได้หลอนนะคะ 5555) พอเราขึ้นรถไฟก็นั่งตามปกติค่ะ โทรศัพท์ เราก็มีข้อความmessenger ขึ้นเตือนค่ะ เราก็เปิดดู เป็นข้อความของครูA ค่ะ ตอบมาว่า รับเเล้วค่ะ เราดีใจมากแล้วเราก็ชวนแกคุยค่ะ ประมาณว่า จำหนูได้มั้ย ครูทำอะไรอยู่ แกก็ตอบเรามาเรื่อยๆค่ะ พอเราถึงบ้านจู่ๆแกก็อ่านไม่ตอบเรา เราก็เลยคิดว่าเราจะไม่ทักไปแล้วค่ะก็นอนหลับข้ามวันคิดซะว่าเป็นช่วงความรู้สึกนึงที่เกิดขึ้นตอนเข้าค่ายก็เเล้วกัน เราก็นั่ง กิน นอนเล่น ตามประสาคนพี่งกลับมาจากค่ายค่ะ  แล้วอยู่ๆครูA ก็ตอบกลับมาประมาณว่าไม่ค่อยว่างเลยค่ะ แต่เราก็บอกว่าไม่เป็นไร เเละตั้งเเต่วันนั้นจนถึงวันนี้ ก็เป็นเวลา1เดือนกว่าๆค่ะ เราก็ยังคุยกับครูA อยู่ค่ะ บางทีแกก็ว่างบ้าง ไม่ว่างบ้าง โทรคุยกันบ้าง บางครั้งมีเด็กมาเข้าค่ายเเกแถบไม่มีเวลาคุยกับเราเลยค่ะ เเต่เราเข้าใจแกค่ะ เราอยู่กันคนละจังหวัดไม่ใกล้ไม่ไกลกันค่ะ เราเคยถามแกว่าทุกวันนี้ที่คุยกันเพราะอะไร แกบอกเราว่าเพราะชอบค่ะ แล้วก็ถ้าเราหายไปก็คงจะรู้สึกเหงาอยู่เหมือนกัน  เเต่ความรักของเราก็ ไม่สามารถเปิดเผยได้มากนักค่ะ ครูA ให้เหตุผลว่า พวกครูฝึกที่เป็นผู้ใหญ่กว่าจะมองครูA ว่าไปม่อเด็กค่ะ ก็ต้องคุยกันแบบปิดๆ ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะเปิดเผยได้  เเต่เราก็จะรอนะคะ หวังว่าความรักครั้งนี้ของเราจะสมหวังค่ะ.... จบเเล้วค่ะ เรากับครูA อายุห่างกัน 10 ปีนะคะ  เหมาะสมหรือไม่เหมาะสมยังไง คอมเมนต์ ได้นะคะ ยินดีรับฟังค่ะ