วันนี้ผมไม่ใช่ไอ้ต่อ หมาขี้เรื้อน เหมือนแต่ก่อนแล้วนะครับ น้าแหม่ม

 

ใช่ ... วันนี้เขาคือศิลา มีรูปโฉม มีเงิน มีอำนาจ เป็นหุ้นส่วนคลับ เปิดกิจการคาสิโน โดยไม่ต้องกลัวใคร เขารู้และเข้าใจกว่าใครถึงความอยุติธรรม และ เพราะการเรียนรู้นั้นเช่นกันที่ทำให้ศิลารู้ว่า .... ท้ายที่สุดแล้ว "ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน" ความยุติธรรมไม่อาจเรียกหาจากคนอื่น หากต้องการ ... ต้องสร้างมันด้วยตนเอง ฟังดูเข้มแข็งและเด็ดขาดเหลือเกิน จนกระทั่งเงยหน้าและสบตาคนพูดนั่นแหละ

 

ดวงตาที่เฉียบคมอยู่เป็นนิจ บัดนี้ปนเปด้วยอารมณ์มากมาย มันทั้งขื่นขม เจ็บปวด เคียดแค้น ชิงชัง และ ตอนนี้เจือสมด้วยความอาฆาต เหตุการณ์ในอดีตที่หวนคืนทำให้ศิลานึกได้ เขาไม่ใช่คนเดิม ไม่มีอะไรต้องกลัวอีกต่อไปแล้ว เขาสามารถต่อกรกับคนที่ทำกับเขาได้อย่างสมน้ำสมเนื้อ และ บางทีอาจจะเหนือกว่า เพราะ เพิ่งตระหนักได้ว่าเรื่องราวที่เคยระคายเคืองให้นอนไม่หลับ และ ขวัญผวาในบางคืน ไม่ได้เป็นเพียงเสี้ยนหนามแสบระคายผิว แต่มันเป็นหนามแหลมชิ้นใหญ่ที่ทิ่มแทงให้รวดร้าวและมีน้ำตา หนึ่งในความอ่อนแอที่เขาอยากสลัดทิ้ง

 

น้าแหม่มไม่ควรกลัวว่าพวกนั้นจะทำอะไรผม

สิ่งที่น้าแหม่มควรกลัวคือผมจะทำอะไรกับคนพวกนั้นมากกว่า

 

เพราะอะไรน่ะหรือ เพราะเขาคิดว่าตัวเองพร้อมแล้วสำหรับ "สงคราม" สิ่งเดียวที่ฉุดรั้งไว้ คือ ความเป็นห่วงของน้าแหม่ม  มันไม่ใช่ความกลัวว่าใครจะทำอะไร "ศิ" ได้อย่างนั้นหรอก แต่กลัวว่าความพยาบาทอาฆาตจะบั่นทอนซึ่งสติจนกระทั่งมันแว้งกลับมาทำร้ายคนที่เธอรักและห่วงใยนั่นเอง แต่เหตุการณ์ไม่เป็นใจเอาเสียเลย 15 ปีที่ผ่านมา ถึงไม่สงบสุขนัก แต่ตะกอนความแค้นมันนอนก้น หากเพียงชั่วเวลาไม่กี่วัน

 

ราวกับโชคชะตากำหนด .... อดีตที่เคยเป็นตะกอนกลับฟุ้งกระจายทำให้น้ำใสขุ่นข้น สลักตัวสุดท้ายคือ "อ้อย" 15 ปีผ่านไป หลายสิ่งเปลี่ยนไป แต่บางสิ่งไม่เปลี่ยนเลย คนในตระกูลนั้น ... ยังโหดเหี้ยมผิดมนุษย์ อยู่เช่นเดิม ยามเมื่อศิลามองร่างไร้วิญญาณของอดีตลูกน้องบนพื้นปูน ความคิดของเจ้าตัวคงย้อนกลับไปเป็นฉาก ๆ ความบอบช้ำทั้งร่างกายและจิตใจ ตัวเขาและแม่ก็เหมือนอ้อยกับลูกที่ไม่อาจมีชีวิตรอดได้เหมือนเมื่อก่อน ... คือ ไม่เป็นที่ต้องการ 

 

ศิลาตัดสินใจครั้งสุดท้ายด้วยการเผชิญหน้ากับคุณสีดาตรง ๆ และ เขาก็คิดไม่ผิด ... ภาพในความทรงจำปะปนกับสิ่งที่เกิดขึ้นในปัจจุบันจนแนบสนิทและแยกไม่ออก กฎแห่งกรรม นั้นมีจริง เขาเชื่อแบบนั้น หากมันช้าเกินไปเสียแล้ว ศิลาคนนี้ไม่อาจรอได้ ความยุติธรรมจะหวังพึ่งใครหากไม่ใช่ตัวเราเอง เรื่องของอ้อยคือฟางเส้นสุดท้ายที่เกินใจของศิลาจะแบกรับ การที่อ้อยจากไป มันยิ่งแสดงถึงความอ่อนแอ ความพ่ายแพ้ ในเชิงสัญลักษณ์ของศิลา ไม่เพียงแต่ตัวเขา แต่คนของเขาก็ยังต้องศิโรราบให้กับความร้ายกาจของคุณสีดา 

 

แต่มันใช่ไหม ... มันใช่หรือ ไม่ใช่ ศิลาตอบตัวเองได้ทันที มันจะไม่เป็นแบบนั้นอีก ฝันร้ายที่ยาวนานต้องจบลง  ทุกชีวิต และ ทุกคนที่ถูกกระทำจะต้องได้รับการชดใช้ ตัวตนของ "เด็กต่อ" ที่ถูกพัดพาด้วยความอ่อนเยาว์ อ่อนแอ ที่ยังเหลือรอยในความทรงจำของเขา จะต้องหายไป จะต้องลบมันให้หายไปตลอดกาล 

 

ความมืดดำ ความเก็บกดในใจ นำพาให้ศิลานำพาอีกตัวตนขึ้นนำหน้า

ตัวตนที่กลบฝังไว้ตลอดมา ตัวตนที่มีความชิงชังเป็นอาหาร

ตัวตนที่เพียรรินรดด้วความอาฆาต

และสร้าง "ปิศาจ" การแก้เค้นขึ้นมาหนึ่งตน

 

สองกระทู้ติดในหนึ่งวัน .... คืนวงการแน่แท้ (ตามแต่ว่าง)

ต่อ ... ทำไมต่อทำกับเรางี้ เรางานยุ่ง แล้วต้องมาตามละครงี้ เฮือกกกกกก

อินเนอร์มาก ดีมากจริง ๆ