สวัสดีครับ ผม มีความรู้สึกผิด ผิดมาก ผิดจนไม่รู้จะพูดจะระบายให้ใครฟัง ผมแค่อยากมีพื้นที่ได้ระบายความรู้สึก  เผื่อมันจะช่วยให้ผมดีขึ้นบ้าง

   ผมมีความรู้สึกคิดถึงอดีตภรรยา คิดถึงลูก มันทำให้ผมทุกข์มาก ไม่ว่าผมจะทำอะไร ผมนอนไม่หลับ ไม่มีแรงจะทำอะไร ในสมองผม คิดถึงแต่พวกเค้า อยากเจอ อยากคุย อยากเห็นหน้า มันเป็นความรู้สึกที่แย่มากครับ แต่คงโทษใครไม่ได้ เพราะผม เป็นคนทำให้ทุกอย่างมันพังเอง
       ผมกับอดีตภรรยา เราคบกันมาตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมปลาย จนเธอได้ทำงานเป็นแอร์ที่สายการบินแห่งหนึ่ง ส่วนผมก็้รับช่วงทำกิจการที่บ้านต่อ เธอเป็นคนน่ารัก จนวันที่เราแต่งงานกัน มันเป็นจุดเริ่มต้นของชีวิตคู่ เราไม่ได้มีกัน2คนอีกแล้ว แต่เรามีลูกที่เกิดมาจากความรัก ชีวิตคู่ของเราปกติดี มีบ้างที่ผมเผลอไปกับอะไรหลายอย่าง นั้นคือจุดเริ่มต้นปัญหาทั้งหมด  ผมให้เธอออกจากงานมาเลี้ยงลูก  ทุกๆวันผมไม่เคยมองว่าเธอสวยเลย ทั้งที่เมื่อก่อนเธอสวย เธอแต่ตัวเก่ง แต่ตั้งแต่มีลูกเธอไม่แต่งตัว ไม่สนใจแม้กะทั้งหวีผม ผมเป็นผู้ชายคนนึงที่รู้สึกเบื่อ 10กว่าปีที่ผ่านทำให้ตอนนั้นทำให้ผมรู้สึกว่า ทำไมชีวิตผม ต้องมาทนกับอะไรแบบนี้ ผมอยากไปเที่ยว ผมอยากไปเตะบอล กินเหล้า และที่สำคัญ ผมว่าผมสามารถ มีแฟนที่สวย น่ารัก ผมอายเพื่อน ทำไมผมต้องมาทน ทน กับอะไรแบบนี้ ไหนจะค่าใช้จ่ายที่ผมต้องหาเองคนเดียวด้วย ภาระต่างๆทำไม่ผมต้องหาคนเดียว มันคือความคิดที่เกิดขึ้น โดยผมเริ่มจากการ
กลับบ้านช้า กินเหล้า และมีเมียน้อย ผมก็คิดว่ามันจะเหมือนทุกครั้ง เดี๋ยวเค้าจับได้ค่อยเลิก แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนทุกครั้ง น้องคนนี้อายุ20ปลายๆ เธอน่ารัก เอาใจเก่ง มันทำให้ผมจริงจัง เริ่มเกลียดเมียที่บ้านมากขึ้น ไม่สนใจ เธอร้องไห้จะเป็นจะตายผมไม่สน ซึ่งตลอดเวลาที่ผมมาอยู่กับน้อง สบายใจมาก มันทำให้ผมมีความสุข จนไปขอเลิกกับเมีย แน่นอนครับ เธอไม่เลิก เธอขอร้องอ้อนวอนผม ถามผมว่าไม่รักเธอกับลูกแล้วหรอ คำตอบของผมวันนั้น ผมบอกเธอว่า ผมไม่รักเธอเเล้ว