คือเราว่างงานมา2 3เดือนแล้ว มีงานที่เราอยากทำอยู่นะ แต่ส่วนใหญ่งานที่เราอยากทำมันเป็นงานภาษางานบริการ ซึ่งเราไม่เก่งภาษา แล้วเราก็ไม่มีบุคลิกคล่องแคล่ว (เวลาเราจะสมัคร มันก็จะมีบางอย่างที่ชอบรั้งให้เราสมัครไม่ได้ หรือบางทีก็ติดขัดบางอย่าง) ตรงกันข้ามภาษาอังกฤษเรางูๆปลาๆแปลได้บ้างไม่ได้บ้าง แต่เป็นคนขยันอ่านหนังสือ ยิ่งเป็นการสอบงานที่เราเลือกเองเราจะตั้งใจมากๆเลย แต่ที่ทำให้เรายิ่งเหนื่อยใจ ยิ่งท้อ ก็คือ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ใส่ข้อความ
ตั้งใจ ทุ่มเทแค่ไหนก็ไม่เคยสมหวังหรือทำให้มีแรงพลักดันเลย ยิ่งทำก็เหมือนเท่าเดิม เวลาเราทำแบบฝึกหัดภาษาเพื่อจะใช้สอบงาน เราตั้งใจจำ ตั้งใจอ่าน แต่พอทำแบบฝึกเมื่อไหร่เป็นอันผิดเยอะมากๆ แล้วยิ่งเวลาอ่านน้อยก็ยิ่งทำให้รู้ว่าพอถึงเวลาสอบจริงๆ เราคงทำไม่ได้เหมือนที่เราตั้งใจอ่านหนังสือผ่านๆมา ยิ่งอ่านเท่าไหร่บางคนบอกยิ่งจะจำ นี่เราทั้งอ่านทั้งท่องก็ไม่เห็นมีอะไรดี เรารู้สึกเหนื่อยอะ ถ้าทำ หรือทุ่มเทไปเท่าไหร่มันมีผลดีๆกลับมาเช่นทำแบบฝึกถูกมากขึ้น หรือแปลได้มากขึ้น จำได้มากขึ้น เราก็ยังใจชื่นอยู่ว่าพอตอนสอบเราต้องทำได้บ้างแน่ๆ แต่นี่ไม่เลย ทำก็ไม่ได้บางทีเราเคยนะอารมณ์เสียแบบไม่อ่านละ เหนื่อย พอกันที เราท้อ เราเคยถามตัวเองนะว่าเก่งอะไรบ้าง คณิตก็ไม่เก่งคำนวณอะไรไม่ได้เลย คอมก็ทำได้แต่พิมพ์งาน แต่ทำเว็บเขียนโปรแกรมไม่ได้ ภาษาก็อย่างที่บอกงูๆปลาๆไหลๆในการแปลไป เราเคยรู้สึกอยากละบายกับใครซักคนแต่ไม่มีเลย เรามีแค่แม่ที่รับฟังเรา แต่แม่เราก็อายุเยอะละ ทำงานก็เหนื่อยละ เราไม่อยากให้แม่มารับฟัง หรือเครียดกับเรา เราเลยไม่มีคนพูดคุยด้วยเลย เราเห็นเพื่อนๆเราที่เรียนมาด้วยกัน อายุเท่ากัน ตอนเรียนเราเหมือนจะไปรุ่งกว่า เราไม่เกเรในการเรียน แต่ไม่เลย เพื่อนที่เกตอนเรียนยังได้ดีกว่าเราเลย เค้ามีงานมีการเป็นหลักแหล่ง มีเงินสร้างบ้านให้แม่ มีรถขับ มีกิจการดี แต่เราไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอันเลย เคยมีบางคนถามเราว่าเราไม่ทำงานไม่เบื่อหรอ มันดูเป็นคนไร้ประโยชน์อะ ถามว่าเราโกรธมั้ย ช่วงเวลานั้นเราก็โกรธนะแต่มันเป็นความจริงที่เค้าพูดอะ เราเลยไม่ตอบโต้เพราะ เรามันไร้ประโยชน์จริงๆอย่างที่เค้าพูด แต่ช่วงนี้เราก็หางานอยู่นะ แต่งานที่เราอยากทำส่วนใหญ่ก็อย่างที่บอกว่ามันจะมีบางอย่างที่รั้งให้เราทำไม่ได้ทุกที อาจจะเป็นเรื่องการศึกษา ภาษา หรือบุคคลิก เราเบื่อจัง ทุกๆวันเช้ามาเวลาจับหนังสืออ่านเราจะคิดเสมอเลยว่าอนาคตเราจะเป็นแบบไหนนะ เราจะมีงานทำมั้ย เราจะเป็นงี้ตลอดเลยหรอ เอาจริงๆยิ่งคิดยิ่งหาทางออกไม่ได้ ยิ่งตื่นเช้ามาแล้วถ้าเป็นแบบนี้ตลอด เราว่าเราไม่อยากอยู่เป็นภาระของแม่ ของคนอื่นละอะ ในเมื่อเราไม่มีอะไรเก่งเลย ไม่มีอะไรโดดเด่นเลย เราอยู่ไปทำไมอะ เราท้ออะบางทีก็อยากหายไปเร็วๆ จะได้ไม่เป็นภาระของใคร แม่จะได้ดูแลพี่เราที่ทำงานมีอาชีพมั่นคงพอ แม่จะได้หมดห่วง ดีมั้ยเนาะ
