บางทีเราก็ท้อนะ ที่แม่ว่าด่าแต่เราที่เป็นพี่ว่าไม่ช่วยงานไรเลยทั้งที่เราก็ทำงานเหนื่อยๆอยากพักผ่อน โอเครเราก็มีขี้เกียจมั้งแหล่ะบางที แต่ก็โดนสารพัดเช่น ทำห้องนอนรก งานบ้านไม่ค่อยช่วย ทั้งที่ที่ไอ้เราทำรกๆผมก็เก็บตลอดแต่แม่ชอบมาเห็นแต่ตอนที่มันรก ห้องนอนไรนี่ก็เปนคนทำคนเดียวน้องไม่เคยทำ งานบ้านยิบๆย่อยๆผมก็เปนคนทำตลอด แต่ส่วนใหญ่เค้าไม่เหนเราทำหรอกเห็นแต่ตอนไม่ทำ อยากไปซื้อของผมก็ขับรถพาไปซื้อให้ตลอด  ค่ใช้จ่ายในบ้านผมก็ช่วย ละก็ชอบด่าแรงๆใส่เรา เช่น เห็นบ้านเป็นแค่ที่ซุกหัวนอนหรอ คนอย่างจะทำอะไรได้วะเอาแต่ขี้เกียจอย่างนี้ โทรศัพโทรไปก็ไม่รับ เห็นแม่ป็นคนอื่นหรอ ผมบางทีทำงานก็บไม่ได้เนอะ บางทีก็ออกกำลังกายทิ้งโทรศัพไว้ในรถบ้าง คนอย่างจะมีใครเอาเป็นคู่ชีวิตวะ ทั้งๆที่เอิ่มน้องผมงานบ้านงานสารพัดแมร่งก็ไม่เคยทำอายุมันก็จะ20แล้วห่างจากเราแค่2-3ปี เอง ทำก็ทำแต่ต่อหน้าเช่นล้างจานทิ้งขยะ ซื้อของให้มั้งแค่เนี่ย ห้องนอนเรานอนกับมันแต่ผมก็ทำคนเดียว อย่างอื่นไม่สั่งแมร่งก็ไม่ทำ บอกตามตรงตอนนี้แมร่งไม่อยากจะทำไรละ  ทุกวันนี้คิดอยู่จะออกจากบ้านไปหาเช่าห้องคนเดียวละถ้ามีเราละเค้าลำบากใจแบบนี้ ทุกวันนี้กเก็ครียดละกับเรื่องพอละงินส่งตัวเองเรียนส่งรถยน ทั้งทำงานเหนื่อยๆ กลับมายังจะเจอแบบนี้  บางทีก็ท้อนะกับคำพูด
ปล.อย่าด่าผมเลยนะ ผมอยากระบาย เผื่อมีคนประสบการแบบนี้ ก็มาแชร์ๆกันได้