ผมนับถือศาสนาคริสต์ นิกายโรมันคาทอลิก แต่กำเนิด ที่บ้านผมศรัทธาในศาสนาพอควร
และผมเองก็เรียนในโรงเรียนคริสต์มาตลอดตั้งแต่ประถม จนจบ ม.ปลาย
ก่อนหน้านี้ผมเองก็เป็นคนที่ศรัทธา ไปวัดวันอาทิตย์ประจำ
แม้กระทั่งการแต่งงาน ผมก็ยังได้รับการอบรมคู่แต่งงาน รับศีลสมรสตามความเชื่อ
.
จุดเปลี่ยนของผมก็คือ เมื่อภรรยาผมตั้งครรภ์คลอดลูกคนที่สอง ภรรยาผมเป็นโรคซึมเศร้าหลังคลอด
ผมในฐานะสามี จึงต้องช่วยดูแลลูกๆ จึงทำให้การไปวัดวันอาทิตย์ต้องขาดหายไป
.
พอถึงจุดหนึ่ง ที่ภรรยาผมดีขึ้น ผมจึงกลับไปวัด ไปแก้บาป กลับโดนคุณพ่อ (บาทหลวง) ตำหนิว่า
เหตุผลที่ผมกล่าวมาว่า ไม่ได้มาวัดเพราะเลี้ยงลูกนั้น ฟังไม่ขึ้น และยังถามอีกว่า "เธอรับศีลสมรสถูกต้องหรือไม่"
.
ผมจึงกลับมาคิดว่า สิ่งที่ผมทำไปนั้น ไม่ถูกหรืออย่างไร ที่ผมเลือกที่จะช่วยภรรยาเลี้ยงลูก ช่วยดูแลบ้าน ในวันที่ภรรยาผมเป็นโรคซึมเศร้า
เลยทำให้ผมกลับมาคิดว่า ศาสนา เป็นสิ่งยึดเหนี่ยวให้เราได้จริงหรือ ทำไมคุณพ่อ (บาทหลวง) ไม่พยายามจะฟังเหตุผล หรือมองในมุมของเราบ้าง
คิดว่า เธอต้องมาวัดนะ ไม่มาวัดเป็นบาป แต่ไม่ได้มองความจำเป็น หรือสภาพชีวิตของผมเลย
.
ที่ผมเขียนเล่าประสบการณ์ ก็เพื่อจะให้คิดว่า บางที เหตุผลที่เราออกห่างจากศาสนา อาจจะไม่ใช่เหตุผลเรื่อง บาป บุญ คุณ โทษ
อาจจะเป็นตัวพิธีกรรมเอง หรือตัวผู้สอนศาสนาเองก็ได้
.
คิดเห็นอย่างไร เชิญให้ความเห็น อภิปรายได้ครับ