สวัสดีค่ะ ตามหัวเรื่องเลยค่ะ
เรามีพี่ชาย 1 คน อายุห่างเรา 6 ปี (ตอนนี้ 33 ปี แล้วค่ะ)
ครอบครัวเราฐานะปานกลาง มีแค่พอกินพอใช้ ไม่มีพอสำหรับชอปปิ้ง หรือทานข้าวห้าง
สมัยเรียนพี่ชายเราขอเลิกเรียนตอนนางจบ ม.3
ตอนนั้นเรากับพ่อ แอนตี้มาก ไม่โอเค พ่อพยายามดัดหลัง ไม่ให้เงิน บังคับให้เรียน
นางไม่พอใจ หนีออกจากบ้าน ขู่จะฆ่าตัวตาย  แม่เราเครียดมาก ทั้งเศร้าทั้งร้องไห้
พ่อก็สงสารแม่ เลยต้องยอม

พอกลับมานางก็เอาแต่เที่ยว แต่กินเหล้า ขอเงินแม่หนักมาก
เข้าข่ายพอแม่รังแกฉันรึป่าว เราก็ไม่แน่ใจ แต่เรากับพ่อก็ทำอะไรไม่ได้
เพราะแม่เซ้นซิทีฟเรื่องพี่เรามาก แม่ให้เงินนางอยู่แล้วทุกวัน
วันละ 200 แต่เราเจอซอตมาขอเพิ่มบ่อยมาก เหตุผลต่างๆนาๆ
แม่เรามี ก็ให้ บางทีไม่มีก็ไปยืมญาติๆ มาให้

เราเคยว่าพี่ด้วยความโมโหไปบ้าง สุดท้ายนางไปลงที่แม่
ไปด่าแม่ว่าน้องมาพูดอย่างงี้ได้ไง พ่อก็พูดไรไม่ได้ โมโหลงแม่ตลอด
เรากะพ่อเลยไม่ค่อยได้พูดกับพี่เลย

กินเวลามาเรื่อยๆ จนเราเรียนจบ ฐานะครอบครัวก็แย่ลงเรื่อยๆ
ได้งานทำเงินเดือนไม่มาก ไม่พอส่งที่บ้าน
จบมาปีนึง พ่อกับแม่ก็เกษียณออกจากงาน
ได้เงินบำนาน โดนหักหนี้ก็เหลือไม่กี่บาท
พองานเราเข้าที่เข้าทาง เราก็ส่งให้ที่บ้าน เดือนละ 8000 บาท ทุกเดือน
กลับบ้านก็พยายามพาพ่อกับแม่ไปซื้อของ
อยากได้อะไร เราซื้อให้หมด แกไม่ค่อยจะขอค่ะ เราก็ซื้อทุกอย่างที่อยากให้

แต่พ่อ กับแม่ก็ยังลำบากอยู่ดี เงินที่เราให้มันก็ไม่ค่อยพอ
ต้องทำงานรับจ้างบ้าง ขายของบ้างเล็กๆน้อย เพราะต้องเอาเงินไปให้พี่ด้วย
ลำพังพ่อกับแม่ค่าอยู่ค่ากิน ไม่ได้เยอะเลยค่ะ กับข้าวทำเอง
บางวันก็ได้มาจากญาติๆ เค้าทำเผื่อ
เราต้องให้เค้ายังไง เค้าถึงจะไม่ลำบาก แต่คือเราอยากให้เงินแม่
ไม่ใช่ให้พี่ เราคิดว่าวันนึงเรามีงานทำมีเงินเลี้ยงแม่
พี่เราคงจะละอายใจบ้าง แต่ก็ไม่เลย เงินที่ให้ไปก็เงินเราทั้งนั้น
เราควรจะทำยังไงดีคะ แล้วอนาคตต่อไปอีก คิดว่าซักวันคงต้องเป็นเราที่ต้องดูแลพี่
แต่เราไม่อยากทำค่ะ รู้สึกถูกเอาเปรียบ ทำงานแทบตาย อีกคนอยู่เฉยๆ มีข้าว มีบ้าน มีเงินใช้
ทั้งๆที่อยู่บ้านแล้วแท้ๆ ข้าวบ้านก็มี แต่ก็ยังขอเงินทุกวัน เห้อ