ใจผมมันหมดรักเธอไปนานแล้ว ขอผมไปเจอสิ่งดีๆ อย่ารั้งผมไว้เลย ในตอนนั้นผมขออย่างเดียว ขอผมไปมีชีวิตใหม่ เธอยื้อผมเป็นเดือนๆ สุดท้าย เธอคนทนไม่ไหวถึงมายอมหย่าให้ผม  หลังจากหย่ากันวันนั้น เธอไม่เคยติดต่อ ไม่เคยแม้กะทั้งขอค่าเลี้ยงดู เธอกับลูกหายไปจากชีวิตผม  ส่วนผม มาเริ่มต้นใหม่กับน้อง ผมซื้อคอนโดอยู่กับน้องเรามีความสุขมาก เราอยู่ด้วยกันตลอด กินเที่ยว  ไปต่างจังหวัด แต่ความสุขมันไม่ตลอดไปสิครับ เธอเริ่มเยอะกับผมมากขึ้น ผมเริ่มมีเรื่องต้องใช้เงินมากขึ้นกลายเป็นผมต้องหาเงินเลี้ยงดูบ้านเธอทั้งบ้าน เธอแต่งตัวเก่ง ใช่จ่ายวันนึงเป็นพันๆแต่เรื่องงานบ้าน เรื่องทำอาหาร
นเธอไม่สนใจ ไม่ทำอะไรเลย แต่ตอนนั้นผมรักเธอครับ เสื้อผ้า ผมส่งร้านซักรีด  อาหารผมคิดว่าซื้อกินเอาก็เหมือนกัน เราเริ่มทะเลาะกันบ่อยขึ้น จนผมรู้สึกว่าผมเหนื่อย ผมเบื่อ ทุกวันนี้ มันทำให้ผมคิดถึงอดีตภรรยา เธอทำให้ผมทุกอย่าง ตั้งแต่ตื่นนอน ยันเข้านอน ผมใช้ชีวิตที่สบาย เธอต่างหากที่เหนื่อย ที่ลำบาก ไหนจะดูแลลูก ไหนจะดูแลผม ผมไม่เคยที่ถามเธอว่าอยากกินอะไร  เหนื่อยมั้ย เพราะผมคิดว่าวันๆเธอไม่ได้ทำอะไร เธออยู่บ้าน ผมทำงานผมเหนื่อย เธอไม่เคยใช้เงินซื้อของ เสื้อผ้านับชุดได้ที่เธอมี มีแต่เสื้อผ้าลูก ของเล่นลูกที่เธอขยันซื้อ  เธอไม่เคยมีเวลาที่จะมาใส่ใจตัวเอง เลยด้วยซ้ำ มาถึงวันนี้ มันทำให้ผมคิด ว่าผมมันไอคนเห็นแก่ตัวคนหนึ่ง  3ปีที่ผมไม่เคยติดต่อเธอเลย วันนี้ผมพยายามหาทางติดต่อ เธอ อยากรู้ว่าเธอกับลูกเป็นยังไง ผมขอเบอร์เธอจากเพื่อน  ผมโทรไปเธอไม่รับผมเลยแอดไลน์ไป
ผมถามเธอไปหลายอย่าง ผมบอกว่าผมขอโทษ ผมอยากเจอเธอ อยากเจอลูก ให้โอกาสผมแก้ตัวได้มั้ย
ผมขอโทษ ผมจะส่งเสียลูก ผมคิดถึงเธอมาก หลายอย่างที่ผมได้พูดบอกเธอไป เธอตอบกลับมาแค่ว่า อย่ามายุ่งกับชีวิตเธออีกเลย ผมพิมพ์ไปอีกหลายอย่าง
แต่เธอไม่อ่าน ไม่ตอบผมอีกเลย ผมคงเลวเกินกว่าที่เธอจะอภัยให้ ผมแค่อยากมีส่วนช่วยเธอดูแลลูกบ้าง ดูแลเธอบ้าง แต่เธอคงให้อภัยผมไม่ได้จริงๆ

พิมพ์รู้เรื่องบ้าง ไม่รู้บ้างต้องขอภัยนะครับ ตอนนี้ความรู้สึกมันเยอะไปหมดเลยครับ