กระทู้นี้ ตั้งใจเขียน เพื่อเอาไว้เป็นความทรงจำ ไว้ให้ระลึกถึง...

ย้อนกลับไปเมื่อช่วงสงกรานต์ปี 2558 เราได้เขียนกระทู้ๆนึง เนื่องจากวันนั้นเราอยู่บ้าน ไม่มีที่ไป อารมณ์เบื่อๆเหงาๆ เซ็งๆ
จากนั้น สามีเราได้ DM มาขอคุย ขอทำความรู้จัก....
นั่นคือจุดเริ่มต้นของความรักของเราทั้งคู่.......

จากที่คุยกันในพันทิป ก็แลกไลน์กัน เริ่มนัดเจอกัน ไปกินข้าว ดูหนัง และเริ่มคบกัน....
ด้วยความที่อายุค่อนข้างมากแล้วทั้งคู่ สามีแก่กว่าเรา 13 ปี เราก็ค่อนข้างจริงจังกับความสัมพันธ์ครั้งนี้

อะๆไรๆก็ดูลงตัว ด้วยความเป็นผู้ใหญ่ของสามี ทำให้เรา รู้สึกอบอุ่นใจ ปลอดภัยเสมอ เมื่ออยู่กับเขา
เราคบกันไม่นาน ก็ตัดสินใจแต่งงานในปี 2559 และมีลูกชายด้วยกัน 1 คน.....ขณะนี้ วัยกำลังน่ารัก สองขวบกว่าๆ.....

ตลอดเวลาของชีวิตคู่ ถึงแม้สามีของเรา จะไม่ใช่ผู้ชายโรแมนติก ไม่ใช่คนที่ชอบทำเซอไพรส์ ไม่เคยมีของขวัญในเทศกาลใดๆ
แต่ไม่มีวันไหนเลย ที่สามีจะทำให้เราเสียใจ เราไม่เคยทะเลาะกัน เราไม่เคยร้องไห้เสียน้ำตา
สามีเราเป็นคนซื่อสัตย์ ไม่เคยมีความลับหรือเรื่องปิดบังใดๆ ทั้งในอดีตหรือปัจจุบัน
เป็นคนที่กล้าวางโทรศัพท์ทิ้งไว้ และไม่เคยมี password โทรศัพท์
ในทุกๆเย็นหลังเลิกงาน สามีจะกลับบ้านตรงเวลาเสมอ
วันหยุด จะพาเรากับลูก ไปตระเวนหาของกินอร่อยๆ ไปเที่ยวบ้างตามโอกาส เนื่องจากลูกยังเล็ก จึงไปไหนมากไม่ค่อยสะดวก
.....ทุกอย่าง ดำเนินไปด้วยดี เรานึกในใจอยู่เสมอ ว่าเราช่างโชคดี ที่เจอสามีที่แสนดี

จนกระทั่ง......ราวๆเดือนกรกฎาคม 61 ที่ผ่านมา สามีเราเริ่มมีอาการปวดท้อง จุกแน่นหลังทานอาหาร
นั่นเป็นจุดเริ่มต้นของความเจ็บป่วย ที่พรากคนที่ดีที่สุดในชีวิตเราไป
(รายละเอียดการเจ็บป่วยและการรักษา จะขออนุญาตมาเล่าให้ฟังโดยละเอียดอีกครั้ง หลังจากที่เราสามารถทำใจได้ดีในระดับนึง)

จวบจนวันที่ 2 มกราคม 62 สามีเริ่มป่วยหนัก เข้ารพ. นอนยาวมาจนถึง 2 เดือนเต็ม
เมื่อ 2 มีนาคม ที่ผ่านมา.....สามีอันเป็นที่รักยิ่งในชีวิต ก็ได้จากเราไป เรารู้ ว่าตัวเขาเอง ก็ไม่ได้อยากรีบจากลูกและเมียไปเร็วขนาดนี้หรอก แต่สุดท้าย เกิด-แก่-เจ็บ-ตาย คนทุกคน ย่อมหนีไม่พ้น เพียงแต่ใครจะอยู่ได้นานกว่ากันเท่านั้น

ตลอดเวลาที่ผ่านมา เราทั้งสองคน ไม่มีอะไรที่ติดค้างกันเลย เราทำทุกวันของเราทั้งคู่ดีที่สุดเสมอ
จริงๆแล้ว เรายังทำใจกับการเสียคนที่รักไปไม่ได้หรอก เราไม่เสียใจ ที่ยังไม่ได้ทำอะไรให้กัน
เพราะเราทำทุกอย่างเต็มที่ จนวาระสุดท้ายของสามี แต่สิ่งที่เราเสียใจคือ ทำไมเรามีเวลาอยู่กับเขาน้อยจัง....

ช่วงนี้ เรากำลังพยายามตั้งสติ และวางแผนการใช้ชีวิตใหม่โดยที่ไม่มีสามี

.....แต่สุดท้าย ชีวิตก็ยังคงต้องดำเนินต่อไป เรายังมีลูกที่เป็นตัวแทนของสามี ที่ต้องดูแล เรายังมีสิ่งต่างๆที่ต้องดูแลสานต่อจากเขา....
วันนี้ เราขอมาเขียนกระทู้ เพื่อเป็นการบันทึกความทรงจำดีๆ ที่ที่เป็นจุดเริ่มต้นของเรา

บัดนี้ แม่ได้ส่งพ่อไปสวรรค์โดยสมบูรณ์แล้ว
....ไม่ว่าพ่อจะอยู่ที่ไหน พ่อเอาหัวใจของแม่ไปด้วยเสมอ แม่ขอให้รักของแม่ และความดีที่พ่อได้ทำให้แม่มาตลอด
ได้นำทางพ่อไปสู่ภพภูมิที่ที่ ที่ที่พ่อจะมีความสุข ที่ที่พ่อจะมองลงมาเห็นแม่และลูก และพ่อจะยิ้มได้...

....แม่รักพ่อสุดหัวใจ....

ขออภัยหากข้อความอาจจะวกวน

**แก้ไขคำผิดค่ะ