บางทีก็เหนื่อยใจ บางทีก็เบื่อ อยากละบายแต่พูดไม่ได้เพราะไม่มีคนรับฟัง ปัญหานี้ยิ่งอยู่กับตัวก็ยิ่งทำให้เราอยากหายไป
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
ตั้งใจ ทุ่มเทแค่ไหนก็ไม่เคยสมหวังหรือทำให้มีแรงพลักดันเลย ยิ่งทำก็เหมือนเท่าเดิม เวลาเราทำแบบฝึกหัดภาษาเพื่อจะใช้สอบงาน เราตั้งใจจำ ตั้งใจอ่าน แต่พอทำแบบฝึกเมื่อไหร่เป็นอันผิดเยอะมากๆ แล้วยิ่งเวลาอ่านน้อยก็ยิ่งทำให้รู้ว่าพอถึงเวลาสอบจริงๆ เราคงทำไม่ได้เหมือนที่เราตั้งใจอ่านหนังสือผ่านๆมา ยิ่งอ่านเท่าไหร่บางคนบอกยิ่งจะจำ นี่เราทั้งอ่านทั้งท่องก็ไม่เห็นมีอะไรดี เรารู้สึกเหนื่อยอะ ถ้าทำ หรือทุ่มเทไปเท่าไหร่มันมีผลดีๆกลับมาเช่นทำแบบฝึกถูกมากขึ้น หรือแปลได้มากขึ้น จำได้มากขึ้น เราก็ยังใจชื่นอยู่ว่าพอตอนสอบเราต้องทำได้บ้างแน่ๆ แต่นี่ไม่เลย ทำก็ไม่ได้บางทีเราเคยนะอารมณ์เสียแบบไม่อ่านละ เหนื่อย พอกันที เราท้อ เราเคยถามตัวเองนะว่าเก่งอะไรบ้าง คณิตก็ไม่เก่งคำนวณอะไรไม่ได้เลย คอมก็ทำได้แต่พิมพ์งาน แต่ทำเว็บเขียนโปรแกรมไม่ได้ ภาษาก็อย่างที่บอกงูๆปลาๆไหลๆในการแปลไป เราเคยรู้สึกอยากละบายกับใครซักคนแต่ไม่มีเลย เรามีแค่แม่ที่รับฟังเรา แต่แม่เราก็อายุเยอะละ ทำงานก็เหนื่อยละ เราไม่อยากให้แม่มารับฟัง หรือเครียดกับเรา เราเลยไม่มีคนพูดคุยด้วยเลย เราเห็นเพื่อนๆเราที่เรียนมาด้วยกัน อายุเท่ากัน ตอนเรียนเราเหมือนจะไปรุ่งกว่า เราไม่เกเรในการเรียน แต่ไม่เลย เพื่อนที่เกตอนเรียนยังได้ดีกว่าเราเลย เค้ามีงานมีการเป็นหลักแหล่ง มีเงินสร้างบ้านให้แม่ มีรถขับ มีกิจการดี แต่เราไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอันเลย เคยมีบางคนถามเราว่าเราไม่ทำงานไม่เบื่อหรอ มันดูเป็นคนไร้ประโยชน์อะ ถามว่าเราโกรธมั้ย ช่วงเวลานั้นเราก็โกรธนะแต่มันเป็นความจริงที่เค้าพูดอะ เราเลยไม่ตอบโต้เพราะ เรามันไร้ประโยชน์จริงๆอย่างที่เค้าพูด แต่ช่วงนี้เราก็หางานอยู่นะ แต่งานที่เราอยากทำส่วนใหญ่ก็อย่างที่บอกว่ามันจะมีบางอย่างที่รั้งให้เราทำไม่ได้ทุกที อาจจะเป็นเรื่องการศึกษา ภาษา หรือบุคคลิก เราเบื่อจัง ทุกๆวันเช้ามาเวลาจับหนังสืออ่านเราจะคิดเสมอเลยว่าอนาคตเราจะเป็นแบบไหนนะ เราจะมีงานทำมั้ย เราจะเป็นงี้ตลอดเลยหรอ เอาจริงๆยิ่งคิดยิ่งหาทางออกไม่ได้ ยิ่งตื่นเช้ามาแล้วถ้าเป็นแบบนี้ตลอด เราว่าเราไม่อยากอยู่เป็นภาระของแม่ ของคนอื่นละอะ ในเมื่อเราไม่มีอะไรเก่งเลย ไม่มีอะไรโดดเด่นเลย เราอยู่ไปทำไมอะ เราท้ออะบางทีก็อยากหายไปเร็วๆ จะได้ไม่เป็นภาระของใคร แม่จะได้ดูแลพี่เราที่ทำงานมีอาชีพมั่นคงพอ แม่จะได้หมดห่วง ดีมั้ยเนาะ