ผมอยากช่วยพ่อแม่ อยากแบ่งเบาภาระพ่อแม่ แต่พ่อแม่ผมชอบด่าว่า เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายอารมณ์2คนนี้สลับไปมาบ่อยจากเมื่อก่อนก็ปกติแต่ตอนนี้พ่อแม่ผมเป็นพ่อแม่ที่ผมไม่อยากอยู่..ด้วย.. กลับจากทำงานแม่ก็หาเรื่องหรืองานมาให้ด่าเหมือนป้าคนอื่นง่ายๆคือ แม่ผมเห่อตามคนอื่นและสิ่งแวดล้อม จึงทำให้แม่ผมเปลี่ยนไปไม่เหมือนเดิม ทุกวันต้องด่าผมไม่เวลาใดก็เวลานึง..ผมโดนแบบนี้มาประมาณ 10 ขวบปัจจุบันผม16ปี แรกๆผมก็ทนคำด่าได้อาจจะมีร้องไห้บ้าง
แต่ว่าก็ใช้ชีวิตปกติ แต่ปีที่แล้วผม ป.ว.ช 1 ช่วงนั้นปิดเทอมเล็ก ผมเป็นโรคซึมเศร้าถามว่าผมรู้ได้ไงหรอว่าผมเป็นน่ะ ตื่นมาก็เบื่อ กินไรไม่ลง อยู่ดีดีความคิดก็อยากจะฆ่าตัวตายมองเรื่องดีดีเป็นเรื่องแย่ๆ อคตินู้นนี้นั้นสิ่งที่ชอบทำก็คือทำคลิปให้คนดูสนุก ผมก็ดันไม่สนุกด้วย ไม่มีอารมณ์ ผมเบื่อ..เพราะเหตุนี้ผมเลยรู้ว่าผมเป็นระยะแรก แต่ตอนนี้ผมระบายลงขนาดนี้ไม่ระยะแรกแล้วนะคับ จากนั้นพ่อแม่ผมก็ไม่รู้ว่าผมเป็น เพราะพ่อแม่ผมไม่เชื่อเรื่องนี้แน่นอนปกติแล้ว ร่าเริง หน้าด้านรับคำด่า ไม่สนอะไรที่มันแย่
แต่ตอนนี้คำแรงๆมันแทรกเข้ามาในหัวใจในความคิดความรู้สึกที่ผมสัมผัสและนึกถึงได้.. ล่าสุดแม่ผม ด่าผมว่า "จะไปตายที่ไหนก็ไป" "กูไม่อยากอยู่แล้ว"ไม่ต้องมาเรียกกูว่าแม่.."ผมโดนด่าคำพวกนี้ผมโครตรู้สึกว่า เหมือนโดนแม่ยิงเต็มๆ ยิงผมที่หัวใจ ยิงผมจนผม ดิ่งลง.. ส่วนพ่อผม ก็บางวันก็ดีบ้าง บางวันก็คุยดีดีสักพักก็ขึ้นเสียงดังๆแล้วเริ่มด่าผมแรงๆ ดีก็คือพูดดีดีเลยล่ะคับ ผมโดนพ่อด่าว่า "โง่บ่อยสุด" ส่วนแม่ก็โดนด่าเยอะเลย "ไอควาย ไอโง่ ดูอย่างลูกคนอื่นสิช่วยแม่เนี้ย กูไม่รัก จะไปตายที่ไหนก็ไป เสียแรงคลอด คลอดมาทำไม ไม่มีมารยาท กูไม่อยากอยู่แล้ว เดี๋ยวคอมได้พัง" ผมเป็นทั้งโรคซึมเศร้าแต่ผมก็อยากบอกตรงๆ ทุกครั้งที่เจอหน้าพ่อหน้าแม่พวกเขาเปลี่ยนไปจนทำให้การสื่อสารเป็นการทะเลาะกันประจำ.. ผมเริ่มไม่อยากมีชีวิต ความฝันที่วาดไว้ แม่ก็ด่ายํ้ายีว่ามัน ไร้สาระ พ่อก็ดูถูกว่าทำไม่ได้ ผมว่ามันเป็นกำลังใจนะไอพวกนี้ แต่ผมจับจุดไม่ได้เลย.. คำถาม: ถ้าผมไม่มีพ่อไม่มีแม่แล้วผมควรทำอะไร ฆ่าตัวตายผมก็ไม่กล้า ผมอยากเจอคนที่เข้าใจผมดูแลผม..แล้วผมอยากจะตอบแทนคนที่ดูแลผมอย่างเข้าใจผมให้ดีที่สุด..ที่ไม่ใช่พ่อกับแม่
