เราไม่อยากหายไปจากชีวิตของใครเลย โดยเฉพาะคนที่เรารัก  แต่เรารู้สึกว่าเราไม่ได้สำคัญสำหรับเขามากพอ  คือเหมือนเราอยากคุยกับเขาอยู่ฝ่ายเดียว รอให้เขาโทรมา ทักมา  เราอยากคุยแต่ก็ไม่อยากโทรจิก ไม่อยากทักไปบ่อยๆ กลัวเขาอึดอัด รำคาญ

เราคุยกันมาสักพักนึงแล้ว เรารู้ว่าเขาเป็นคนนิ่งๆเงียบๆ โลกส่วนตัวสูง เราเลยไม่ค่อยจุกจิกเขา  แต่เหมือนความรักครั้งนี้มันไม่เท่ากัน เหมือนเราให้ใจเขาไปทั้งหมดที่มี แต่สิ่งที่เขาทำกลับมา มันดูไม่ยุติธรรมกับความรู้สึกของเรา  เราเลยไม่รู้ว่าเขารักเราบ้างรึป่าว เหมือนเราพยายามประคองรักครั้งนี้ให้มันไปถึงฝั่งฝันอยู่ฝ่ายเดียว มันก็เหนื่อยนะ กับอะไรที่พยายามอยู่ฝ่ายเดียว แต่เราก็อยากให้มันไปต่อ หวังว่าสักวันมันจะดีขึ้น จนวันนึงเรารู้สึกว่าเราเริ่มที่จะไม่ไหวแล้ว เราบอบช้ำมากกับความรู้สึกที่ถูกละเลย จนกลับมาคิดว่าจะเอาไง จะไปต่อหรือพอแค่นี้ จะหายไปจากเขาเองหรือจะถอยห่างออกมา มาอยู่นิ่งๆไม่วิ่งตาม เป็นความคิดที่สับสนและวนมาในหัวบ่อยมาก แต่ทำอะไรไม่ได้ พอเขาทักมา โทรมาก็ใจอ่อนทุกที เรารักเขามาก ไม่อยากเสียเขาไป จะให้หายไปจากเขาเอง ก็ไม่อยากทำ ไม่อยากผิดคำพูด  แต่ให้ฝืนต่อไป ก็คล้ายกับหลอกตัวเองเราก็เจ็บ จะถอยออกมา ดูอยู่ห่างๆก็กลัวเจ็บเรื้อรัง

หรือทั้งหมดนี้ต้องใช้เวลาคะ

มีใครเคยตกอยู่ในสถานการณ์ประมาณนี้บ้างค่ะ แล้วทำกันยังไงบ้าง ผ่านมันไปได้ยังไงคะ