คือหนูอายุ15ค่ะเเต่เปป็นคนคิดเยอะ ร้องไห้ง่ายมาก อ่อนไหว ขี้เกรงใจ เเบบนึกถึงความรู้สึกของคนอื่นตลอดเราเป็นคนชอบคิด เพ้อฝัน วางแผนต่างๆ คิดต่างนานา  เวลามีใครพูดอะไรมากระทบความรู้สึกเราก็จะร้องไห้ค่ะส่วนมากเป็นกับคนที่เรารักหรือเเคร์เค้าค่ะ เวลาเเม่ว่าเราก็ร้องไห้ค่ะ คือไม่รู้เป็นไร เเต่เเบบความรู้สึกเราบอกว่าไม่ใช่แม่ไม่เข้าใจ เเม่ไม่รู้ เเล้วมาว่าก็เลยเสียใจประมาณนี้ค่ะ เป็นคนเก็บคำพูดคนอื่นมาคิดค่ะ ล่าสุดเมื่อเช้าค่ะ พ่อพูดเกี่ยวกับเรื่องตาเราม่มีญาติพี่น้องพาไป รพ. ค่ะ เเม่ก็ไห้เราไปเเต่คือเราก็ต้องไปส่งงานครูก็เลยไม่มีไครพาตาไปเพราะเเม่กับพ่อไม่ว่าง(ตาเราเเข็งเเรงค่ะเเละเเค่ไปตรวจเฉยๆเรากับตาอยู่คนละบ้านค่ะเเล้วก็มีญาติบ้านข้างๆไป รพ. เหมือนกันค่ะ)เราล้างจานอยู่ก็ฟังไปเเล้วก็คิดไป เเล้วก็รู้สึกผิดกลัวตาเป็นลมเเล้วก็นึกถึงคนเเก่คนอื่นที่ไม่มีลูกหลานค่ะหน้าก็เเบบออกว่าเราคิดเยอะค่ะ เเล้วเเม่ก็บอกว่า อย่าเก็บมาคิด เดี๋ยวก็เป็นบ้า เดี๋ยวโตขึ้นก็ต้องเจออะไรอีกเยอะ เราก็เข้าใจว่าเเม่สอนเเต่ในความรู้สึกเราคิดว่าเราเเค่คิดเองผิดหรอทึ่เราชอบคิดมาก พอเเม่ว่าเราก็ร้องไห้เฉยเลยน้ำตามันออกมาเองเฉยเลย เราก็ไม่อยากร้องเเต่มันเป็นความรู้สึกที่เเบบอะธิบายไม่ถูก เวลาเราผิดหวังก็ร้องไห้ ดูหนังก็อินเกิน ร้องไห้ตาม เราก็ไม่ได้อยากเป็นคนคิดมากร้องไห้ง่ายหรอกค่ะ เราจึงมาจอคำเเนะน้ำ