ถ้าพ่อแม่อันตรายขนาดนี้ ผมก็ไม่อยากมีน่ะสิ..😔
คำพูดกระสุนปืน
แต่ว่าก็ใช้ชีวิตปกติ แต่ปีที่แล้วผม ป.ว.ช 1 ช่วงนั้นปิดเทอมเล็ก ผมเป็นโรคซึมเศร้าถามว่าผมรู้ได้ไงหรอว่าผมเป็นน่ะ ตื่นมาก็เบื่อ กินไรไม่ลง อยู่ดีดีความคิดก็อยากจะฆ่าตัวตายมองเรื่องดีดีเป็นเรื่องแย่ๆ อคตินู้นนี้นั้นสิ่งที่ชอบทำก็คือทำคลิปให้คนดูสนุก ผมก็ดันไม่สนุกด้วย ไม่มีอารมณ์ ผมเบื่อ..เพราะเหตุนี้ผมเลยรู้ว่าผมเป็นระยะแรก แต่ตอนนี้ผมระบายลงขนาดนี้ไม่ระยะแรกแล้วนะคับ จากนั้นพ่อแม่ผมก็ไม่รู้ว่าผมเป็น เพราะพ่อแม่ผมไม่เชื่อเรื่องนี้แน่นอนปกติแล้ว ร่าเริง หน้าด้านรับคำด่า ไม่สนอะไรที่มันแย่
แต่ตอนนี้คำแรงๆมันแทรกเข้ามาในหัวใจในความคิดความรู้สึกที่ผมสัมผัสและนึกถึงได้.. ล่าสุดแม่ผม ด่าผมว่า "จะไปตายที่ไหนก็ไป" "กูไม่อยากอยู่แล้ว"ไม่ต้องมาเรียกกูว่าแม่.."ผมโดนด่าคำพวกนี้ผมโครตรู้สึกว่า เหมือนโดนแม่ยิงเต็มๆ ยิงผมที่หัวใจ ยิงผมจนผม ดิ่งลง.. ส่วนพ่อผม ก็บางวันก็ดีบ้าง บางวันก็คุยดีดีสักพักก็ขึ้นเสียงดังๆแล้วเริ่มด่าผมแรงๆ ดีก็คือพูดดีดีเลยล่ะคับ ผมโดนพ่อด่าว่า "โง่บ่อยสุด" ส่วนแม่ก็โดนด่าเยอะเลย "ไอควาย ไอโง่ ดูอย่างลูกคนอื่นสิช่วยแม่เนี้ย กูไม่รัก จะไปตายที่ไหนก็ไป เสียแรงคลอด คลอดมาทำไม ไม่มีมารยาท กูไม่อยากอยู่แล้ว เดี๋ยวคอมได้พัง" ผมเป็นทั้งโรคซึมเศร้าแต่ผมก็อยากบอกตรงๆ ทุกครั้งที่เจอหน้าพ่อหน้าแม่พวกเขาเปลี่ยนไปจนทำให้การสื่อสารเป็นการทะเลาะกันประจำ.. ผมเริ่มไม่อยากมีชีวิต ความฝันที่วาดไว้ แม่ก็ด่ายํ้ายีว่ามัน ไร้สาระ พ่อก็ดูถูกว่าทำไม่ได้ ผมว่ามันเป็นกำลังใจนะไอพวกนี้ แต่ผมจับจุดไม่ได้เลย.. คำถาม: ถ้าผมไม่มีพ่อไม่มีแม่แล้วผมควรทำอะไร ฆ่าตัวตายผมก็ไม่กล้า ผมอยากเจอคนที่เข้าใจผมดูแลผม..แล้วผมอยากจะตอบแทนคนที่ดูแลผมอย่างเข้าใจผมให้ดีที่สุด..ที่ไม่ใช่พ่อกับแม่
ถ้าพ่อแม่อันตรายขนาดนี้ ผมก็ไม่อยากมีน่ะสิ..😔