ไปเข้าค่ายมาทหาร4วัน3คืนมาค่ะ แล้วเจอครูฝึกคนหนึ่งหน้าตาไม่ได้ดีแบบโดดเด่นเกินไป วันแรกที่ไปถึงไม่รู้สึกอะไร พอเวลาเริ่มผ่านไป เราก็ชอบมองเขาอยู่เรื่อย พอได้พูดคุยบ้างเล็กน้อยหัวใจกับเต้นแรง ตอนนั้นยังไม่รู้สึกอะไร ก็พอเริ่มสังเกตุตัวเองว่า ทำไมชอบแอบมองเขาบ่อยๆ หรืออาจเป็นเพราะเป็นครูคนแรกที่จำชื่อเราได้ ความรู้สึกมันดีมากๆเลยค่ะ เราชอบมองครูแล้วก็ยิ้ม ครูก็ชอบถามว่ายิ้มอะไรไอ่....(ชื่อเรา)  ครูก็ยิ้มให้เราบ่อยๆ ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่า  พอเดินผ่านหน้าครูต้องพูดว่าขออนุญาตผ่านค่ะ พอเราจะผ่านเราก็พูด แล้วครูก็พูดว่า ทำไมไม่ขออนุญาตมานั่งด้วยบ้างล่ะ ตอนนันเราก็แค่ยิ้มเฉยๆ แล้วนั่งที่ พอวันต่อมา เป็นช่วงกิจกรรมเข้าฐาน หลังจากจบทุกฐานแล้ว เราถามครูว่าครูอายุเท่าไหร่ ครูพูดว่าถามทำไม จะจีบครูหรอแล้วแกก็หัวเราะ เราก็พูดว่าห้ะอะไรนะคะ ครูบอกเปล่า ถามทำไม แล้วแกก็บอกอายุมา //มันทำให้เราใจสั่นมากค่ะ แล้วตอนเราเดินผ่านก็ต้องพูดเหมือนเดิม ครูก็บอกว่า ไม่ให้ผ่าน คือเพื่อนคนอื่นพูดตามทีหลังเราครูก็บอกไปๆ เราก็เลยบอกว่า งั้นอยู่ตรงนี้ก็ได้ค่ะ//แล้วก็ยิ้มเราก็เดินไปหาเพื่อน พอถึงคืนสุดท้าย ครูฝึกคนอื่นสั่งจัดแถว แล้วเราเข้าแถวตรงเสาพอดี ครูแกก็หัวเราะแล้วก็ยิ้ม เราก็ยิ้มตาม    แล้วก็วันสุดท้ายของการเข้าค่าย คือวันอำลา แล้วต้องจับมือครูฝึกทุกๆคน พอเราเดินไปถึงครู เราก็ไหว้แล้วส่งยิ้มให้ ครูก็ยิ้มให้เราตลอด เราแอบเสียดายนิดๆ ที่รู้สึกช้าไป เวลาเราเห็นรอยยิ้มของครูแล้ว ทำให้เรารู้สึกดีมากๆ พอกลับมาบ้าน ทำให้เรารู้ได้ชัดเจนว่าเราคงชอบครูจริงๆ เราอดคิดถึงครูไม่ได้เลย ไม่มีแม้หนทางจะติดต่อไป ทำให้เราคิดถึงมาก