เรามีครอบครัวแล้ว ลูกเรา อายุ 4 ขวบกว่าแล้วกำลังซนเลยละ แต่ว่าเราแต่ว่าเราต้องย้อนความนิดหน่อย เราพลาดท้องตอนนั้นเรายังเรียนอยู่ พอแม่เรารู้เรื่องแม่เราก็ขอคุยกับแม่ของแฟนเราว่าจะยังงั้ย แต่คือแหแต่คือแฟนเราอะบอกเราแล้วว่าจะรับผิดชอบไม่ได้หนีไปไหน แม่แฟนเราเขาก็จัดการตามประเพณีให้มันถูกต้อง จนเราคลอดปกติมันมักจะมีปัญหาแม่ผัวกับลูกสะใภ้ใช่มะ แต่นี้กลับกัน แม่ยายกับลูกเขย แล้วคือเราอะอยู่ตรงกลางก็พยายามทำให้ทั้งสองคนอยู่ด้วยกันได้ พอแฟนเราไม่อยู่แม่เราก้บ่นถึงแฟนเราให้เราฟัง พอเราอยู่กับแฟนสองคนแฟนก็พูดถึงแม่เราบ้าง ทำงั้นละเงียบสิครับ เราเป็นคนเราเป็นคนรับฟัง เพราะแม่เราเขาไม่เคยฟังคำอธิบายจากเราเลย ทั้งทีควาทั้งทีความจริงไม่ได้เป็นอย่างที่แก่คิดแก่เห็นแค่บางมุมของแฟนเรา เหมือนว่าทำเหมือนว่าทำอะไรเข้าตาแก เราอยู่กับแฟนมา จะ 4-5 ปีละอยู่บ้านแฟนบ้างบ้านเราบ้างเพราะระยะทางไม่ไกล เรากับแฟนเราก็มีปัญหากันเรื่องมา ระยะหลังเหมือนเราไม่เข้าใจกันคุยอะไรนิดหน่อยก็ทะเลาะกัน บวกกับแฟบวกกับแฟนเราชอบคุยกับคนอื่นเราจับได้ก็เลิกคุยที่จับไม่ได้ก็มี เราก้ให้โอกาศมาตลอดจนวันนึงเราบอกแฟนเราว่า โอกาศมันไม่ได้มีบ่อยๆหรอกนะ ครั้งนี้ครั้งสุดท้ายนะ จะไม่พูดแล้ว หลังมาเราก็เริ่มไม่ได้สนใจแล้ว ส่วนแม่เราก้จองจะให้เราเลิกกับแฟนอยู่ทุกวัน แต่เราสงสารลูก เรารู้ความรู้สึกดีว่าการไม่มีพ่อมันรู้สึกยังงั้ยเพราะ เราถูกพ่อทิ้งไปตั้งแต่เรา 2ขวบ มันเป็นปมในใจนใจนะ เรามักจะถามตัวเองเสมอว่าทำไม เราทำผิเราทำผิดอะไรพ่อถึงทิ้งเราไปเราแอบร้องไห้บ่อยๆพอโตมาเราก็ไม่คิดอะไรมาก แต่คนแต่ละคนไม่เหมือนกัน แล้วลูกเแล้วลูกเราติดพ่อมากก พอพ่อไม่อยู่ก้จะถามทุกวันว่าเมื่อไรพ่อจะมา คิดถึงพ่อ แล้วเราอะเป็นแม่ ได้ยินลูกถามแบบนั้นบ้างที่เราก้ร้องไห้นะ เพราะลูกยังเด็กไม่รู้เรื่องอะไีร
เราก็ตอบไปว่า เดี๋ยวพ่อก้มา
พ่อทำงาน แต่มันจะพูดได้นานเท่าไร ขนาดตอนนี้ขนาดตอนนี้ยังไม่ได้เลิกกัน แล้วถ้าเบถ้าเลิกกันจริงจะเป็นยังงั้ย มันเหมืมันเหมือนเด็กคนนึงรอพ่อกลับมาทุกวันโดยที่ไม่รู้ว่าพ่อกับแม่เลิกกันแล้ว สิ่งเดียวที่เราอยากได้คือ อยากให้แม่เรากับแฟนเราเปิดใจให้กันบ้างฟังคำอธิบายของเราบ้าง ใครพอจะมีวิธีบ้างค่ะ